Αυτά τα καταραμένα σύννεφα έχουν αρκετό καιρό μαγκώσει στο ταβάνι, πάνω από τις ντουλάπες και τις βιβλιοθήκες και δεν αφήνουν τίποτα στεγνό…
Η αλήθεια είναι πως ήμασταν συνηθισμένοι στο ασταμάτητο ψιλοβρόχι μέσα στο σπίτι μα όχι στην καταρρακτώδη βροχή. Τι να προλάβεις να προστατεύσεις σε μια καταρρακτώδη βροχή! Τα νάιλον που είχαμε τοποθετήσει πάνω από τα κρεβάτια, το τραπέζι και το γραφείο με δυσκολία προλαβαίναμε να τ’ αδειάσουμε από το νερό πριν αυτά καταρρεύσουν πάνω στα έπιπλα.
Η αλήθεια είναι πως η κατάσταση δεν ήταν εύκολα διαχειρίσιμη.
Φαινόμενο σπάνιο θα πεις. Αυτό είπα και γω σε έναν φίλο μου μετεωρολόγο που του ζήτησα να μου δώσει εξηγήσεις για τούτο το παράξενο φαινόμενο. Του είπα για τη συνεχή βροχή μέσα στα δωμάτια του σπιτιού, την υγρασία που τρυπούσε κόκκαλα, τα νάιλον που απλώναμε πάνω από τα κρεβάτια το τραπέζι και το γραφείο.
Αυτός στην αρχή σάστισε αλλά μετά με πρόσβαλε..
Μου είπε πως δεν χρειάζομαι μετεωρολόγο μα ψυχίατρο.
Δεν του ξαναείπα τίποτα. Θα τα κατάφερνα μόνος μου. Εξάλλου οι υδρορροές που είχα φτιάξει σε αρκετά σημεία του δαπέδου, όπως αυτές του καταστρώματος των πλοίων, έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους. Αδειαζαν το νερό πολύ γρήγορα. Βέβαια φορούσαμε συνεχώς γαλότσες, ακόμα και τα παιδιά, μα τι να κάνουμε. Έτσι είχε η κατάσταση και κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να μας βοηθήσει.
Λειτουργούσαμε λίγες ηλεκτρικές συσκευές και είχαμε μονώσει με μεγάλη προσοχή τις καλωδιώσεις. Προτιμούσαμε τον λίχνο μιας και, η αλήθεια είναι πως μας περίσσευε το λάδι.
Αγανακτήσαμε πολλές φορές.
Και τι δεν κάναμε. Μέχρι και στις πλατείες πήγαμε και μάλιστα, αν θυμάμαι, ήμασταν αγανακτισμένοι μπορεί και πάνω από 60%!
Ομως αυτή η καταραμένη βροχή δεν σταματούσε με τίποτα.
Συνεπώς μου είναι απίστευτο και ακατανόητο αυτό που συνέβη εκείνη την στιγμή…
Ο ήλιος φώτιζε κάθε γωνιά του σπιτιού! Είχε διαλύσει όλα τα σύννεφα και το ταβάνι φαινόταν μετά από πολύ, μα πολύ καιρό, άσπρο και καθαρό! Είδαμε μέχρι και τα φωτιστικά που είχαμε!! Ασε αυτό το ζεστό αεράκι που χάιδευε τα στεγνά μας μάγουλα…
Δεν ένοιωθα καλά…
Με έπιασε ταχυπαλμία…
Επρεπε να βγάλουμε όλα τα νάιλον!! Να φράξω όλες τις υδρορροές που είχα φτιάξει. Να ξαναβάλουμε χαλιά!! Θα ξαναβάζαμε χαλιά!! Θα μπορούσα να αφήνω την κούπα του καφέ όπου ήθελα! Να σκορπώ τις σημειώσεις μου σε όποιο δωμάτιο ζητούσα! Να χάιδευα τα μαλλιά της χωρίς να βραχούν Να μπορούν τα παιδιά να παίζουν σε όποιο δωμάτιο ήθελαν!!
Δεν ένοιωθα καλά…
Με έπιασε ταχυπαλμία…
Μα ευτυχώς που την ίδια στιγμή με σκούντηξε η κόρη μου και ξύπνησα απ’ αυτόν τον εφιάλτη!!
Τι εφιάλτης τρομακτικός κι αυτός. Λίγο ακόμα και θα κατέρρεα!!
Μου έδωσε τις γαλότσες μου και μου ζήτησε δακρυσμένα να την αγκαλιάσω λίγο γιατί, αν και πρόσεχε, είχαν βραχεί τα μαλλάκια της και κρύωνε.
Ευτυχώς που όλα πήγαν καλά…
*Οικονομολόγος Ανωτάτης
Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης
Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης
E-mail : eurohania@yahoo.gr
Άρθρο υπ’ αρ. 289/
Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017.
