Γνωρίστηκα μαζί του τα τελευταία χρόνια. Εγίναμε όμως πολύ καλοί φίλοι. Ο Κανάκης είχε μια ευγενική φιλοδοξία. Hθελε να μάθει όσα δεν είχε μάθει εγκαίρως, αλλά γενικότερα ήταν εραστής της μάθησης, της γνώσης. Αγαπούσε το χωριό του, τη φύση, τους ανθρώπους και το Θεό. Είχε ήθος.
O Κανάκης είχε συνειδητοποιήσει το παλιό κρητικό γνωμικό, την παλιά ρήση, το ότι «δεν τόχω που πεθαίνω, αλλά όσο ζω μαθαίνω». Είχε αγωνία να προλάβει να μάθει. Σε μία συνάντησή μου με τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη, είπα αυτά τα λόγια των παλιών Κρητικών, όταν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος με διόρθωσε σε ένα θέμα εκκλησιαστικού δικαίου. Ο Πατριάρχης θεώρησε αυτά τα λόγια των ανθρώπων της Κρήτης από τα σπουδαιότερα που είχε ακούσει ποτέ στη ζωή του και έσπευσε να τα σημειώσει. Αυτά τα λόγια τα είχε ο Κανάκης βαθιά μέσα στη συνείδησή του.
Ο Κανάκης έγινε ο γηραιότερος απόφοιτος του Ανοικτού Λαϊκού Πανεπιστημίου. Oπως είχε πει στην αγαπημένη του εφημερίδα “Χανιώτικα Νέα”, οι σπουδές ήταν το όνειρο της ζωής του. Πιστεύω ότι αρκετοί του είχαμε αποδώσει τον έπαινο που του άξιζε για την προσπάθειά του να μάθει. Ο Κανάκης αγαπούσε τη σοφία. Προφανώς θα ήθελε αυτόν τον κόσμο να τον κυβερνούν οι φιλόσοφοι, όπως εδίδαξε ο Πλάτωνας.
Αδιακρίτως δηλαδή αν οι πολιτικοί διαμορφώνουν τους πολίτες αφού αποτελούν το παράδειγμα για τους άλλους ή εάν οι πολίτες έχουν τους πολιτικούς που τους αξίζουν, και αδιακρίτως εάν οι σοφοί καθηγητές είναι πάντοτε και καλοί κυβερνήτες, η ψήφος του Κανάκη, του μαθητή των 97 ετών, δεν ήταν μυστική, ήταν φανερή υπέρ της μάθησης, υπέρ των φιλοσόφων.
Οι δικοί του να είναι καλά και να τον θυμούνται.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
