Ντροπή και φρίκη προκαλεί η εικόνα που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο το περασμένο Σάββατο και απεικονίζει τον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ Δημήτρη Μπουραντώνη με μία ταμπέλα όπου αναγράφεται «αλληλεγγύη στις καταλήψεις», την οποία του κρέμασε στον λαιμό ομάδα νεαρών, η οποία νωρίτερα είχε εισβάλει στο γραφείο του προκαλώντας φθορές και τραμπουκίζοντας τον ίδιο.
Εικόνες σαν κι αυτή παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας. Εξευτελίζουν κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας και προσβάλλουν βάναυσμα κάθε δημοκρατικό πολίτη. Εν προκειμένω, οι εν λόγω τραμπούκοι (που αυτοπροσδιορίζονται ως -δήθεν- αντιεξουσιαστές, ενώ την ίδια στιγμή επιβάλλονται με κτηνώδη και σαδιστικό τρόπο σε έναν άνθρωπο), κατάφεραν να προκαλέσουν και μια ακόμα… δολιοφθορά: να βιάσουν και να διαστρέψουν με τη χυδαιότητα που διέπραξαν το περιεχόμενο της έννοιας της αλληλεγγύης.
Ίσως αγνοούν πως δεν είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα, αλλά -πολύ συχνά- τα μέσα είναι που αγιάζουν ή ακυρώνουν τον σκοπό. Καμία αλληλεγγύη, λοιπόν, δεν αξίζει σε αυτές τις αθλιότητες.
Αξιότιμε κύριε Μαριδάκη, παίρνω αφορμή από τον διάλογο που είχαμε πρίν από λίγες μέρες σχετικά με το άρθρο σας που αφορούσε στις μαθητικές κινητοποιήσεις ,αφού προηγουμένως συμφωνήσω με όλα όσα σήμερα γράφετε, για να αναφέρω ότι ,αυτό ακριβώς εννοούσα πως πρέπει ως κοινωνία να προλάβουμε, διδάσκοντας στην νεολαία μας να απεχθάνεται την βία και να λατρεύει τον διάλογο και τον σεβασμό στην αντίθετη άποψη. Η εξάσκηση των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων πρέπει να γίνεται πάντοτε με σεβασμό στα ίδια δικαιώματα των συμπολιτών μας. Η εικόνα που ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο είναι ντροπή για όλους μας . Προσωπικά επειδή ανήκω στην γενιά που είδε τα ναζιστικά στρατόπεδα της φρίκης όταν ακόμα στους φούρνους και στους θαλάμους υπάρχε έντονη η μυρωδιά των θυμάτων, μου θύμισε τις κτηνωδίες αυτών των διεστραμένων τετράτων. Η κοινωνία μας έφαγε ένα ηχηρό χαστούκι και έζησε μια “μικρή” νύχτα των κρυστάλλων. Ελπίζω να ήχησαν οι καμπάνες συναγερμού.Πρέπει επιτέλους να τελειώνουμε με τους δεσμώτες και βασανιστές του Ιβάν Ντενίσοβιτς….Με εκτίμηση