Κανείς δεν αξίζει τα δάκρυα σου. Κι αν κάποιος το αξίζει, αυτός δεν θα σε κάνει ποτέ να κλάψεις.
Αυτή είναι η πιο σοβαρή δήλωση της Φαίδρας. Η τελευταία και αμετάκλητη δήλωση της. Η Φαίδρα είναι μια καλοφτιαγμένη, καλοδιατηρημένη πενηντάρα. Με έναν διαλυμένο γάμο στο ενεργητικό της και αρκετές αποτυχημένες σχέσεις. Τώρα είναι σε φάση απολογισμού και αναθεώρησης. Έχει ανάγκη να μιλήσει, να βγάλει τα εσώψυχα της.
Ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος είναι η συμμαθήτρια της και φίλη της, η Αλκμήνη. Ψυχολόγος- ψυχαναλύτρια. Με σπουδές στο εξωτερικό. Επίκουρος καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο. Δημοφιλής στον χώρο της ιατρικής με πολλούς και ευχαριστημένους πελάτες.
Τη Φαίδρα την είδε σαν φίλη, όχι σαν πελάτισσα. Περπατώντας ή πίνοντας καφέ πότε στο σπίτι της μίας πότε στο σπίτι της άλλης, συζητούσαν αδιάκοπα.
– Φαίδρα, πες τα όλα καλή μου. Άνοιξε μου την καρδιά σου. Ελάφρυνε την ψυχή σου.
– Αλκμήνη, θα ξεκινήσω απ’ αυτό. Αυτό που μου έλεγες κάποτε και το πίστευες. Μου έλεγες πως όποιος σ’ αγαπάει πραγματικά, σε κάνει καμιά φορά να κλαις. Και μάλιστα η ίδια ένιωσες ευγνωμοσύνη για τον φίλο σου τον Κώστα, που σ’ έκανε κι έκλαψες μια φορά. Σε μάλωσε για κάτι κι εσύ κορόμηλο το δάκρυ.
– Ααα! Φιλενάδα! Τα ‘χεις μπερδέψει και παρεξηγήσει τα πράγματα. Τώρα πρέπει να απολογηθώ εγώ; εντάξει, δεν θα απολογηθώ, θα σου εξηγήσω.
Ο Κωστάκης ήταν όντως φίλος μου. Δεν ήταν ο εραστής μου. Με μάλωσε από πραγματική αγάπη και μου κανε καλό και του το οφείλω.
Ήμουν αυθόρμητη και εκδηλωτική σε βαθμό υπερβολής με αποτέλεσμα να παρεξηγούμαι απ’ τους περισσότερους. Ήμουν εύπιστη. Ήμουν τόσο δοτική, μέχρι να δίνω τη μπουκιά από το στόμα μου και να μένω εγώ νηστική (τρόπος του λέγειν).
Μου επισήμανε κι άλλα ελαττώματα μου που ήταν εις βάρος μου. Με ταρακούνησε, με αφύπνισε. Αναγκάστηκα να αναθεωρήσω και να βελτιωθώ. Με βοήθησε να εξελιχθώ και να βρω τον δρόμο μου. Σε αντίθεση με σένα, που ο κάθε εραστής σου σε κάνει να κλαις. Σε απαξιώνει, σε προσβάλλει, σε χρησιμοποιεί και μετά σ’ εγκαταλείπει. Κι εσύ το επιτρέπεις αδιαμαρτύρητα. Κατάλαβες τη διαφορά φιλενάδα; Εγώ δεν έκλαψα τότε γιατί μ’ απαξίωσε. Έκλαψα γιατί ήρθα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα πόσο αφελής ήμουν. Θύμωσα με τον εαυτό μου. Ασχολήθηκα μαζί του, τον αγάπησα και τον βοήθησα να αλλάξει τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς και να βγει από τις όποιες αυταπάτες του.
– Λέγε τώρα εσύ. Πού σε σφάζει; Πού σε πονεί;
– Αχ φιλενάδα! Με πονεί που εγώ πενηντάρισα και εξακολουθώ να είμαι χαζή. Πίστευα, προσδοκούσα και ποτέ δεν ερχόταν το πολυπόθητο. Το αποδίδω στη συναισθηματική μου εξάρτηση. Ποτέ δεν ήμουν ελεύθερο άτομο. Εξαρτιόμουν πάντα από έναν άνδρα. Σημείο αναφοράς ο κάθε… άντε να μην πω. Πίστευα ότι θα τους κάνω κτήμα μου. Πίστευα ότι θα ήταν πάντα ερωτευμένοι και θα μ’ αγαπούσαν. Το ‘χα σιγουράκι ότι θα τα καταφέρω. Κι επειδή δεν γινόταν, γινόμουν επιθετική, γκρινιάρα, μίζερη, απόμακρη, καταθλιπτική και ενεργειακή ρουφήχτρα. Κανείς δεν θέλει μία ενεργειακή ρουφήχτρα στο κάθε μέρα του. Με αποτέλεσμα να φεύγουν. Αυτοί έφευγαν κι εγώ το ‘ριχνα στον κλαυθμό και οδυρμό. Καλά να πάθω ρε! Καλά να πάθω. Καλά να πάθω. Απ’ το κεφάλι μου τα παθαίνω όλα. Το μόνο σιγουράκι που έχω τώρα είναι η δουλειά μου. Δημόσιος υπάλληλος βλέπεις. Εκεί, δουλεύεις δεν δουλεύεις κανείς δεν σε κουνά. Μην ακούς που λένε για αξιολόγηση και τέτοια. Δήθεν είναι όλα. Τώρα εγώ… προλαβαίνω;
– Ποιο τρένο θες να προλάβεις;
– Αυτό… αυτό που… που σε οδηγεί κατευθείαν στον σκοπό της ζωής.
– Εσύ… ξέρεις; Ξέρεις ποιος είναι ο αληθινός σκοπός της ζωής; Αν τον ξέρεις θα βρεις και το δρομολόγιο.
– Κάτι υποψιάζομαι… αλλά εδώ δεν χωράνε υποψίες και υποθέσεις. Εδώ χρειάζεται το σιγουράκι. Έτσι φιλενάδα; καλή είμαι; έχω ελπίδες; θα ζήσω;
– Ζήσε γλυκιά μου. Ζήσε την κάθε στιγμή σου. Απόλαυσε! Γέλα! Ηρέμησε! Τώρα! Ετοιμάσου τώρα! Να το τρένο! Έρχεται! Το επόμενο δρομολόγιο θα αργήσει.
– Έφυγα! Τώρα! Και μόνη μου ρε! Σε κανέναν δεν θα επιτρέψω να με κάνει να κλάψω.
Κανείς δεν αξίζει τα δάκρυα μου. Εσύ σαν αληθινή φίλη μπορεί να τα αξίζεις… αλλά όχι μόνο δεν μ’ έκανες να κλάψω, αλλά μου ‘δειξες τον δρόμο προς την ελευθερία, τη χαρά… έστω τη γαλήνη. Βρήκα τον σκοπό της ζωής μες απ’ τη γνώση.
Λίγα λόγια σου καταλύτες, και ο δρόμος ανοίγει… καλοτάξιδος!!!
