Ο Αύγουστος αποχωρεί σιγά-σιγά, το καλοκαιράκι καλά κρατεί, όπως και η πανδημία. Τι θα γίνει όμως με τα σχολεία που εντός ολίγου θα πρέπει ν’ ανοίξουν; Και πως θα λειτουργήσουν; Διότι, όσο κι αν παρουσιάζεται η διαδικτυακή διδασκαλία ως μια καλή λύση, όσο κι αν εκθειάζεται, τουλάχιστον για τις μικρές ηλικίες δεν μπορεί με το τίποτα ν’ αντικαταστήσει την αμεσότητα της κοντινής επαφής με τον διδάσκοντα.
«Το πρόσωπο είναι σπαθί» λέει η σοφία του λαού. Κι έτσι είναι! Σχέση προσωπική, αμφίρροπη, μα σημαντική αυτή του δασκάλου με το μαθητή του! Στέκεις δίπλα του, σε βλέπει, τον βλέπεις, σε μελετά, τον μελετάς, διερευνάς συναισθήματα κι αντιδράσεις, αγχώνεσαι, θυμώνεις, παρεξηγείς, συγχωρείς, ξαναφιλιώνεις! Ότι και να’ ναι, γερά τα δεσμά που τους ενώνουν! Δεν σπουν εύκολα! Καλά τα «άβαταρ», οι φανταστικές αυτές, πολύμορφες προσωπικότητες των διαδικτυακών παιχνιδιών, που μέσα στα πλαίσια μας επίπεδης οθόνης μπορούν να κυριεύσουν τον κόσμο όλο! Εμείς όμως δεν είμαστε δημιουργήματα φαντασίας! Ούτε κι υπεράνθρωποι! Είμαστε άνθρωποι πραγματικοί με σάρκα και οστά. Όντα κοινωνικά με ιδιαίτερες ανάγκες! Με συναισθήματα κι αδυναμίες. Με έντονη την ανάγκη να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο! Να τον βλέπουμε, να τον ακούμε, να επικοινωνούμε στον κόσμο τον αληθινό κι όχι στον ψεύτικο!!
ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΙ…
Ήλθαν νωρίς στη ζωή μας, για να μείνουν στην μνήμη για πάντα! Εργαζόμενοι σε δύσκολες συνθήκες σε χωριά χωρίς νερό και ρεύμα, δίχως τις ευκολίες της εποχής μας, πάλεψαν ο καθένας με τον τρόπο του να μας μάθουν γράμματα, να μας κάνουν καλούς ανθρώπους. Μερικοί μάλιστα ξεχώρισαν με τα σύγχρονα για την εποχή εκπαιδευτικά τους συστήματα. Αξέχαστη η πρώτη-πρώτη μας δασκάλα που ποτέ δεν την είδαμε με βίτσα στο χέρι, η οποία με το που μπήκε στην τάξη μας μάγεψε με την ευγένεια και τον καλό της λόγο. Και ποιος ξεχνά τον πρωτοπόρο δάσκαλο που δίδαξε για πρώτη φορά στα χωριά μας Σουηδική Γυμναστική; Ή τον άλλο, το καλό ψάλτη, που διέθετε ένα μαγνητόφωνο -«υπερμηχάνημα» της εποχής- με ροδέλες γεμάτες αξέχαστα τραγούδια! «Πέρα στους πέρα κάμπους που είναι οι ελιές, είν’ ένα μοναστήρι που παν οι κοπελιές. Πήγα κι εγώ ο καημένος για να λειτουργηθώ…» Παιζόταν ξανά και ξανά, ώσπου να μάθει όλη η τάξη τον καλαματιανό! Για τον άλλο…«δάσκαλο» -τον…σκελετό που είχε παλιότερα συναρμολογήσει από αληθινά οστά κάποιος γιατρός!- ο οποίος επιδείκνυε τη γύμνια του καλά ασφαλισμένος σε γυάλινη προθήκη στο γραφείο του διευθυντού, έχω να πω τα…καλύτερα! Μας έμαθε να είμαστε υπάκουα, προπαντός ήσυχα παιδιά! Κι όσο κι αν φαίνεται παράξενο, κάθε μέρα και κάθε στιγμή, καθώς τον κρυφοκοιτούσαμε απ’ την μισάνοιχτη πόρτα, μας προσγείωνε τάχιστα στην πραγματικότητα…
ΚΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ;
Βραδάκι Κυριακής στην διασταύρωση δυο κεντρικών δρόμων, στο σημείο όπου στέκουν τρεις κάδοι σκουπιδιών. Ένας για κοινά σκουπίδια και δυο για ανακύκλωση. Τα δικά μας τα υπολείμματα, καλά διαχωρισμένα και συμπιεσμένα σε δυο μικρές σακούλες, πάντα ρίχνονται με προσοχή στους κάδους. Εκτός κι εάν έχουμε κάποιο αντικείμενο ή ρουχισμό σε καλή κατάσταση, οπότε το αφήνουμε ανάμεσά τους τις νυχτερινές ώρες, κι αυτό ανάλογα συσκευασμένο. Κάνουμε να υψώσουμε την σακούλα μας της ανακύκλωσης, μα δεν φτάνουμε το…λόφο από ολόκληρες…άδειες…χαρτόκουτες! Πόση ώρα χρειάζεται ένα κουτί για να συμπιεστεί και να γίνει επίπεδο χαρτόνι; Όχι πάνω από ένα λεπτό νομίζω. Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο! Εκείνα τα σύκα -λιωμένα σύκα, σοδιά ολόκληρη που σάπισε!- πως κι έπεσε χύμα στο κουτί της ανακύκλωσης συσκευασιών; Συνήθως κάτι τέτοια δύσκολα απομεινάρια τροφής τα σουρώνουμε και τα τυλίγουμε σε χαρτί πριν τα βάλουμε στη σακούλα απορριμμάτων. Και βεβαίως πέφτουν πάντα στο σωστό κάδο! Το οποίον εμείς εκείνη την ημέρα βρήκαμε μισοάδειο…Αυτά! Και η διαπίστωση; Μπορεί να είναι υπεύθυνη η πολιτεία για τη καθαριότητα της πόλης, μα κι η ευθύνη του πολίτη συνεχής κι εξίσου μεγάλη…
ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΚΑ…
Να πούμε και μια ιστορία γι’ αυτά. Παλιά κι αυτή κι αξέχαστη. Το ζευγαράκι μας, χρόνια μαζί, γνωριζόταν καλά. «Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον» όσον αφορά τις κοινές ή μη προτιμήσεις τους! Έτσι η σύζυγος, καθώς πλησίαζαν την κοσμική ακτή που της άρεσε περισσότερο, σκεφτόταν με ποιο τρόπο θα παραπλανούσε τον κύριό της να μείνουν σ’ αυτήν! Από ώρα είχε ρίξει -τάχα μου τυχαία- μερικούς, μικρούς υπαινιγμούς, αλλά εκείνος τίποτα! Σιωπηλός και αποφασισμένος! Μα πάλι θα πάνε στη παραλία του; Πάλι θα του κάνει το χατίρι; Καλή ήταν, αλλά η δική της ακόμα καλύτερη! Κι έπειτα δεν πρέπει να τον κακομαθαίνει και να μην της περνά τίποτα πια! Για την τιμή των όπλων τόλμησε να ψελλίσει πως η…άλλη παραλία καμιά φορά γεμίζει φύκια, πως υπάρχουν και…κάτι απότομες κλίσεις, σκέτες ρουφήχτρες, πως έχει και δαγκανιάρικα ψαράκια…Η κατάσταση ωστόσο δεν παλευόταν, οπότε υποχώρησε για μια ακόμα φορά. Κάποτε έφθασαν, εκείνος πάρκαρε και κατευθύνθηκε προς το δένδρο δίπλα στο κιόσκι, εκείνη αφού κράτησε τραπεζάκι όδευσε για το κύμα. Βλέπεις η γνωστή κι αγαπητή…συκιά του ήταν και σήμερα στην θέση της! Φίσκα στο καρπό! Σκέτο δέλεαρ…Τον έβλεπε απ’ τη θάλασσα μέσα, να τραβά, να χαμηλώνει κλαδιά, σαν το παιδόπουλο να κατεβάζει σύκα και να τα τρώει δυο-δυο! Άστον! Ας κάνει το κομμάτι του! Εξάλλου ο έρωτας απ’ το στομάχι δεν περνά;
«ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ…»
Πόσες και πόσες φορές, απ’ τη στιγμή που ανοίξαμε τα μάτια μας, δεν αγαπήσαμε, αλλά και…χάσαμε στην διαδρομή των χρόνων! Τη φωνή και το πρώτο χαμόγελο της μάνας, το προστατευτικό βλέμμα του πατέρα, το στοργικό και γεμάτο έγνοια του συζύγου, τη παρουσία του μεγάλου αδελφού, το ενδιαφέρον της μικρής μας συμμαθήτριας…Και όχι μόνο! Διότι ποιος δεν λάτρεψε τον τόπο του, μέχρι τη πικρή εκείνη στιγμή που ξύπνησε μια μέρα και του φάνηκε άχαρος κι άχρωμος, και δεν έβλεπε την ώρα να βάλει πλώρη γι’ αλλού; Αλλά κι η αγάπη για τη φύση μπορεί ν’ αμφισβητηθεί, καθώς κάποια στιγμή με τρόμο θ’ ανακαλύψεις την άκρατη σκληρότητά της! Παγωνιά, πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμοί, επιδημίες θα σου την κάνουν απωθητική. Για να διαπιστώσεις στη συνέχεια πόσο ακόμα πιο σκληρή μπορεί να γίνει σε γη, θάλασσα κι αγέρα, όπου ζώα -σαρκοφάγα και μη- αλληλοσπαράζονται για την επιβίωση… Ή μήπως δεν μισήσαμε κάποτε την αγαπημένη μοτοσυκλέτα που μας έριξε, το πιστό σκυλί που μας δάγκασε, τον συγγενή που μας πρόδωσε, τον κοντινό μας που εμπιστευόμασταν, που βαθιά μας πλήγωσε; Διότι κι οι ανθρώπινες σχέσεις -και ιδίως αυτές!» υποκύπτουν στον νόμο του «Τα πάντα ρέει!» Ο έρωτας, η φιλία, η καλή γειτονία, η αγαστή συνεργασία, η αιώνια πίστη ενίοτε μας εγκαταλείπουν ξαφνικά! Ή και πεθαίνουν αργά-αργά μέσα μας. Ρευστές κι ευάλωτες καθώς είναι, μοιραίως με το χρόνο θα φθαρούν, για να δώσουν τη θέση τους στην αποξένωση και την αδιαφορία… Ή μήπως σε μια καινούργια…μεγάλη αγάπη;
