Καλώς μας ήρθες καινούργιε χρόνε!

Χαμογελαστή, με μάτια που γυαλίζουν. Με τα δυο χέρια απλωμένα πάνω στα εκθέματα της βιτρίνας του μαγαζιού της, ραίνει σαν την καλή νεράιδα με μύρια χρυσά αστεράκια το εμπόρευμά της. Μεγάλες προσδοκίες ίσως; Και γιατί όχι;
Καθαρίζει τα ψηλά τζάμια του γωνιακού μαγαζιού με τα σύνεργά του, ενώ το ψιλόβροχο έξω απ’ την τέντα μουσκεύει πεζοδρόμια και πεζούς. Καθαρίζει και σφυρίζει χαρούμενο σκοπό. Πώς να μην μας μεταδώσει την καλή του διάθεση;
Μιας κάποιας ηλικίας. Βαδίζουν αργά και σιγοκουβεντιάζουν. Και ξαφνικά ο άνδρας σηκώνει με δυσκολία το πόδι, το τοποθετεί στο κάγκελο του δρόμο, σκύβει λίγο η γυναίκα, του δένει το κορδόνι του παπουτσιού, κοιτιούνται τρυφερά και συνεχίζουν τον δρόμο τους… Τι άλλο παρά συντροφικότητα;
Πίνουν στο πόδι το καφεδάκι τους, ενώ παραδίπλα στο κιόσκι των πωλήσεων για τον καλό σκοπό, η επόμενη βάρδια μόλις ανέλαβε. Εθελοντές μ’ όμορφα αισθήματα και καθαρή ψυχή! Κι εμείς μαζί τους…
Αξημέρωτα κοντοστέκει μπρος στη φάτνη όπου βρίσκουν θαλπωρή τη νύχτα τ’ αδέσποτα. Φεύγει κι επιστρέφει γοργά με μια σακούλα γεμάτη τροφή. Τα καλεί έξω και τα ταΐζει, ενώ τον κοιτούν μ’ ευγνωμοσύνη. Δεν θέλουν κι αυτά τη φροντίδα τους;
Μικρούλα με το χονδρό μπουφάν και το αγιοβασιλιάτικο σκούφο στο κεφάλι, κρατά τη γιαγιά αγκαζέ και τη βοηθά στις διαβάσεις, που τις περνούν προσεκτικά και με κόπο. Όπου κι αν τη πηγαίνει τη γερόντισσα το κορίτσι, σίγουρα στον σωστό δρόμο βρίσκεται!
Φουλάρει όσο δεν πάει το μεγάλο ταψί, βάζει όλη την τέχνη της στο μαγείρεμα κι ύστερα το φορτώνεται και χτυπά την πίσω πόρτα της ανήμπορης γειτόνισσας με τα πολλά παιδιά! Μοιράζεται μ’ αγάπη -που τη δίνει απλόχερα- κι απλόχερα θα της επιστραφεί!
Κάπου στην Αθήνα βγήκαν λέει από ένα ταξί, μπήκαν στην αγορά κι όπου έβλεπαν άνθρωπο άγνωστό τους που έμοιαζε να έχει ανάγκη, του πλήρωναν τα ψώνια! Άξιες προς μίμηση οι πέντε κυρίες που έδωσαν γερό χτύπημα στη συνείδηση του κάθε επαναπαυμένου…
Κρατά στο χέρι δυο βιβλία, πλησιάζει το πάντα γεμάτο κουτί -τη λεγόμενη Ανταλλακτική Βιβλιοθήκη, τέσσερεις τέτοιες έχουμε την τύχη να έχουμε στα Χανιά μας!- βγάζει από ένα ραφάκι το αυτοκόλλητο το κολλά στη ράχη τους και τα εναποθέτει σ’ άλλο ράφι. Για να το διαβάσουν κι άλλοι άνθρωποι! Αν βρει κάτι που του αρέσει μπορεί κι αυτός να το πάρει. Αυτό είναι πολιτισμός!
Υπάλληλος της ΔΕΗ κρεμασμένος στην κορυφή του στύλου, υπεύθυνος στον πύργο ελέγχου, πυροσβέστης σ’ επιφυλακή, αστυνομικός εν ώρα υπηρεσίας, γιατρός σ’ εφημερία… Πιστοί στο καθήκον, ενώ εμείς κάνουμε ανέμελοι τα γιορτινά μας ψώνια…
Τους ευχαριστούμε!!
Nα κι η μακρινή συγγένισσα -η χαμένη χρόνια- που  χτυπά απροειδοποίητα την πόρτα μας, φορτωμένη χαμόγελα και καλούδια!
Καλώς μας ήλθε!!
Καλώς μας ήλθες καινούργιε χρόνε…