• Καλοδουλεμένη παράσταση με καταιγιστικούς ρυθμούς
• Ελια Βεργανελάκη και Χρήστος Ροδάμης την απογειώνουν
Σε σκηνοθεσία του Γιάννη Καραχισαρίδη και σκηνικά Αντώνη Χαλκιά
Aτελείωτο ενθουσιώδες χειροκρότημα. Αυλαία τέλους κι εμείς να καθόμαστε ακόμα στις καρέκλες μας θέλοντας… κι’ άλλο!
• Πολύ ωραίο! Μπράβο τους! Aξιζε τον κόπο! Εξαιρετική η Ρίτα – Ελια Βεργανελάκη. Ξέρεις ε; Είναι Χανιώτισσα. Γέννημα θρέμμα. Αμέ ο Φρανκ – Χρήστος Ροδάμης; Αποκάλυψη. Κι αυτός Χανιώτης. Ωραία σκηνοθεσία, μουσική, σκηνικά!
• Φωναχτές οι εντυπώσεις από τον ένα στον άλλο, έτσι όπως ξεκινούσαν, απρόθυμα, για την έξοδο οι θεατές της απογευματινής παράστασης “Εκπαιδεύοντας την Ρίτα” που παίζεται στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων από την περασμένη Κυριακή 27-11-16. Oπου, όπως εδώ και χρόνια, ως εξαιρετικός οικοδεσπότης μας υποδέχεται αλλά και μας κατευοδώνει ο καλλιτεχνικός δ/ντής του Δημοτικού Περιφερειακού θεάτρου Κρήτης (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ.), αποκαλούμενος πλέον και “ψυχή” του κ. Μιχάλης Αεράκης.
• Φυσικά, επειδή θέλει και να “εισπράξει” κλίμα. Να ακούσει εντυπώσεις και να “δει” στα πρόσωπά μας την ικανοποίηση ή όχι. Ειδικά στις πρώτες παραστάσεις που αποτελούν βαρόμετρο επιτυχίας μιας θεατρικής παράστασης. Σε λίγο γελούσαν και τα… μουστάκια του.
• -Στην αρχή είχε πολλά μπινελίκια και λίγο “σοκαρίστηκα”, αλλά στη συνέχεια ήταν απολαυστικό, του λέει μία κυρία μπροστά μου καθώς τον χαιρετούσε.
• – Τα ακούς, δεν τα ακούς, στην κοινωνία, αυτά; απαντά ο Μιχάλης χαμογελαστός.
• – Πώς σου φάνηκε; με ρωτά.
• – Εμεινα έκπληκτη του είπα. Γενικά. Και οι δύο ηθοποιοί, μπαίνουν πραγματικά στο πετσί της Ρίτας και του Φράνκ.
Καλοδουλεμένη
• Αυτό ακριβώς θέλω να καταθέσω και από τούτη τη στήλη. Και προσπαθώντας να περιγράψω το γιατί, ξεκίνησα από το τέλος της παράστασης. Θεωρώντας σημαντικότερο να ακουστούν πρώτα, ρεπορταζιακά σχεδόν, οι φωναχτές εντυπώσεις όλων των θεατών.
• Οι οποίοι γέμισαν την θεατρική αίθουσα του Ωδείου και στη συνέχεια, όπως γίνεται με τις θεατρικές παραστάσεις που γίνονται επιτυχίες, γίνονται οι ίδιοι αντικειμενικοί κριτικοί – “διαφημιστές” της.
• Προσωπικά θεωρώ την φετινή παραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης, μία από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων. Επειδή, το έργο του Willy Rusell είναι ένα απαιτητικό έργο καθώς παίζεται από δύο όλους κι όλους ηθοποιούς επί σκηνής. Το είχα ξαναδεί όταν παίχτηκε στα Χανιά από την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ – αν θυμάμαι καλά το 1985 στον “Απόλλωνα”.
• Και, όχι. Δεν με είχε ενθουσιάσει, ως παραγωγή, όπως τούτη η παράσταση που σκηνοθετεί ο γνωστός από 70 και πλέον σκηνοθετικές του επιτυχίες, Γιάννης Καραχισαρίδης. Οι οποίος βέβαια έχει σκηνοθετήσει και παλιότερες επιτυχημένες παραγωγές του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. μας.
• Η φετινή παράσταση, δηλαδή, έχει όλες τις προδιαγραφές της επιτυχίας καθώς δεν στηρίζεται μόνο σε έναν παράγοντα αλλά σε όλους μαζί. Πρόκειται για τις σταθερές μιας παραγωγής που πέτυχαν (όχι τυχαία) να αλληλοσυμπληρωθούν:
Η μετάφραση – διασκευή του κειμένου του Ράσελ (που έχει πλέον γίνει παγκόσμια θεατρική και κινηματογραφική επιτυχία) από τον σκηνοθέτη Γιάννη Καραχισαρίδη, στις πρώτες σκηνές ιδιαίτερα, αιφνιδιάζει με την ακραία γλωσσική αθυροστομία της Ρίτας με λεξιλόγιο που όμως “κυκλοφορεί” σε διάφορες “πιάτσες”. Ενώ, με την εξέλιξη του έργου προσαρμόζεται στη σωστή εκφορά του λόγου που διδάχτηκε η Ρίτα από τις κατευθύνσεις μελέτης που της έδωσε ο Φρανκ. Την ίδια ώρα, ο ίδιος ο Φρανκ αρχίζει να χρησιμοποιεί ενίοτε το αρχικό της λεξιλόγιο καθώς υφίσταται πλέον την επιρροή του αυθόρμητου χαρακτήρα της Ρίτας. Η αθυροστομία αυτή μπορεί στην αρχή να ξενίζει αλλά η θαυμαστή σταδιακή συνέχεια αποζημιώνει τον θεατή καθώς έτσι μπορεί να ξεχωρίσει την ριζική αλλαγή της Ρίτας.
Κάνει …γκελ!
• Σταθερή αξία βέβαια είναι η σκηνοθεσία. Η οποία θεωρούμε ότι εκμεταλλεύεται πλήρως το στατικό αλλά εξαιρετικά λειτουργικό και ευρηματικό σκηνικό του Αντώνη Χαλκιά αλλά και τους φωτισμούς του, χρησιμοποιεί και τη μουσική (επιμέλεια κι αυτή του σκηνοθέτη) για να μεταφέρει τον θεατή στην επόμενη σκηνή, χωρίς τη μονοτονία της συσκότισης που χρησιμοποιείται πολύ λίγο.
• Το ενδυματολογικό στυλ της Ρίτας είναι κι αυτό ταιριαστό και αναδεικνύει χωρίς ακρότητες την σταδιακή αλλαγή της εκπαιδευόμενης Ρίτας.
• Αλλά, βεβαίως, η μεγαλύτερη σταθερή μιας επιτυχημένης παράστασης δεν μπορεί παρά να είναι οι πρωταγωνιστές.
• Εκτιμώ ότι δεν θα βρεθεί θεατής που να μην επιδοκιμάσει την απολαυστική ερμηνεία της Ελιας Βεργανελάκη στον πολύ απαιτητικό ρόλο της Ρίτας. Ενα ρόλο που δημιουργεί, χωρίς να αντιγράφει παλιότερες ερμηνείες από καταξιωμένους ξένους και Ελληνες ηθοποιούς. Η αθυροστομία των πρώτων σκηνών, έτσι όπως εκφέρεται από την Ρίτα-Ελια, όχι μόνο δεν είναι χυδαία αλλά δείχνει ακριβώς την αβίαστη χρήση της από ανθρώπους που έχουν άγνοια της “σωστής” γλώσσας, αλλά οι ίδιοι δεν είναι χυδαίοι. Εχουν απλώς έλλειμμα παιδείας.
• Μια κομμώτρια που αποφάσισε να μορφωθεί για να ανακαλύψει τον εαυτό της. Και το πετυχαίνει όχι μόνο με τον λόγο αλλά και με τις πολλές “ομιλούσες” εναλλαγές της έκφρασης του προσώπου της, την κίνηση και την καλοδουλεμένη απόδοση όλου του ρόλου της.
• Ο Φρανκ-Χρήστος Ροδάμης, μας άρεσε, επίσης, πολύ! Σταθερός στην κατάθλιψή του καθηγητής, ποιητής, που πίνει αδιάκοπα. Μπερδεμένος παρά την γνώση που κουβαλά. Η ζωή, η ακαδημαϊκή του καριέρα δεν τον ικανοποιούν. Η Ρίτα, φέρνει τη δροσιά, τη φρεσκάδα της νιότης στη ζωή του. Και τον επηρεάζει ως άνθρωπο. Τα καταφέρνει λες και ο ρόλος ήταν φτιαγμένος γι’ αυτόν. Η μήπως και οι δύο ρόλοι ήταν φτιαγμένοι για αυτούς τους δύο νέους ηθοποιούς που όμως έχουν κάνει σημαντικά βήματα στην καριέρα τους;
• Η παράσταση είναι καλοδουλεμένη, με καταιγιστικούς ρυθμούς αλλαγών σε βαθμό που να απορεί κανείς πότε προλαβαίνουν να… μεταλλάσσονται οι ηθοποιοί.
• Είναι βέβαια σπουδαίο και το έργο. Το οποίο μέσα από τις εντάσεις των δύο πρωταγωνιστών και την ανάδειξη πολλών κοινωνικών και εκπαιδευτικών προβλημάτων έχει και πολλές χιουμοριστικές στιγμές που φέρνουν αβίαστο γέλιο στους θεατές. Καθώς το “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα” μας μεταφέρει στον ρομαντικό, κλασικό μύθο του Πυγμαλίωνα. Και, όπως λέει και στον χαιρετισμό του στο πρόγραμμα της παράστασης, ο πρόεδρος και δ/νων σύμβουλος του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. Νάσος Αθανασόπουλος εκ μέρους του Δ.Σ., «συναντάμε θέματα όπως αυτό του ταξικού διαχωρισμού, της ανεπάρκειας του ακαδημαϊκού εκπαιδευτικού συστήματος αλλά και αυτό της εσωτερικής διαδικασίας αυτοβελτίωσης».
• Με δυο λόγια: Το “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα” είναι βέβαια ότι κάνει ένα μεγάλο… γκελ στη φετινή θεατρική Ιερουσαλήμ της Κρήτης.
Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες είναι από την σελίδα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. στο FB και είναι του Πάνου Περαντωνάκη.
