Αντιλαμβάνομαι πλήρως τι συμβαίνει πια με τους τοπικούς μας άρχοντες στα Χανιά. Κάνουν πολιτική σα να κάνουν τζόκινγκ. Ζουν την επικοινωνιακή ευφορία της στιγμής.
Αυτό όμως δεν έχει παρελθόν και κυρίως δεν έχει μέλλον.
Λείπει η πείρα για να αντεπεξέλθουν στις δύσκολες περιστάσεις της τοπικής Αυτοδιοίκησης όπου η εργασία πρέπει να είναι άοκνη και να φέρνει απτά αποτελέσματα.
Υπάρχει μια ψυχαναλυτική εξήγηση για όλα αυτά που ζούμε στην ωραία μας πόλη.
Μπήκαν με φούρια αλαζονικού πρωτάρη και το πλήθος των φερομονών τους εκστασίαζε.
Μπήκαν μαζί με την πόλη στην λούμπα και έμειναν εκεί μέσα.
Δεν βγήκαν ποτέ.
Τώρα τους φαντάζομαι (μετά από όλες αυτές τις νίλες που έπαθαν) να τραγουδούν: «Εκεί που φτερουγίζει ο νους, εκεί που ξημερώνει, μαργώνουν τα πουλιά της γης κι ούτε ένα δεν ζυγώνει· σαν αερικό θα ζήσω».
Θα είχε πολλή πλάκα στ’ αλήθεια, εάν δεν επρόκειτο για το μέλλον της πόλης σε ένα οριακό σταυροδρόμι – όταν όλοι οι άλλοι κάνουν βήματα προς τα εμπρός.
Και τέλος πάντων δυόμισι χρόνια τώρα τι κατάφεραν να κάνουν;
Αύριο, μεθαύριο, σε έξι τέρμινα λένε.
Πώς θα ανασάνει η πόλη;
Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, αλλά δεν έχει και απαντήσεις.
