Κάνοντας κριτική από τον καναπέ

Η διαφορά της στείρας από τη γόνιµη κριτική βρίσκεται στη λέξη προτάσεις. Καλώς διαφωνούν όσοι διαφωνούν µε επιλογές πολιτικών και κατευθύνσεις. Έχουν κάθε δικαίωµα. Όταν, όµως, αυτοί που διαφωνούν έχουν κάποιο θεσµικό ρόλο, καλό είναι να συνοδεύουν την κριτική τους µε προτάσεις και σχετική επιχειρηµατολογία.
Αυτές θα βοηθήσουν πραγµατικά στη βελτίωση και θα τους διαφοροποιήσουν από όλους τους υπόλοιπους επίδοξους “πρωθυπουργούς/υπουργούς/περιφερειάρχες/δηµάρχους του καναπέ”. Τα υπόλοιπα είναι “να ‘χαµε να λέγαµε”.
Γέµισαν τα µέσα ενηµέρωσης απο ανέξοδες και αδιέξοδες κριτικές. Από τα σχόλια αφελών ή και πληρωµένων, που ευρισκόµενοι “έξω απο το χορό”, έχουν πολλά τραγούδια να πουν για την πλάκα τους ή και εξυπηρετώντας ίδια ή άλλα συµφέροντα.
Η εποχή δίνει πολύ χώρο και όπλα στην κριτική και καθόλου περιθώριο στην ουσία. Γι’ αυτό και ό,τι υπάρχει σε πρόταση και επιχείρηµα είναι σηµαντικό να ακούγεται καθαρά και ξάστερα. Ας το δούµε κι ως ένα συλλογικό brainstorming που µπορεί να κατεβάσει πολύτιµες  ιδέες..
Τους υπόλοιπους, που κρίνουν επί παντός επιστητού άνευ προτάσεων, θα τους δικαιολογήσουµε, θεωρώντας ότι εκτονώνονται σε ένα οµαδικό group therapy, το οποίο,  αν είναι να τους σώσει από την ψυχασθένεια, τότε χαλάλι.