Φτάσαμε σε «τούτους εδώ» που άλλα μας έλεγαν και άλλα έπραξαν, έστω και αν -όπως λένε- το έκαναν με βαριά, πολύ βαριά, θλίψη. Μύχιοι φόβοι μάς προειδοποιούν: Να δεις που με την πάροδο του χρόνου η θλίψη τους αυτή θα μεταλλαχθεί σε κάποιας μορφής απάθεια ή σε μια -φιλτραρισμένη από τα ενοχλητικά και τα δυσάρεστα- καθημερινή συνήθεια. Εξάλλου αυτή είναι και η πάγια εργασία που χρόνια τώρα έχει αναλάβει να διεκπεραιώνει ο χρόνος:
Η διά της λήθης διαγραφή των θλιβερών και ενοχλητικών αναμνήσεων…
Και να ’ταν μονάχα αυτό…
Την ίδια στιγμή, που ανέχεσαι «αυτούς» αναγκάζεσαι να ανεχθείς και τους «προηγούμενους». Αυτούς που ταυτοχρόνως, την ίδια στιγμή, λένε άλλα από αυτά που έπρατταν οι ίδιοι λίγα χρόνια πριν!!!
Ε τι άλλο να θέλουν οι απλοί πολίτες για να βλέπουν εφιάλτες;
Απηυδισμένοι συστρέφονται στον εαυτό τους…
Καλύπτουν τα ρουθούνια τους στην αποφορά ετούτη, μα νιώθουν πως ο εφιάλτης μοιάζει ατελεύτητος…
Αναζητώντας μια σταγόνα φωτός ψάχνουν τρόπους και τεχνικές.
Ας πούμε πιέζουν με τα δάκτυλα τα μάτια τους!! Μπορεί τα μάτια τους να πονούν μα επιμένουν… Είναι το μόνο φως που μπορούν ν’ αντλήσουν από το πηγάδι της νύχτας, αυτής της νύχτας της αβυσσαλέας και εκατόγχειρης…
Εγκλωβίζονται μέρα με τη μέρα σε κείνο το δωμάτιο, αυτό το τρία επί άπειρο. Εκεί που διασταυρώνονται δονήσεις και τριγμοί, πνιχτές κραυγές κι εκείνη η απέραντη σιωπή των ξεχασμένων ονείρων.
Πού να κρατηθούν;
Ποιον να πιστέψουν;
Σε ποιον να βασιστούν;
Μονόδρομος γι’ αυτούς να εμπιστευτούν μόνο αυτό που βλέπουν…
Τι κρίμα όμως, που αυτό που βλέπουν δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από τους τοίχους εκείνου του δωματίου…
Ναι…
Ίσως τελικά κακοφορμίζουν1 ετούτες εδώ οι εποχές…
*οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης
E-mail: eurohania@yahoo.gr
1. Πλήθος λέξεων και αισθήσεων ξεπήδησαν από την “Εν Αγρυπνία” της ποιητικής Συλλογής “Χώροι Αναπνοής” του Χανιώτη ποιητή Γιώργη Μανουσάκη και καρφώθηκαν πάνω μου. Αναγκαστικά με συνοδεύουν και σε κείμενα διαφορετικά από αυτά του συγγραφέα. Ειλικρινά όμως δεν φταίω εγώ…
