Καλοκαίρι θα πει…

Ο ήχος ο ακάματος των τζιτζικιών την ώρα της ανάπαυσης,
τα ενωμένα τα χέρια και τα διπλά ζευγάρια από πατημασιές πάνω στη βρεγμένη άμμο.
Και ντομάτα με θαλασσινό αλάτι για δείπνο, αλμύρα στο στόμα και άρωμα καρύδας να σουλατσάρει στον αέρα.
Και παιδικές φωνές ν’ ανταγωνίζονται εκείνες των κυμάτων,
αύρα παιχνιδιάρικη και ψάθινα καπέλα,
αιώρες και σεργιάνι,
άσπρο ξωκλήσι και πολύχρωμο βότσαλο,
λιωμένο παγωτό να στάζει άσπλαχνα στο χέρι.
Και τα καλωσορίσματα τα ενθουσιώδη και οι αποχαιρετισμοί οι γλυκόπικροι,
βραδινή δροσιά και θερινό σινεμά και ζύθος ξανθός,
περήφανο μάρμαρο κα αλμυρίκι ταπεινό,
λιμάνια απόμακρα, καρπούζι σε φέτες, χαμόγελα ξέγνοιαστα,
Και το μπλε το απέραντο,
Και ο ήλιος ο ελεήμων…
Αχ, μακάρι πότε κανείς να μην μου πάρει τις μυρωγδιές αυτές και τις εικόνες και τις γεύσεις και τους ήχους. Κληροδοτήματα μονάκριβα του θέρους μου του αγαπημένου, του θέρους μου του Ελληνικού…