Καμήλες και… κατάσκοποι!

Το πιο σωστό θα ήταν να λέγαμε «κατάσκοποι και τεχνολογία», αλλά για να μην προχωρήσουμε άλλο, κι ας μείνουμε…στις καμήλες!
Στο αθώο αυτό, ανθεκτικό ζώο που οι πιο πολλοί έχουμε δει σε κάτι επαναστάσεις σεΐχηδων να καλπάζει εν μέσω ερήμου με τον αναβάτη του σταθερό και αποφασισμένο ν’ αποδώσει δικαιοσύνη, να υπερίπταται επάνω του.
Κάποιοι πήγαμε και στην Αίγυπτο!
Κι εκεί, έξω απ’ τις φημισμένες πυραμίδες των αθάνατων Φαράω της, όσοι τα καταφέραμε να σκαρφαλώσουμε στη καμπούρα της πήραμε γεύση του τι σημαίνει  να ιππεύεις…καμήλα!
Πράγμα δύσκολο, έως ακατόρθωτο για εμάς τουλάχιστον τους νεότερους που ούτε σε γαϊδούρι δεν  μπορούμε ν’ ανεβούμε!
Αλλά τι δουλειά έχουν οι καμήλες στην όλη υπόθεση της…κατασκοπίας;
Και γιατί τις θυμηθήκαμε τώρα δα;
Θα φταίει το εμπνευσμένο και γεμάτο ανατροπές σχετικό βιβλίο που διαβάσαμε αυτές τις μέρες,  που μας θύμισε  ανάλογες ιστορίες κατασκοπίας που γνωρίζουμε. Απ’ το ένα στο άλλο πήγε ο νους μας και  σε κάτι άλλες ταινίες περιπέτειας  του Δευτέρου Παγκοσμίου στις καυτερές ερήμους της Βορείου Αφρικής,  όπου  το τζιπ του καλού μας ήρωα ξεμένει από βενζίνη, ο ίδιος ξεμένει από νερό, και τότε εμφανίζεται ως δια μαγείας μπρος του μια καμήλα  έτοιμη ν’  αναλάβει το ιερό καθήκον να τον ταξιδέψει γρήγορα και με ασφάλεια στον προορισμό του, μαζί και τα μυστικά  έγγραφα που μεταφέρει…
Κι ύστερα θυμηθήκαμε και μια απίστευτη ιστορία μιας καμήλας που την έσερνε στα χωριά του νησιού μας ένας καλοσυνάτος αγωγιάτης, ο οποίος αγαπούσε ιδιαίτερα τα παιδιά, που  τ’ ανέβαζε επάνω και τα βολτάριζε σ’ όλο το χωριό…
Πέρασε κι από πού δεν πέρασε…
Δημοφιλής κι αξιαγάπητος παντού, τον αναζήτησαν όλοι όταν μια μέρα χάθηκε από προσώπου γης!
Ειδικά τα παιδάκια που τους είχε αφήσει την καλύτερη ανάμνηση!!
Μόνο που πάγωσαν τα πρόσωπα όταν λίγο μετά την κατάληψη της Κρήτης απ’ τους Γερμανούς τον είδαν με στολή…ανώτερου αξιωματικού και δεν το πίστευαν!
Δεν τον ξέχασαν ποτέ!
Με φρίκη διηγούνται την ιστορία κι έτσι έφτασε  μέχρι εμάς…
Κατασκοπεία λοιπόν και… καμήλες.
Κι ας μην τα βάζουμε με τα μηχανήματα!
Ο ανθρώπινος παράγων είναι  πιο σημαντικός!
Είν’ η κινητήριος δύναμη των πάντων…
Που μπορεί οικτρά να μας απογοητεύσει…