Το καλοκαίρι που χάθηκε στον χειμώνα

Κι αυτό το καλοκαίρι που αποχαιρετούμε σιγά – σιγά ήταν ένα γλυκό, τυπικό, ελληνικό καλοκαίρι μέσα στην αντάρα της κρίσης -που κατακάθεται σαν κουρνιαχτός- και στη θέληση των ανθρώπων να ομορφύνουν τη ζωή τους μέσα από τις καθημερινές απολαύσεις που προσφέρει η μαγεία του θέρος στη χώρα μας. Πάντα έτσι θα συμβαίνει στην Ελλάδα! Θα έρχεται ως προσμονή το καλοκαίρι και θα “διορθώνει” τις αντιξοότητες ενός δύσκολου χειμώνα. Αυτή η μαγική εναλλαγή είναι και η έκτη αίσθηση του ελληνισμού. Σιγά – σιγά η χώρα θα προχωρά προς τον Σεπτέμβριο, το σόου της τρόικας θα επαναληφθεί στο ίδιο μουντό μοτίβο, οι πολιτικοί θα συμπυκνώνουν εκουσίως την πλαδαρή (πολλές φορές) αντιπαράθεσή τους, η χώρα θα αναζητήσει διεξόδους μέσα σε ένα συγκρουσιακό τοπίο με δύο κυρίαρχες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις που σπανιότατα βρίσκουν ένα κοινό πεδίο σύγκλισης. Ετσι περίπου η συναίνεση (με τη παλαιοκομματική μανιέρα) αποκτά μια γραφική επιτήδευση από τους κατ’ επάγγελμα πολωτικούς. «Μα με αυτούς θα συμφωνήσουμε; Μας χωρίζει ένα χάος!». Θα ακούτε πάλι από την… αριστεροδεξιά. Η χώρα θα βιώσει παρ’ ελπίδα και πάλι τη μοναξιά της “λίθινης” αντιπαράθεσης. Αυτό το γκρίζο χάσμα του… συνωστισμού των σωτήρων. Για να δούμε αν διδάχτηκαν κάποιοι από την αναποτελεσματικότητα της ξύλινης γλώσσας;