Ένα αλεξανδινό στο χρώµα της καρδιάς, που τα κόκκινα βελούδινα φύλλα του θυµίζουν τα άστρα της Βηθλεέµ, εναπόθεσαν τα παιδιά της στον πάγκο του καταστήµατος της άγνωστης για αυτούς γυναίκας που πρόσφερε αγάπη στη µητέρα τους τα δίσεκτα χρόνια που αγνοείτο η τύχη της. Ένα λουλούδι από τα σπλάχνα της, ως ένδειξη ευγνωµοσύνης, µε µια συγκινητική αφιέρωση…
Ήλθαν από την Ελβετία να την πάρουν µαζί τους, µετά από ενέργειες του Παραρτήµατος του Ερυθρού Σταυρού της πόλης µας και του Ελβετικού Προξενείου. Μια επανένωση που έγινε µε δάκρυα χαράς και περίσσια συγκίνηση µπροστά στα µάτια των έκθαµβων περαστικών.
Η ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ
ΕΓΙΝΕ ΣΥΝΗΘΕΙΑ…
Ο λόγος για τη Μάγκι, την άστεγη της κεντρικής Πλατείας της Πάνω Σούδας που κάποιος άγνωστος άνεµος την έφερε σ’ αυτήν πριν από πέντε ολόκληρα χρόνια.
Κούρνιασε στον τόπο από τότε, διάλεξε τις γωνιές της και βρήκε απάγκιο στην ψυχή της, συντροφιά µε τις άστεγες γάτες τις παγερές νύχτες.
Οι ντόπιοι είχαν πια συνηθίσει την εικόνα της. Εκεί πάντοτε καθισµένη, την ηµέρα σε δύο συγκεκριµένα παγκάκια, άλλοτε στο ένα και άλλοτε στο άλλο και το βράδυ στο στέκι της, κάτω από το υπόστεγο του Τελωνείου. Οι ταξιδιώτες του λιµανιού και οι διαβάτες συνήθως προσπερνούσαν αδιάφοροι. Άλλωστε πλήθυναν πολύ οι άστεγοι τελευταία!
Οι περισσότεροι ντόπιοι νόµιζαν ότι η Μάγκι ήταν άστεγη από επιλογή. Έτσι άλλωστε έλεγαν και οι αρµόδιες υπηρεσίες…
Ωστόσο µια ιδιότυπη ψυχική στάση φαίνεται ότι την κρατούσε στην οµηρεία της αστεγίας µε ένα τρόπο καθηλωτικό και αναπόδραστο.
Με ρίζες από δύο χώρες της ∆υτικής Ευρώπης, διανύοντας την έβδοµη δεκαετία της ζωής της, εκτεθειµένη στο κρύο και στους κινδύνους του δρόµου, δυσκολευόταν να µπει σε κανόνες.
Όµως η παρουσία της έβγαζε µια παράξενη αύρα αξιοπρέπειας και τα σηµάδια από την εξαθλίωση µάταια προσπαθούσαν να καλύψουν τα ευγενικά της χαρακτηριστικά.
∆ιακριτική και υπερήφανη απέφευγε την επαιτεία. Και, αν την πλησίαζες, µε κόπο κέρδιζες την εµπιστοσύνη της. Ωστόσο δεχόταν από ανάγκη τη φροντίδα των καταστηµαταρχών της περιοχής.
ΟΤΑΝ ΕΣΜΙΓΕ
ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ…
Τα µάτια της έλαµπαν, όταν αντίκρυζε την καλόκαρδη φίλη της, την Κική, που της πρόσφερε φαγητό που ετοίµαζε ειδικά για την ίδια, αψηφώντας την κούραση της ηµέρας, µε σπιτική συνταγή και µάλιστα κατά παραγγελία.
Η Κική τα βράδια, πριν κλείσει το κατάστηµά της, της άνοιγε µια µεγάλη αγκαλιά δείχνοντάς της ένα αξιοθαύµαστο πρόσωπο αλληλεγγύης, που της έδινε τη δύναµη να ξεκλειδώσει την ψυχή της και να ανταλλάξει µερικές κουβέντες µαζί της.
Άνθρωποι αναφοράς για την ίδια ακόµα, η οµάδα εθελοντριών του Παραρτήµατος του Ερυθρού Σταυρού Χανίων για τους άστεγους της πόλης µας.
Η σταθερή παρουσία τους κατά συχνά διαστήµατα τα µοναχικά βράδια και ο σεβαστικός τρόπος µε τον οποίο την πλησίαζαν είχε καλλιεργήσει µια εγκάρδια σχέση εµπιστοσύνης µεταξύ τους.
Της χάριζαν ζεστά λόγια αγάπης το χειµώνα και τα χρειώδη της.
Το καλοκαίρι πάλι, στους καύσωνες, νερό και µερικές φέτες παγωµένο καρπούζι.
Πιότερο, όµως τη συγκινούσε η ανεµελιά της συντροφιάς τους, όσο κρατούσε η επίσκεψη τους στο πλαίσιο της αποστολής τους τις βραδινές ώρες.
Και όταν την καληνύχτιζαν ήταν πάντοτε φανερή η ικανοποίηση στο πρόσωπό της. Σαν να ήξερε ότι η σωτηρία που δεν µπορούσε ακριβώς να την προσδιορίσει θα ερχόταν από αυτό το αποκούµπι της.
Ειδικότερα τώρα τελευταία που φανερά καταβεβληµένη έβγαινε αµέσως µετά τη βροχή σαν σαλιγκάρι για να κατευθυνθεί στο παγκάκι της. Και δεν είχε και άδικο…
ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ
Πλησιάζουν Χριστούγεννα! Και οι εθελόντριες του Παραρτήµατος του Ερυθρού Σταυρού της πόλης µας δεν την ανεµίζουν τα βράδια στο κρύο και τη βροχή. Ένας άνθρωπος λιγότερος στην αστεγία είναι ένα σπουδαίο επίτευγµα για τις ίδιες.
Είναι µια βαθιά ηθική ικανοποίηση που χαλυβδώνει την αξιοθαύµαστη καθηµερινή προσπάθειά τους για τους ευάλωτους συµπολίτες µας.
*Η Μαρία Μαράκη είναι φιλόλογος.
