Κάμε Θεέ το θάμα σου και διώξε κάποια χρόνια
Και τη καρδιά τη ρύθμισε για να χτυπά αιώνια
Να πάψουνε οι στεναγμοί κι ο Χάροντας να σκάσει
Να πέσει να κουτρουβαλά, τα πόδια του να σπάσει.
Να μη μπορεί να πορπατεί, τσι γειτονιές να πιάνει
Κάθε βλαστάρι για δεντρό, να θέλει να ξεράνει.
Να’ ναι η ζωή ολάνθιστη ,όλο χαρές και γέλια
Πού ’ναι το μέλι τση ψυχής, και τση ζωής θεμέλια.
Και την αυγή σα σηκωθείς, να χαίρεσαι σαν είδες
Καινούρια μέρα στη ζωή, με χίλιες δυο ελπίδες.
Ν’ απολαμβάνεις καθ ΄αργά, τη Δύση του Ηλίου
Με αναμνήσεις συντροφιά ,εκείνες του σχολείου.
Κάμε Θεέ το θάμα σου να πάψουν οι πολέμοι
Να σταματήσει το κακό και η ψυχή να τρέμει.
Να βρούνε πάλι οι άνθρωποι, γαλήνη κ’ ηρεμία
Στο σπιτικό τους να βρεθούν πούχουν Επιθυμία.
Στσι πονεμένους γιάτρεψε δώσε χαρά κι ελπίδα
Να λάμψει η ψυχούλα τους σαν ήλιου ηλιαχτίδα.
Δώσε Θεέ μου φώτιση, να βασιλέψει ειρήνη
Να γίνει ο κόσμος θάλασσα, μ απέραντη γαλήνη.
Κάμε Θεέ το θάμα σου κι εμείς να Σ’ ευλογούμε
Για όλα αυτά που χάρισες ΕΣΕΝΑ ΝΑ υμνούμε.
