Η κακοκαιρία και πώς τη βιώναμε παλιά

Διαβάζοντας την είδηση ότι πιθανόν να έχουμε σύντομα νέο κύμα χιονιά και τότε το πρόβλημα θα είναι μεγαλύτερο γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για να κινηθούν τα εκχιονιστικά μηχανήματα, θυμήθηκα τον καλό εκείνο τον παλιό καιρό, πριν από τη δεκαετία του ’60. Είμαι 75 χρονών και κάτι ψιλά, που δεν είχαμε τέτοιου είδους προβλήματα. Δεν είχαμε εγκλωβισμένα ορεινά χωριά και δεν υπήρχαν καθόλου μηχανήματα, θα ήταν άχρηστα. Ούτε και δρόμους επικίνδυνους από κατολισθήσεις Ούτε και χρειαζόταν εναερίτες, απορώ με το κουράγιο τους, να σκαρφαλώνουν, ενώ χιονίζει ή βρέχει πάνω στις κολόνες της ΔΕΗ για να επιδιορθώσουν βλάβες στο δίκτυο που προκλήθηκαν από σπασμένα δέντρα.
Ούτε και θα ήταν αναγκασμένοι δημοσιογράφοι και δημοσιογράφισσες να στέκονται καταμεσής στον δρόμο με το ματσούκι στο χέρι μέσα στη βροχή ή το χιόνι και να ακούνε τα παράπονα των κατοίκων ότι τους άφησε το κράτος στο έλεος του Θεού.
Και μάλλον πρέπει να δώσω κάποιες εξηγήσεις, γιατί σίγουρα πολλοί, κυρίως νέοι, δεν καταλαβαίνουν πως γίνονταν αυτά τα θαύματα, απλά δεν υπήρχαν δρόμοι για να καθαριστούν, ούτε κολόνες ρεύματος, γιατί τα χωριά δεν είχαν ρεύμα. Νομίζω στα μέσα της δεκαετίας του ’60 πήγε το ρεύμα στα περισσότερα χωριά της Ελλάδας.
Και επειδή κάποιοι θα αναρωτηθούν τι έκαναν τότε οι κάτοικοι όταν χιόνιζε. Απλά φρόντιζαν να είναι έτοιμοι γιατί ήξεραν ότι θα υπάρξουν δύσκολες μέρες και να μην εξαρτιόνται από Αρχές και νομάρχες. Είχαν φροντίσει τα τρόφιμά τους, τα ξύλα τους και ήξεραν ότι ο ήλιος θα προβάλλει στον ουρανό να λειώσει τα χιόνια. Οσο για ρεύμα είχαν τον λύχνο και τους αρκούσε. Και δεν υπήρχε και τηλεόραση να είναι εξαρτώμενοι.
Για τις πλημμύρες, σηκώνει μεγάλη συζήτηση και δεν είμαι ειδική. Απλώς σαν όλους τους ηλικιωμένους πάντα μαζί με το σήμερα θυμάμαι και ενίοτε αναπολώ τα παλιά. Ή αναρωτιέμαι πώς ζούσαμε αλήθεια τότε;