«Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» η ερώτηση των μεγάλων και οι απαντήσεις των παιδιών ποικίλλουν, πιλότος, δικηγόρος, αεροσυνοδός κλπ. Φυσικά, μεγαλώνοντας, μετά από χρόνια κάτι άλλο γίνονται τελικά, επηρεασμένοι από την οικογένεια, τους δασκάλους, το σχολείο γενικά και τους ενήλικες που έχουν κάποια επίδραση πάνω τους.. Είναι που πρέπει να βγάλουν και «τα προς το ζην», που το πάμε αυτό. Λες και αν κάνουν αυτό που αγαπούν δεν θα καταξιωθούν ή δεν θα βγάλουν χρήματα. Άκου εκεί νοοτροπία, σκέφτομαι τώρα στα 46 μου χρόνια!
Αυτό που πρέπει να διδάσκουμε τα παιδιά μας είναι να ακολουθήσουν το επάγγελμα που αγαπούν, πάντα έτσι να γίνεται, με την προυπόθεση να μάθουν να δέχονται μαζί με τα καλά και τις αντιξοότητες που θα προκύψουν, που προκύπτουν τις περισσότερες φορές. Σαν γονείς να τα προετοιμάζουμε να είναι ανθεκτικά, με ψυχική δύναμη και σθένος, θάρρος και επιμονή. Αυτό μπορούμε να κάνουμε νομίζω και είναι αρκετό! Όσο για την απόφαση, ας την αφήσουμε στα ίδια τα παιδιά, αφού εκείνα θα ζήσουν με αυτή. Δεν είναι προέκταση του εαυτού μας τα παιδιά μας αλλά ξεχωριστοί άνθρωποι με διαφορετικές ανάγκες και όνειρα. Αυτή είναι η πιο υγιής αντιμετώπιση τους.
ΚΥΡΙΩΣ, όμως, να γίνουν καλοί άνθρωποι, με σεβασμό στον εαυτό τους αλλά και στον συνάνθρωπο τους, με αγάπη, αλληλεγγύη και συμπαράσταση σε όποιον πραγματικά το έχει ανάγκη!
Μόνο έτσι εκπληρωνόμαστε σαν άνθρωποι, η ανώτατη αξία! Είναι μια αξία που φθίνει στην εποχή μας αφού όλοι δίνουμε έμφαση στην εξωτερική εμφάνιση και τα υλικά αγαθά. Τόσο μεγάλη που ο εσωτερικός μας εαυτός μας είναι σχεδόν άγνωστος, και καταλήγουμε στην μέση ηλικία με ένα κενό τεράστιο μέσα μας και κατάθλιψη αφού ούτε η επαγγελματική επιτυχία ή τα ακριβά ρούχα και αυτοκίνητα ή η όμορφη εμφάνιση μπορούν να μας καλύψουν εσωτερικά.
Είναι ένας ανώτερος στόχος, κάτι πέρα και πάνω από τον εγωισμό μας, αυτό που θα γεμίσει την καρδιά μας με όμορφα συναισθήματα και πληρότητα. Είναι αυτή η ικανοποίηση που διαρκεί…ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια! Δεν είναι εκείνη η στιγμιαία ικανοποίηση και η επιφανειακή που μας παρέχουν τα υλικά αγαθά και τα χρήματα.
Είναι το ζεστό βλέμμα που θα μας δώσουν όταν πούμε ένα όμορφο λόγο, ένα χαμόγελο από έναν άνθρωπο που θα έχουμε βοηθήσει, μια αγκαλιά μεγάλη από κάποιον που θα έχουμε συμπαρασταθεί. Επίσης, η αίσθηση σκοπού όταν γίνεσαι μέρος μιας ομάδας που προσφέρει βοήθεια σε ανθρώπους που δυσκολεύονται. Όλα αυτά μαζί… Αυτά είναι που μας κάνουν να νιώθουμε άνθρωποι, διαφορετικά δεν διαφέρουμε από τις άψυχες μηχανές και τα ρομπότ.
Η Πίστη μας σε κάτι ανώτερο, κοινωφελές, δοσμένο με όλη μας την ψυχή και για λόγους ανιδιοτελείς και όχι επίδειξης ή αποδοχής.
Πεθαίνουν χαρούμενοι όσοι έχουν προσφέρει σε αυτή την ζωή και όχι εκείνοι που έχουν αποκτήσει υλικά αγαθά, χωρίς βέβαια το ένα να αποκλείει το άλλο.
Στα γενέθλια μου λοιπόν, αν με ρωτήσει κάποιος «ποια είναι η ευχή σου σήμερα;» θα απαντήσω να καταφέρω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος κάθε χρόνο που περνάει. Και λέω «καταφέρω» γιατί όλο αυτό χρειάζεται ωριμότητα, δόσιμο, καμιά φορά και αυταπάρνηση.
Χαρακτηριστικά που η σημερινή κοινωνία, η κοινωνία της ύλης και της ξέφρενης χρήσης της Τεχνολογίας ως μέσου επικοινωνίας και της αποξένωσης ως επακόλουθο, δεν μας το κάνει εύκολο εφόσον δεν είναι σύνηθες φαινόμενο ή η κοινή λογική αυτή!!
Χρειάζεται αγώνας εσωτερικός και εξωτερικός για να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε αφού οι σειρήνες είναι πολλές.
Όσο για το αν θα ευχηθώ να ζήσω ως τα 100..αυτό θα το αφήσω στον Θεό!!
