Ως δύσβατη, δύσβατη ζωή από ποιο σοκάκι να σε περάσει κανείς Οδ. Ελύτης (εκ του πλησίον) Η είδηση είναι παρμένη από την Καθημερινή της Κυριακής. Ο λόγος για τα Αντικύθηρα με τους λιγοστούς ανθρώπους. Ενας βράχος να παλεύει με τον βοριά και οι άνθρωποί του να αναμετρώνται με τη μοναξιά και την εγκατάλειψη. Στο καφενείο του χωριού μια φωτογραφία ενός άντρα με στολή πλοιάρχου κρεμασμένη στον τοίχο. Σαν Αγιος, σαν βασιλιάς ή κάτι παρόμοιο. Οπως στα παλιά καφενεία του χωριού που δεν υπάρχουν σήμερα. Είναι ο Κεφαλονίτης πλοίαρχος του “Βιτσέντσος Κορνάρος” που δεν παραλείπει ποτέ να περάσει απ’ το νησί έστω και όταν δεν έχει να αφήσει επιβάτες. Σαν μια κίνηση συμβολιστική ότι δεν υπάρχει τελεσίδικη αποκοπή του νησιού από τον υπόλοιπο κόσμο. Γιατί κανείς δεν μπορεί να μην επικοινωνεί. Γιατί ο άνθρωπος πεθαίνει μόνον όταν δεν έχει ούτε έναν συνομιλητή.
Και αφήστε την επιστήμη να λέει ό,τι θέλει. Στο φτωχικό της ηλικιωμένης γυναίκας -δύο κάμαρες όλο κι όλο με τσιμεντένιο δάπεδο με τα ολίγα χρειώδη, αλλά με ωκεάνειο συναίσθημα, μια καλάθα με 5 – 6 νεογέννητα γατάκια στα χέρια της γυναίκας να τα δείχνει στον δημοσιογράφο. Και αυτός τα φωτογράφισε, απαθανατίζοντας τον συναισθηματικό πλούτο, την υπαρξιακή ανάταση, τη μέριμνα για το καλό, την τρυφερότητα, την ευθραστότητα και την ευαισθησία. Δεν μετριόμαστε λέει η γυναίκα στην ερώτηση πόσοι κάτοικοι είσαστε στο νησί. Γιατί μου φέρνει στεναχώρια. Αλλά δεν είναι αυτό. Είναι γιατί η απλή αυτή λαϊκή γυναίκα ξέρει ότι η μέτρηση σε εισάγει σε κατακερματισμό του όλου και ας μην έχει πάει στο σχολείο. Ξέρει ότι αυτό που μετριέται παύει να είναι συμπαγές, ακλόνητο, θεμελιώδες. Μπαίνει κάτω από τα ανθρώπινα όρια. Και κανείς δεν μπορεί να ζει σε ένα σύμπαν μετρήσιμο, αβέβαιο, κατακερματισμένο. Γιατί το σύμπαν πρέπει να είναι άπειρο. Και κατά τη μαθηματική, αλλά και κατά την αναξιμάνδρειο εκδοχή του (α-πειρο). Στα Αντικύθηρα, λοιπόν, χωρίς ανθρωπολόγους, για τη μέριμνα για τους ανθρώπους, αλλά με μία επιστημονική ομάδα ορνιθολόγων για την παρατήρηση της αποδημίας των πτηνών μέσα από το πρόγραμμα “Antikythera”, προϋπολογισμού 2 – 3 εκατ. δολαρίων. Δεν πειράζει. Εκείνο που θα επιζήσει δεν είναι τα επιστημονικά πορίσματα της επιστήμης, αλλά η ανταλλακτική χειρονομία του πλοιάρχου να πηγαίνει στους κατοίκους εφημερίδες και να του δίδουν σταμναγκάθι…
Φοβάμαι, οτι αυτό θα είναι το ζητούμενο για τις κατοπινότερες γενιές…
Η έλειψη επικοινωνίας….
Ήδη, μία κατεύθυνση εκπαιδεύσεως παιδιών, που τα οποία ονομάζουμε ” παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες”,
εκπαιδεύονται με υποκατάστατα ομιλίας,
περίπου δίχως ήχο…
Είναι δυνατόν να συγκινηθεί ένα παιδί, όταν δεν αισθάνεται την συμμετοχή του Εκπαιδευτικού του στην εξέλιξή του,
μέσα από την χροιά της φωνής, την ένταση, την μελωδικότητα,
τις λέξεις, τις έννοιες, τις προτάσεις;
Και όμως…
Οι κάτοικοι των Κυθήρων και ο πλοίαρχος μας δίδουν μαθήματα…
Η πραγματική επικοινωνία δεν χρειάζεται πολλά συστατικά,
ποικίλματα ή υποκατάστατα…
Βασίζεται στην ειλικρίνεια, την αμεσότητα, την απλότητα.
Ζητούμενο, μια αμοιβαία υπόσχεση :
” Δεν θα κλονίσουμε τις βασικές, πανανθρώπινες σταθερές…”
Ευχαριστώ θερμά τον κύριο Γ. Κοκκινάκο,
που πολλές φορές, μέσα από τα γραπτά του,
επιδιώκει να επαναφέρει στην θέση τους
τις κλονισμένες μας ” σταθερές…”