Καμπάνες εβαρέσαν

Ελευθερία έδωσε απόλυτη τ’ ανθρώπου,
ο Πάνσοφος Δημιουργός του Θολωτού μετώπου.
Στη Γη τον εγκατέστησε, ίσως και σ’ άστρα άλλα,
μα του ’βαλε και τη φαιά ουσία στην κεφάλα.
Ν’ αποφασίζει μοναχός και την ευθύνη να ’χει,
των έργων και των λόγων του, όμως Θεός υπάρχει.
Και του οφείλει εν καιρώ εξήγηση για όσα
εποίησαν τα χέρια του και λάλησε η γλώσσα.
Το γιο του έστειλε στη Γη, στα έθν’ όλου του κόσμου,
τον ίσιο δρόμο έδειξε, που μυρωδιά ’χει δυόσμου.
Μα στον καθένα άφησε την κρίση να διαλέξει,
όποια επιθυμεί οδό, μόνο να επιλέξει.
Αφού εκτός της αρετής είναι και της κακίας,
οι δρόμοι που μας οδηγούν σ’ αιώνιας κατοικίας.
Μα διαφέρουνε πολύ, απέχουν παρασάγγας,
ο ένας είν’ για πονηρούς κι ο έτερος για μάγκας.
Εφήμερος είναι ο εις, αιώνιος ο άλλος,
που όσοι τον διαλέξουνε θα νιώσουνε το κάλλος.
Το μεγαλείο του Θεού, του άναρχου Πατέρα,
που τα παιδιά του προσκαλεί, τση κρίσης την ημέρα.
Και θα δεχτεί κι αμαρτωλούς, εφόσον μετανιώσουν,
εγκαίρως και στον Υψιστο τιμές θα αποδώσουν.
Γιατί κρύβει απέραντη μεγαλοσύνη μέσα
και για τσ’ ανθρώπους σήμερα καμπάνες εβαρέσαν.
Αυτές πρέπει ν’ ακούσομε και να αφουγκραστούμε,
αν θέλουμε εις του Θεού τ’ ανάκτορα να μπούμε.