Kάντανος 3 του Iούνη, μια άσβηστη ημερομηνία που θα σημαδεύει αιώνια την ιστορική και μαρτυρική Κάντανο. Ομως ο Heinz Richter, ο Γερμανός καθηγητής, γράφει πολλά απαράδεκτα στο βιβλίο του για τη Μάχη της Κρήτης και ο οποίος μάλιστα βραβεύτηκε από το Πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου.
Χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο, αλλά και μόνο από αυτά που διάβασα από τον τοπικό Τύπο, έβγαλα το συμπέρασμα πως η θηριωδία των εγκλημάτων και των αποτρόπαιων πράξεων των Γερμανών στην Κρήτη επαναλαμβάνονται για άλλη μια φορά με τον ίδιο και πιο σκληρό τρόπο. Με το να παραποιούν τη μεγάλη Ιστορία, με ψεύτικα συμπεράσματα και γράφοντας απαράδεκτα ψέματα για τον ηρωισμό του κρητικού λαού και ειδικότερα γι’ αυτά που γράφει για την ιστορική και μαρτυρική Κάντανο…
Οσο και εάν προσπαθούν οι Γερμανοί… δεν θα μπορέσουν ποτέ, με κανένα τρόπο, να σβήσουν, μα ούτε να εξαφανίσουν τα γεγονότα της 3 Ιούνη 1941. Αλλά και τους αδιάψευστους μάρτυρες, τις τρεις (3) επιγραφές, τα μοναδικά ιστορικά παγκόσμια μνημεία σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Υπόγραψαν και άφησαν οι ίδιοι, επικυρώνοντας αναμφισβήτητα τη θηριωδία τους, τα εγκλήματα, το ολοκαύτωμα, την επικήρυξη σε θάνατο των Καντανιωτών, την πείνα, τη γύμνια και το απάνθρωπο ξεσπιτωμό και όλα όσα απίστευτα έπραξαν σ’ αυτόν τον αιματοποτισμένο και μαρτυρικό τόπο της Καντάνου. Επειδή ο άμαχος πληθυσμός, οι άντρες, οι γυναίκες, οι παπάδες και τα παιδιά ετόλμησαν να πολεμήσουν με απερίγραπτο ηρωισμό και να αντισταθούν στο Γ’ Ράιχ. Υπερασπιζόμενοι τα δικά τους χώματα, τη δικιά τους πατρίδα, με βιος και φαμίλιες…
Προτού να γράψει αυτό το βιβλίο, με αυτά τα απαράδεκτα ψέματα, ο Γερμανός καθηγητής, αλλά και πριν να τον βραβεύσουν στο Πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου, θα έπρεπε να έρθουν στην ιστορική και μαρτυρική Κάντανο να ρωτήσουν αυτούς που ακόμα ζουν και έχουν ζήσει την περίοδο της γερμανικής κατοχής, για τη φωτιά, τα αποκαΐδια, τις εκτελέσεις, την πείνα, την ξυπολυσιά, τον ασταμάτητο θρήνο και τα αστείρευτα δάκρυα που ποτίζουν χωρίς σταματημό το ιερό χώμα και τσοι τροχάλους που σώζονται μέχρι σήμερα στην ιστορική και μαρτυρική Κάντανο.
Να ρωτήσουν κι εμάς, τα παιδιά, που γεννηθήκαμε μετά την Κατοχή… Το πώς ζήσαμε… Αλλά και το πώς μεγαλώσαμε… Τα κλάματα και τα μοιρολόγια ήταν, από τους γονείς μας, το δικό μας το νανούρισμα του ύπνου… Για τ’ αδέλφια, τους γονείς και τους συγγενείς τους, που τους σκότωσαν ή άλλους τους έκαψαν ζωντανούς οι Γερμανοί κατακτητές… Μα και για τα χαλάσματα που άφησαν σε σπίτια και ψυχές…
Για όλα τα ψέματα που γράφει στο βιβλίο του ο Γερμανός καθηγητής, ο οποίος παραποιεί στο έπακρον την αληθινή ένδοξη Ιστορία του ιερού τόπου μας… Αλλά με τα όσα και αν γράφει όμως, δεν θα μπορέσει ποτέ να σβήσει τα ανεξίτηλα ιστορικά γεγονότα, αλλά ούτε και το «Εδώ υπήρχε η Κάντανος…» που έγραψαν οι Γερμανοί για τον ηρωισμό του άμαχου πληθυσμού της Καντάνου.
Η Κάντανος, παγκόσμια ετίμησε και εδόξασε την Ελλάδα με τη λαμπρή της ιστορία που θα φωτίζει και θα παραδειγματίζει και τις επόμενες γενιές ολόκληρης της Ελλάδας.
Τιμητικά, η Πολιτεία την Κοινότητα Καντάνου την έκανε Δήμο Καντάνου, αναγνωρίζοντας την ιερότητα και τον σεβασμό που πρέπει να έχει αυτός ο αιματοποτισμένος τόπος. Αυτή την τιμή, την αναγνώριση της Πολιτείας για τον άμαχο πληθυσμό της Καντάνου, δεν είχε κανένας το δικαίωμα να την εξαφανίσει και να την σβήσει, μα και να απαξιώσει με οποιονδήποτε τρόπο μια τόσο μεγάλη ιστορία…
Τιμή και δόξα για τους νεκρούς και ζωντανούς ήρωες της ιστορικής και μαρτυρικής Καντάνου που θα τη δοξάζουν αιώνια…
*** * ***
Ρίχνω λουλούδια τσ’ άνοιξης
στου φαραγγιού τσοι τόπους,
στ’ αποκαΐδια των σπιτιών
και στσοι τροχάλους πάνω.
Εις τσοι νεκρούς τσοι άθαβους
στσοι ζωντανούς καμένους,
και στσ’ άλλους απού κείτουνται
στα γύρω μοναστήρια.
Στσοι ζωντανούς π’ απόμειναν
το δάκρυ ευγνωμοσύνης
και για το θάρρος τση ψυχής
στσ’ ήρωες τση Καντάνου.
Ρίχνω λουλούδια τσ’ άνοιξης…
*τέως αντιπρόεδρος Κοινότητας,
τέως κοινοτικός σύμβουλος Καντάνου,
συγγραφέας
