Σχεδόν καθημερινό φαινόμενο τείνουν να γίνουν τα περιστατικά άγριας κακοποίησης ανηλίκων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Ασφαλώς η κακοποίηση παιδιών, σε οποιαδήποτε μορφή της, δεν είναι γνώρισμα αποκλειστικά της σημερινής κοινωνίας. Τέτοια περιστατικά συνέβαιναν πάντα. Ίσως στις μέρες μας να γίνονται πιο εύκολα και περισσότερο γνωστά.
Ωστόσο, αυτό που διαφοροποιεί το σήμερα από το χθες δεν είναι μόνο η δημοσιότητα που παίρνουν τα γεγονότα αυτά. Κυρίως είναι ότι στις μέρες μας, σε αντίθεση με κάποιες δεκαετίες πριν, η βία σε βάρος ανηλίκων έχει απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση της κοινωνίας. Αγριότητες που ασκούνται πίσω από κλειστές πόρτες δεν χαίρουν πλέον καμίας ασυλίας. Και δικαίως.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή διαπιστώνεται ένα τεράστιο θεσμικό έλλειμμα ως προς την προστασία των παιδιών απέναντι σε κακοποιητικές συμπεριφορές.
Λείπουν σχολικοί ψυχολόγοι. Λείπει η υποστήριξη σε θεσμούς όπως οι Εταιρείες Προστασίας Ανηλίκων. Λείπει η στελέχωση με μόνιμο επιστημονικό προσωπικό δομών όπως το Παράρτημα Προστασίας Παιδιών και Νέων Χανίων. Λείπει η συστηματική και επαρκής εκπαίδευση των αστυνομικών αρχών ώστε να είναι ευαισθητοποιημένες και να χειρίζονται με αποτελεσματικό τρόπο τέτοιου είδους υποθέσεις. Λείπουν κοινωνικές υπηρεσίες καλά στελεχωμένες. Λείπουν κι άλλα, πολλά.
Η Πολιτεία, μπροστά σε αυτά τα περιστατικά, εξαντλείται συνήθως στο να εκφράζει τον αποτροπιασμό της και να επαναλαμβάνει το κλισέ περί “παραδειγματικής τιμωρίας” των εκάστοτε ενόχων.
Αυτό όμως που χρειάζεται είναι δημόσιοι μηχανισμοί που αφενός θα ανιχνεύουν έγκαιρα κακοποιητικές συμπεριφορές σε βάρος ανηλίκων και αφετέρου θα θεραπεύουν αποτελεσματικά τα παιδιά θύματα. Μηχανισμοί που μέχρι σήμερα είναι είτε ανύπαρκτοι είτε καταδικασμένοι να αντιμετωπίζονται ως αποπαίδια από την Πολιτεία.
πηγή φωτογραφίας: Το Χαμόγελο του Παιδιού
