Η γη, το γαλαζόθωρο αστρικό μόριο, τυλιγμένη σ’ ένα άμφιο από πολύχρωμα σύννεφα, ολοκλήρωσε την περιφορά της γύρω από τον ήλιο… Μια ακόμη περιφορά και ολοκλήρωσε ακόμη έναν χρόνο κατά τη γήινη ονομασία της ενιαύσιας περιφοράς της στο στερέωμα του ουράνιου θόλου. Και ο χρόνος αυτός ήταν το 2015, κατά τα ανθρώπινα μετράδια.
Kαι οι κάτοικοι του γαλαζόθωρου πλανήτη ένοιωσαν ανακούφιση εις το φευγιό τούτου του χρόνου, σαν είναι γονιδιακή η προκατάληψη να αποδίδουν τα όποια δεινά, τις όποιες κακοτυχιές στον χρόνο, στον κάθε Χρόνο. Απ’ άκρου σε άκρο στο στερέωμα της γης, τον έστελναν ενδόμυχα στο τάρταρο του αγύριστου… Και τούτο από τη φλεγόμενη Μεσοποταμία, την Ευρασία, την Απω Ανατολή, αλλά και από τη χώρα του φωτός τη μικρή Ελλάδα σαν οι νέο-Ελληνες δοκιμάστηκαν και τον χρόνο αυτό που μόλις έφυγε μα και τους προηγούμενους, από αδέξιους χειρισμούς των πολιτικών αρχόντων της, των οποίων τα λάθη και οι αβλεψίες έγιναν πάθη τους. Χάθηκε και η ελπίδα στις φυγές του “παλιού” χρόνου… Μάταια την αναζητούσαν και την έψαχναν οι όπου γης κάτοικοί της! Και βιώνουμε τους καιρούς της “μεγάλης θλίψης” ή αλλιώς “τον καιρό θλίψης που ποτέ δεν έχει γίνει” όπως αναγράφεται στο 7ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης… Κι ο γαλαζόθωρος πλανήτης στη νέα του περιφορά, έδωσε “γέννηση” σε ακόμη έναν χρόνο, στον νέο χρόνο, που είναι το 2016 κατά τα ανθρώπινα μετράδια. Μα τούτος είναι “δίσεκτος”!
Χαρακτηριστικό κακοτυχιάς στην ανθρώπινη την προκατάληψη, σαν οι χωροθέτες του άχρονου χρόνου του έδωσαν μια μέρα παραπάνω, για να ’ναι “οι λογαριασμοί” σωστοί! Και όμως, στο διάσελο της Ανατολής του χωροχρόνου, φάνηκε λαμπερή η θωριά της Ελπίδας. Γλαυκώπις, ολόξανθη στον ποδήρη ολόλευκο χιτώνα της, χάρμα ανασαιμιάς ψυχής στη θέασή της. Κράταγε στις χούφτες αστερόσκονη αναμεμειγμένη με σπόρους αγάπης, πίστης, ανθρωπιάς, φιλανθρωπίας, αλτρουισμού… Τους εμπιστεύτηκε στους ανέμους, στον Λεβάντε, στον Πουνέντε, στον Γραίγο, στον Γαρμπή, στον Μπάτη, στην Οστρια, στα μελτέμια, για να φτάσουν σε όλα τα πλάτη και σε όλα τα μήκη της Υδρογείου.
Στον Ζέφυρο εμπιστεύτηκε τους σπόρους του έρωτα, σαν τούτος είναι γέννημα της θεότητας του Ζέφυρου με την Ιριδα. Δεν εμπιστεύτηκε κανένα σπόρο στην Τραμουντάνα, να μη χαθούν στη μάνητα του Αίολου… Ενοιωσαν την ανασαιμιά της ελπίδας οι όπου γης κάτοικοι και αναθάρρεψαν: Στην αιματόβρεχτη Συρία, στη Μεσοποταμία, στην Παλαιστίνη, στην Ευρασία, στην Εγγύς Ασία, στην Απω Ανατολή. Σφούγγισαν τα δάκρυα, σκούπισαν τις πληγές, ανάσαναν. Οι ναυαγοί του Αιγαίου απόκτησαν τα ανάκαρα να φτάσουν στη σύγχρονη -για κείνους- την Ιθάκη, κάποια ακτή δηλαδή της γης της Ελληνικής, της φιλόξενης, της μήτρας του πολιτισμού και του φωτός. Και οι κάτοικοι τούτης της προικισμένης Γης, οι Ελληνες, ένοιωσαν -έστω και στιγμιαία την πρώτη του Νέου Χρόνου μέρα- τη θαλπωρή της θεάς ν’ απλώνεται στα γύρω εις την εμφάνιση του νέου χρόνου. Ας είναι δίσεκτος… Εμείς, ανήμποροι ν’ αλλάξουμε τετελεσμένα, ανίσχυροι να ανατρέψουμε τα σχέδια των Ισχυρών εντός και εκτός της χώρας του Φωτός που μας έλαχε να ζούμε, απευθύνουμε ικεσία τούτες τις στιγμές στον νέο χρόνο, να ’ναι καλός με τους ανθρώπους όπου γης από το λυκαυγές του που μόλις άρχισε, μέχρι και το λυκόφως του και να δώσει να αυγατίσουν οι σπόροι που πλέρια σκόρπισε στη γη η γλαυκώπις η θεότητα της Ελπίδας… Για να γίνει ο άνθρωπος, ανθρώπινος… Για να πραγματωθεί η αγγελική δοξολογία – ευχοδοσία που ηχεί ακόμη εις τα ώτα μας, από τη βραδιά της θείας Γέννησης: «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί Γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία!»…
* Δρ Γιαννης Πολυράκης, γεωπόνος – συγγραφέας
