Κάλεσμα

Παντού πυκνή μια καταχνιά, σέρνεται αγάλι – αγάλι
κι η κάθε μέρα που περνά, το βρίσκει να πληθαίνει
και πιο κοντά πάνω στη Γη, να φτάνει το σκοτάδι…
Εσύ που πίκρες στη ζωή έχεις πολλές γνωρίσει
που θέλεις, αλλά δε βολεί, το άγχος σου να σβήσεις
και λαχταράς λίγες στιγμές, πέρ’ από κάθε δίνη
πέρ’ από κάθε σκοτεινιά, μέσα στο φως να ζήσεις,
έλα στ’ ωριά της ποίησης, το λιόχαρο παλάτι
όσα βαθιά σε θλίβουνε για λίγο να ξεχάσεις
και να βρεθείς λίγες στιγμές σ’ ένα καινούργιο κόσμο
από αγάπη, από φως, κι απ’ όνειρο πλασμένο…
Μέσα εδώ μπορείς να βρεις απανεμιά, γαλήνη
και να χαρείς την ομορφιά, του πνεύματος, που κλείνει
γιατί την κάθε σκοτεινιά εδώ που πλησιάζει,
δεν την αφήνει λεύτερη, ν’ απλώσει, ν’ αυγατίσει
κι ολογυρού το χώρο αυτό μ’ ασχήμια να γεμίσει,
μα μ’ ένα τρόπο μυστικό, σε φως τη μεταλλάζει!..
Ολα εδώ είναι αγνά, όλα γεμάτ’ αγάπη
που λες δεν πάτησαν στη γη, δεν άγγιξαν στη “λάσπη”,
αλλά την κάθε νια στιγμή, θαρρείς πως μόλις βγήκαν
από τα χέρια τα λευκά, τα πάναγνα του Πλάστη!..
Εσύ που τα φαρμάκια της σ’ έχει η ζωή ποτίσει
και κάθε τόσο σε τρυπά μ’ ένα καινούργιο αγκάθι,
έλα να βρεις παρηγοριά· έλα να βρεις γαλήνη
στης ποίησης το λιόχαρο, φιλόξενο παλάτι.
Έχει τις πόρτες του ανοιχτές…