Άλλο ένα συναρπαστικό Σαββατόβραδο στον καναπέ απέναντι απ’ την τηλεόραση! Και όμως δεν ομιλώ σαρκαστικά, τουναντίον απόλυτα κυριολεκτώ. Παρακολουθώ τον τελικό των Γυναικών του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Καλλιτεχνικού Πατινάζ. Από μικρή αγαπούσα το συγκεκριμένο άθλημα. Με συνάρπαζε και ακόμα το κάνει. Είναι το μοναδικό κράμα αισθητικής και αθλητισμού, δυναμισμού και καλλιτεχνικότητας που προσφέρει, αλλά όχι μόνο…
Στην πίστα βγαίνει η δεκαεξάχρονη Ρωσίδα Αλεξάνδρα Τρούσοβα. Μετά από ένα μάλλον ατυχές σύντομο πρόγραμμα, η αθλήτρια έρχεται στον τελικό κατέχοντας την όχι και τόσο πολλά υποσχόμενη 12η θέση. Λίγες οι πιθανότητες να κερδίσει, ειδικά όταν λίγη μονάχα ώρα μετά την έναρξη του προγράμματός της, καταγράφεται και η πρώτη πτώση. Ωστόσο η μικρή σε δέμας και ηλικία, αλλά προφανώς μεγάλη σε ταλέντο και σθένος Ρωσίδα έχει διαφορετική άποψη. Εμμένει μέχρι το τέλος και δίνει τον καλύτερό της εαυτό. Τελικά κατατάσσεται στην τρίτη θέση και προς διάψευση όλων των δυσοίωνων προσδοκιών, κατορθώνει ν’ ανέβει στο πόντιουμ των νικητών!
Και όμως είναι και κάποιοι άλλοι αθλητές που μετά το πρώτο λάθος, την πρώτη πτώση, το χαμόγελο σβήνει από το πρόσωπό τους, μαζί και η ελπίδα κι η αυτοσυγκέντρωση τους και είναι πια σχεδόν επώδυνο να τους παρακολουθείς ν’ αγωνίζονται απλά και μόνο για να ολοκληρώσουν το πρόγραμμά τους…
Συνειρμικά, μου έρχεται στο μυαλό η κοινώς αποδεκτή φράση: «Δεν έχει σημασία πόσες φορές θα πέσεις στην ζωή, αλλά πόσες θα σηκωθείς». Θα συμφωνήσω. Εν μέρει μόνο. Όντως όλοι μας κάποια στιγμή «πέφτουμε» και σχεδόν όλοι ξανασηκωνόμαστε. Το πραγματικό ωστόσο ζήτημα πιστεύω είναι το τι συμβαίνει μέσα μας τη στιγμή της επαναφοράς, της επανεκκίνησης. Θα είναι οι επόμενες κινήσεις μας μηχανικές, σπασμωδικές, χωρίς χάρη ή σιγουριά; Το βλέμμα μας κενό από πεποίθηση, γεμάτο αγωνία, η ψυχή μας έντρομη να αναμένει μοιρολατρικά την επόμενη πτώση, το επόμενο λάθος, την επόμενη μη-αναστρέψιμη καταστροφή. Θα αφήσουμε αυτό που έγινε να μας καθορίσει, να προδιαγράψει την υπόλοιπη πορεία μας; Ή μήπως θα επανέλθουμε με περισσότερο πείσμα κι αποφασιστικότητα, ξέροντας ότι μια ακόμα, ίσως και πολλές ακόμα, «πτώσεις» είναι πιθανές, μη ωστόσο, φοβούμενοί τις. Θα ξαναβγούμε στον αγώνα με αξιοπρέπεια και ευελιξία απέναντι στα νέα δεδομένα, παλεύοντας μέχρι το ύστατο δευτερόλεπτο, μέχρι η μουσική να σωπάσει, οι προβολείς να σβήσουν, ο χρόνος μας να λήξει; Ιδού το ερώτημα…
Τελικά, όπως πιστεύω θα συμφωνούσε και ο αγαπημένος σχολιαστής των αγώνων -και όχι μόνο φυσικά- Αλέξης Κωστάλας, μάλλον η ζωή, όπως και η παγοπίστα, χρειάζεται και λιγάκι τσαγανό…
