…Μνήμη Γεωργίου Μ. Μανουσέλη…
«Θε μου κα δώσμου λογισμό
για να ανιστορήσω
τον Καλλικράτη των Σφακιώ
τη δόξα να υμνήσω».
Με τα παραπάνω ξεκινά το βιβλίο του “Καλλικράτης Σφακίων – Μαρτυρικό χωριό” ο αείμνηστος Καλλικρατιανός δάσκαλος Γεώργιος Μ. Μανουσέλης, του οποίου η ψυχή σίγουρα θα χαίρεται εκεί ψηλά όπου βρίσκεται βλέποντας σήμερα την ανακήρυξη του αγαπημένου του τόπου-της ρίζας του σε μαρτυρικό χωριό, που εφεξής θα συμπεριλαμβάνεται στο δίκτυο των μαρτυρικών χωριών της Ελλάδας.
Τούτοι οι τόποι όπως ο Καλλικράτης δεν είναι μια λέξη, μια καταγραφή πάνω σε ένα χάρτη!
“Αυτοπροσδιορίζονται” μέσα στον χωροχρόνο όχι μόνο από τη γεωγραφία τους αλλά κυρίως από το ισχυρό αποτύπωμά τους, την ιστορική συνέχειά τους μέσα από τα γεγονότα που συνέβησαν εκεί αλλά και από τις πράξεις των ίδιων των ανθρώπων τους που φτάνουν έως τα σήμερα!
Ενας από αυτούς κι ο δάσκαλος Γ. Μανουσέλης που τον θυμούμαι να αναστοράται και να “συλλαβίζει” με κάθε λεπτομέρεια όλες τις πτυχές της ιστορίας των Σφακιών και ιδιαίτερα του τόπου καταγωγής του, του Καλλικράτη! Μια παθολογική αγάπη που γεννεσιουργός αιτία της ήταν η “φύτρα” του, αλλά
και η πολύ καλή γνώση της ιστορίας του τόπου του, την οποία εξιστορούσε με περηφάνια στους συνομιλητές του και στον γράφοντα!
Εξάλλου στο περίπου 600 σελίδων βιβλίο που εξέδωσε, κι είχε αφιερώσει «στους ηρωικούς νεκρούς όλων των πολέμων του Καλλικράτη», όπως είναι φυσικό αναφέρεται και στα γεγονότα της 8ης Οκτωβρίου του 1943 όταν οι Γερμανοί κάψανε τον Καλλικράτη. Ο ίδιος όπως γράφει ήταν τότε 23 χρονών και «έζησα τα γεγονότα από κοντά και τα θυμούμαι άριστα».
Παραθέτω εδώ ένα μικρό χαρακτηριστικό απόσπασμα στη μνήμη του αλλά και στη μνήμη των νεκρών του Καλλικράτη εκείνες τις μέρες
«…Οταν γύρισα μου ανακοίνωσαν τα συμβάντα, την εκτέλεση και για τον πατέρα μου Μανούσο και τον αδερφό μου Στρατή. Χύσανε το αθώο τους αίμα. Παράπονο δικό μου: Ούτε νερό δεν πρόλαβα να προσφέρω στον πατέρα μου που με τόσους κόπους με σπούδασε… Ημουν τελειωμένος και διορισμένος δάσκαλος».
