Καμένες ψυχές

Πώς μπορεί κανείς μετά από  αυτό το δυνατό σοκ της εθνικής τραγωδίας του ολοκαυτώματος στην Αττική, στις 23 Ιουλίου 2018, να διαχειριστεί τα συναισθήματά του; Πώς μπορεί να ξεχάσει τόσες αθώες ψυχές που κάηκαν ζωντανές μέσα σε μια απέλπιδα προσπάθεια πανικού να βρουν διέξοδο διαφυγής; Πώς μπορεί να μην εξοργίζεται κανείς για την ολιγωρία των υπευθύνων και των μέσων πυρόσβεσης την ώρα της έναρξης της πυρκαγιάς; Πώς μπορεί να βολεύεται κάποιος στον καναπέ του, στο γραφείο του, στο αυτοκίνητό του, όταν πάνω από 91 άνθρωποι έγιναν στάχτη στα αυτοκίνητά τους, στις περιφραγμένες ιδιοκτησίες, στα σπίτια τους, χωρίς τη δυνατότητα να μπορούν να ξεφύγουν από την κόλαση της φωτιάς; Πώς μπορεί να μην αναλογίζεται ότι η ασφάλεια του πολίτη κρέμεται από μια κλωστή όπου κι αν βρίσκεται, στο σπίτι του, στο δρόμο, στο δάσος, στην παραλία, παντού; Μετά από αυτό το τραγικό γεγονός τίποτα δε μοιάζει να είναι ίδιο με το χθες, τα χαμόγελα έσβησαν, η διάθεση σμίκρυνε, ο θυμός ξεχείλισε, η ζωή έγινε ανούσια!
Η χώρα μας, μια πανέμορφη χώρα, με τις ατέλειωτες ακτές και παραλίες, με τις θάλασσές μας, με τον ήλιο μας, με το απίστευτο φυσικό περιβάλλον μας, έχει μπει, μάλλον, στο στόχαστρο πολλών και διαφόρων επιτήδειων για να την καταστρέψουν! Τα μνημόνια, η οικονομική κρίση, η κρίση αξιών, οι εμπρησμοί, οι καταστροφές, οι ανίκανες κυβερνήσεις που δεν μπορούν να διαχειριστούν κρίσεις έκτακτης ανάγκης…, όλα αυτά «συνωμότησαν», για να αφανίσουν τη χώρα μας από το χάρτη!
Αυτό που εκ κατακλείδι χρειάζεται, είναι η ριζική αναδιάρθρωση των δομών του κράτους και της πολιτικής προστασίας, η επαναξιολόγηση και η επικαιροποίηση των σχεδίων έκτακτης ανάγκης και η ανάληψη πρωτοβουλιών για καθολικές και συνεχείς ασκήσεις ετοιμότητας των πολιτών. Όπως γίνεται στις ανεπτυγμένες χώρες, ο πολίτης είναι εκπαιδευμένος και γνωρίζει, σε περιπτώσεις ακραίων καιρικών φαινομένων, τι πρέπει να κάνει, πώς θα το κάνει και πότε θα το κάνει!