Είναι ιστορική αναφορά… Από τις συγκλονιστικότερες σελίδες της Γερμανοκρατούμενης πατρίδας και όχι μόνο…
Και θέλω ν’ ακουμπήσω ένα χειμωνανθό στα γεγονότα της Αχαϊκής γης…
Της Καλαβρυτινής επαρχίας με την ονομαστική σημειολογία των συνειρμών.
Κα-λα-βρυ-τα!! του 1943
Οι ναζί, οι μισητοί κατακτητές, δολοφονούν συνολικά χίλια άτομα και πλέον… Χίλια συν εκατόν ένας έπεσαν στο δροσερό χώμα… Τόσες εκατοντάδες ψυχές, στις οποίες ήταν και μικρά παιδιά!
Είναι γνωστό πόσες φορές σε μαρτυρικούς τόπους, επέλεγαν τους άνδρες, από τα 13-14 χρόνια τους, και άνω…
Έφηβοι, “άνδρες” για τους αχρείους ΔΕΝ έπρεπε να ζουν!
Είναι γνωστή η ματωμένη ιστορία, που διασταυρωμένη επαναλαμβάνεται και αναβιώνει τη θλίψη και την ιερότητα.
Τότε, που τρομαγμένος ένας δεκατετράχρονος, παιδί, παιδάκι, φοβήθηκε τη φωτιά, και, κίνησε να φύγει. Και τον βρήκε ο θάνατος, και τον πέτυχε το βόλι, ακριβώς πάνω στο “θείο σκίρτημα”, της πεθυμιάς να ζήσει… της Ζωής που διεκδικούσε το Δίκιο της…
Εν κινήσει λαβώθηκε . θανατερά, κι έγειρε εκεί, όπου και οι υπόλοιποι άνδρες της Αγιασμένης περιοχής… Της μικροπολιτείας της Αγίας Λαύρας. Δευτερόλεπτα μετά, το νοτισμένο χώμα του Δεκέμβρη, αγκάλιασε τους νέους μάρτυρες για την υπεράσπισή του!
…Μια τραγωδία τα Καλάβρυτα, έγραφε τον άλλο χρόνο το “Ελληνικόν Αίμα” εφημερίδα της εποχής, «δίχως προηγούμενο, δράμα»…
Τέτοιο κακούργημα φοβερό, από διεστραμμένες ψυχές…
Ύστερα, από το ανοσιούργημα, οι ναζί, έβαλαν φωτιά στον μόχθο δεκαετιών…
Βιός, σπίτια, αγαθά όλα, παραδίδονται στις φλόγες των κακών, ώστε οι μελλοθάνατοι να δουν… Να «πάρουν» μαζί τους τον πόνο για τον όλεθρο και την ερημιά των αγαπημένων τους, γυμνών πλέον στον Ήλιο, στον δρόμο, όσοι ζήσουν, με το πένθος και την οδύνη…
Χριστέ μου… Δεν σταματά μόνον ο νους του ανθρώπου, αλλά και του Θεού!
Γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι, σέρνονται σ’ ένα απίστευτο κοπετό, και ποταμούς δακρύων, να ενταφιάσουν τους μάρτυρές, τους…
Τα αχαϊκά χώματα, αναδύουν από τα σπλάχνα τους το μοιρολόισμα και τις ευχαριστίες τους, ευγνώμονα το δρόσο και τα χρώματα, κι ευχολόγια ως αίνους και ιδιόμελα λόγια ωραιότητας!
Ποτέ πια, ποτέ πια, τέτοιες συμφορές…
…Στο αλμανάκι μου Ιστορικό και πολιτιστικό, βρήκα κι ένα ποίημα σχετικό που είχα γράψει με πολλή συγκίνηση, και το παραθέτω… Αποτυπώνει τη θλίψη και την έμπνευση -όποια έμπνευση- δεκαπέντε χρόνων πριν…
Ο μικρός… Ο μικρός Καλαβρυτινός, έτρεξε με άναρθρες κραυγές τρόμου, να γλυτώσει από το βόλι… στο απόσπασμα…
Μα το βόλι, βρήκε ίσα την δεκατετράχρονη καρδούλα του…
Το αίμα ρέει, άλικο και ζεστό…
Έσκυψε η Βρεφοκρατούσα και πήρε γλυκά το “έφηβο κεφάλι” στ’ άχραντα χέρια της…
Τό ’θεκε προσεκτικά στο κρεβάτι της μνήμης, σκεπάζοντάς το μ’ εκείνο το άφθονο νεανικό αίμα, και το κοίταζε αμίλητη, δακρυσμένη…
Υστερα, έμεινε έκπληκτη, όταν είδε ένα ολοπόρφυρο απαλό κλινοσκέπασμα, από δροσερά τριαντάφυλλα που γέμιζαν μύρο τον καιρόν…, να σκεπάζουν το “άγιο σώμα” του Γιου της… Ενας μικρός “Χριστός” κι εκείνος! Ενας μικρός Χριστός…
“Μικρές Εικόνες”
Ανέκδοτη ποιητική Συλλογή της γράφουσας.
“Ο μικρός Καλαβρυτινός”.
