Όταν βγαίνεις τούτες τις ημέρες στον δρόμο, άλλοτε ψάχνεις εναγωνίως να συναντήσεις έναν άνθρωπο (από ανάγκη να μην χαθεί η ζωή) και άλλοτε όταν τον πλησιάζεις φοβάσαι.
Αυτός ο ιός έδωσε μια κλωτσιά στη ζωή μας και την άλλαξε.
Να φοβάσαι να αγκαλιάσεις, να φοβάσαι να φιλήσεις δεν είναι και λίγο πράγμα.
Έχουν, όμως, οι άνθρωποι (όχι όλοι οι άνθρωποι) μια περίσσια ικανότητα να προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες.
Στην αρχή θα αντιδράσουν, θα θυμώσουν μα σιγά – σιγά, θα μπούν στο πετσί του ρόλου τους.
Ειδικός δεν είμαι, και δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, αυτή η κατάσταση.
Ξέρω μόνο, ότι η κατάσταση μάς σημάδεψε όλους σαν “πνευματικό κρυολόγημα”.
Οι άνθρωποι ακόμη και μέσα στην πιο μεγάλη κρίση είχαν ανάγκη να κάνουν σπορ, να κάνουν τέχνη, να κάνουν πολιτική.
Αυτή η ατομική αυτοτέλεια, η αξιοπρέπεια να συνεχίσεις να είσαι άνθρωπος είναι η σπορά του Διαφωτισμού για την Ευρώπη.
Μα όταν ο “στρατός είναι παρατεταγμένος και πολεμά” κάνεις και άλλες ουσιαστικές σκέψεις.
“Θα τα καταφέρουμε;” ρωτάς και ξαναρωτάς.
Ιδιαίτερες μέρες τούτες που περνάμε.
Κάτι σαν το φυτίλι της ιστορίας.
Στο λοιμό που ιστορεί ο Θουκυδίδης είχαμε και εξαχρείωση των ηθών.
Τότε η πολιτεία δεν ήταν τόσο οργανωμένη, τόσο συγκροτημένη.
Αποδίδω εξαιρετική σημασία στην οργάνωση και δράση της επίσης πολιτείας είναι το αμορτισέρ που απορροφά τους κραδασμούς.
Η πολιτεία (η δική μας πολιτεία) πρέπει να ζήσει.
Στο 4ο podcast της σειράς, επισκεπτόμαστε την παλιά πόλη των Χανίων, για να ανακαλύψουμε το πιο μεγάλο, το πιο εντυπωσιακό αλλά και παραγνωρισμένο μνημείο της. Τις βυζαντινές και βενετσιάνικες οχυρώσεις.
