Καλύτερο αύριο

Οι νόμοι κάνουν καλύτερους αυτούς που τους εφαρμόζουν.
Θα μου πείτε τώρα πού κολλάει αυτό. Ας αναλογιστούμε όμως τη σημερινή μας ημέρα κι ας δούμε αν ήμασταν νόμιμοι στις κινήσεις μας, στις πράξεις μας. Μήπως διπλοπαρκάραμε «για ένα λεπτό βρε αδελφέ», μήπως μπήκαμε σε μονόδρομο ανάβοντας τα alarm «για να μην κάνω τον κύκλο βρε αδελφέ», μήπως δεν πήρα απόδειξη από την όποια αγορά μου και αμέσως μετά κατηγόρησα την κυβέρνηση ότι με φορολογεί αδίστακτα διότι «εμένα μπορεί».
Μήπως τελικά απαιτούμε να εφαρμόζονται οι νόμοι όταν θίγονται τα συμφέροντά μας, ενώ αντίθετα θέλουμε να ξεχνιούνται οι νόμοι όταν εμείς τους παραβιάζουμε. Ναι, είναι αλήθεια ότι πάντα έχουμε την αιτιολογία. Το ένα λεπτό είναι η πιο συνηθισμένη δικαιολογία ή «μόνο εγώ το κάνω;». Ακολουθούν φυσικά άλλες χίλιες δικαιολογίες, που όχι μόνο δεν στέκουν λογικά αλλά είναι εντελώς παράλογες.
Κι όμως δηλώνουμε απόλυτα νομοταγείς.
Τελικά τι είμαστε; Ο,τι δηλώσουμε ή κατά το δοκούν νομοταγείς ή αναρχικοί.
Αν κάνουμε μία ποσοστιαία σύγκριση παραβάσεων μεταξύ του σήμερα και του πριν δύο δεκαετίες θα επιβεβαιώσουμε ότι έχουμε αυξήσει τις παραβάσεις όλοι μας κατά πολλή μεγάλο ποσοστό. Και θα είναι τόσο μεγάλο που και οι ίδιοι ίσως εκπλαγούμε.
Φυσικά θα έχουμε δικαιολογίες όπως «μα, αλλιώς δεν επιβιώνω», «όλοι το ίδιο κάνουν», «ας το διορθωθούν οι άλλοι πρώτα». Και πρώτα και πάνω απ’ όλα κατηγορούσαμε και κατηγορούμε τους εκάστοτε κυβερνώντες ότι είναι οι πρώτοι διδάξαντες. Κι έτσι παίρνουμε την κατοχύρωση για την όποια παράβασή μας.
Οταν όμως πρόκειται να απαιτήσουμε κάποιο δικαίωμά μας, τότε γινόμαστε υπέρμαχοι των νόμων και του δικαίου. Γιατί αυτή η μεγάλη ταλάντευση μεταξύ νομιμότητας και ανομίας έως αναρχίας;
Ποια είναι η αιτία που μας αλλάζει, μέσα στον χρόνο προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης παραβατικότητας;
Ως πρώτο αίτιο θα ονομάζαμε εύκολα την χαλάρωση των αξιών, έπειτα την χαλάρωση των θεσμών, την παραβατικότητα διοικούντων. Έχουμε δηλαδή μια δικαιολογία και φυσικά την δικαιολογία ότι πάντα φταίνε οι άλλοι. Όμως αν γύρω μας κάποιοι διοχέτευαν βρώμικα νερά θα πηγαίναμε να πιούμε με την δικαιολογία ότι κι άλλοι κάνουν το ίδιο ή θα οδηγούμασταν χιλιόμετρα μακρυά έως ότου βρούμε καθαρό νερό; Για το νερό θα το κάναμε επειδή έχει να κάνει με τη ζωή μας. Η εφαρμογή των νόμων δεν έχει να κάνει με τη ζωή μας; Ναι, θα πουν κάποιοι αλλά όχι τόσο άμεσα.
Τελικά διαφαίνεται ότι βάζουμε το ατομικό μας συμφέρον κι όφελος πάνω από την κοινωνική μας συμβίωση, πάνω από το όποιο δίκιο του συνανθρώπου μας. Δυστυχώς για πολλούς από εμάς έχει γίνει το συμφέρον στόχος ζωής. Και το κακό είναι ότι όλο και πληθαίνει αυτή η κατηγορία ανθρώπων, παρασύροντας όλο και πιο εύκολα κι άλλους, κι άλλους.
Οι θρησκευτικές αρχές δεν μας σταματάνε πλέον σ’ αυτήν την κατηφόρα (δικός μου χαρακτηρισμός), διότι για άλλους είναι εξέλιξη. Οι ηθικές αξίες, οι οικογενειακές αρχές καθώς και οι κοινωνικές είναι πλέον μουσειακό είδος.
Τι θα μας σταματήσει λοιπόν;
Ακούμε ορισμένους δίπλα μας να λένε ότι «μόνο με βούρδουλα θα στρώσουμε». Είναι λύση αυτή και ποιος θα κρατά τον βούρδουλα; Ποιος άραγε θα είναι τόσο δίκαιος που να χρησιμοποιεί δίκαια τον βούρδουλα για να μην πέφτει όμοια επί δικαίων κι αδίκων;
Μήπως η κρίση μας δίνει την ευκαιρία να αναλογιστούμε το τι είχαμε και το τι χάσαμε; Μήπως μια μεγαλύτερη, ίσως μια φυσική καταστροφή, θα μας ταρακουνούσε έτσι ώστε θα μας έβαζε στην διαδικασία να σκεφθούμε το τι σημαίνει Άνθρωπος και τι λογικό ον; Μήπως δηλαδή η τιμωρία του δασκάλου κάποτε έφτιαχνε καλύτερους ανθρώπους; Μήπως οι αυστηρές οικογενειακές δομές κρατούσαν τις αξίες σε πρώτο πλάνο;
Τι περιμένουμε λοιπόν για ένα καλύτερο αύριο;
Χρήμα περισσότερο; Την Φύση ή τον Δημιουργό να πάρει τον βούρδουλα ή κάτι άλλο;
Ας αποφασίζει ο καθένας μας για το πιο είναι το καλύτερο αύριο και φυσικά το πώς θα έρθει.