“Κάλπης” ή “Καλπίς” και “Κάλπη”

Ψηφίσαμε στην πρώτη κάλπη, επειδή, όμως, δεν έφτασαν τα “κουκιά”, πάμε στη δεύτερη, σε περίπτωση δε μη επίτευξης και πάλι αυτοδυναμίας, διότι με τη Ν.Δ. δεν υπάρχει άλλο κόμμα με το οποίο να συμμαχήσει, όρεξη να κάνουμε, μήπως πάμε και σε τρίτη. Στο ψηφιοποιημένο περιβάλλον μας, ανθούσης και της τεχνητής νοημοσύνης, όλος ο κόσμος καλπάζει.
Στα αρχαιοελληνικά από τον Όμηρο στον τρωικό πόλεμο στην Οδύσσεια, τον Παυσανία και τον Αριστοφάνη στις “Σφήκες”, τους νεότερους, μέχρι τον κ. Μπαμπινιώτη και μισοδημοτικιστή, αλλά οπαδό της καθαρεύουσας, βλέπουμε το όνομα ο “κάλπης” ή “κάλπις”, να καταλήγει θηλυκό ή “κάλπη”.
Αρχικώς επρόκειτο για πήλινο αγγείο σε σχήμα υδρίας με τρεις λαβές, όπου οι αρχαίοι έβαζαν τα σφαιρίδια, όταν ήθελαν να εκλέξουν κάποιον για άρχοντα του Δήμου. Ήταν, όμως, και η μακάβρια ονομασία “κάλπις”, όπου τοποθετούσαν την τέφρα των νεκρών. Οι πτωχοί χρησιμοποιούσαν πήλινες, οι πλούσιοι αργυρές και οι ευπορότεροι επίχρυσες καλπίδες.
Κάλπης εθεωρείτο ο κίβδηλος, ο νόθος, ο ευτελής, ο πλαστός, ο παραχαραγμένος. Γνωστή η φράση «τον γνωρίζω σαν κάλπικη δεκάρα». Από ’κει έχει τη ρίζα του ο καλπασμός. Καλπάζω, τρέχω με τ’ άλογο, μια κοπιώδης προσπάθεια των φυσικών βηματισμών του ζώου, γιατί προκειμένου ν’ αποδώσει μεγαλύτερη ταχύτητα, καταφέρνει και βρίσκεται στον αέρα δευτερόλεπτα και μετά όταν “λαχανιάζει”, σταματάει.
Στην Αθήνα του 5ου προς 4ο αι. π.Χ., όταν επρόκειτο για κάποιον ανεπιθύμητο, τον εξοστράκιζαν, κατόπιν αποφάσεως των Αρχόντων, ρίχνοντας στην κάλπη όστρακο με τ’ όνομά του. Για να εξοριστεί ο Αριστείδης, ένα διαχρονικό πρότυπο πολιτικού και στρατιωτικού ανδρός, ένας αγράμματος πολίτης, μη γνωρίζοντας τον, τον πλησίασε ζητώντας του να γράψει στο όστρακο το όνομα “Αριστείδης”. Σε ερώτηση για το τι κακό του έκανε αυτός ο άνθρωπος, πήρε την απάντηση: «βαρέθηκα και δεν μ’ αρέσει ν’ ακούω να τον φωνάζουν Δίκαιο». Και ο Αριστείδης χάραξε τ’ όνομά του στο όστρακο.
Τώρα, στη σύγχρονη κάλπη, αν δεν ρίχνουν ατόφιο το ψηφοδέλτιο, “σταυρώνουν” το όνομα του υποψηφίου, όχι για τον “εξοστρακισμό” του, αλλά για την ανέλιξή του.
Αντικρουόμενα πράγματα!