Επιμέλεια στήλης: Ελευθερια Μουλουδακη
H φίλη η Φραν μάς καθηλώνει με τις αναλύσεις της, τα ταξίδια της και τις μαρτυρίες της. Η έμπειρη ματιά, η εύστοχη σκέψη και η απλή κατανοητή γραφή της βοηθούν στο να κατανοήσουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν εδώ κοντά αλλα και εκεί μακριά…. Ενα από τα θέματα που μας επηρεάζουν είναι και αυτό της μετανάστευσης, της προσφυγικής κρίσης, θέμα πολυσυζητημένο, αλλά η ματιά της Φρανκέσκα Μεγαλούδη μας ανοίγει άλλη οπτική…
Η πρώτη προσφυγική κρίση που έζησα από κοντά ήταν το 2007, όταν βρισκόμουν στην Ιορδανία. Τότε η χώρα δεχόταν κύματα Ιρακινών προσφύγων, οι οποίοι ζούσαν κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες και όλοι όσοι ήμασταν εκεί βιώναμε καθημερινές ιστορίες σκληρότητας.
Πέρασαν κάποια χρόνια από τότε. Μετακόμισα στην Ανατολική Αφρική, έζησα από κοντά τις συνέπειες της 20ετούς διαμάχης στη Βόρεια Ουγκάντα, τα ακρωτηριασμένα σώματα των παιδιών στρατιωτών, την τρέλα και την απόγνωση στο βλέμμα τους.
Ακολούθησαν και άλλα ταξίδια. Βρέθηκα στο Μπαγκλαντές που ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πλέον αυτό που αποκαλούμε περιβαλλοντικοί πρόσφυγες και ας μην το συζητάμε πολύ. Το ξαναέζησα από κοντά στις Φιλιππίνες κατά τη διάρκεια του Τυφώνα Χαϊγιάν που άφησε πίσω του 7,000 νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένους, για να ξαναβρεθώ πάλι στην πρώτη γραμμή στη Νιγηρία και στον πόλεμο εναντίον της Μπόκο Χαράμ.
Ταξίδεψα στο Καμερούν, έζησα δίπλα στους πρόσφυγες, έμεινα στο Μπόρνο, στη Γιόλα, έκλαψα με τις γυναίκες και τα παιδιά και είδα από κοντά τη φρίκη των τζιχαντιστών. Εχω γράψει πάρα πολλά για τη Μπόκο Χαράμ σε ελληνικά και ξένα μέσα, έχω δώσει πολλές σχετικές συνεντεύξεις, σε μια προσπάθεια να μοιραστώ αυτά που έβλεπα με την Ελλάδα, που τότε δεχόταν τα πρώτα κύματα προσφύγων από την Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
Με τον συνάδελφό μου τον Στυλιανό Παπαρδέλα, είχαμε γράψει (και είχαμε δεχτεί μια απίστευτη επίθεση λάσπης) ήδη από το 2013 για τις συνθήκες των ξένων εργατών στην ελληνική επαρχία. Είχαμε καλύψει τις διαμαρτυρίες των Σύριων προσφύγων στο Σύνταγμα και ήμασταν από τους πρώτους που βρεθήκαμε στον Ασύρματο, στον Άγιο Δημήτριο που μια ομάδα αλληλέγγυων, πολύ πριν γίνει “μόδα” η αλληλεγγύη, περιέθαλπε δεκάδες οικογένειες Σύριων.
Συνέχισα πάντα να γράφω για το προσφυγικό θέμα και τις καταστροφικές πολιτικές της Ευρώπης. Με τον Στυλιανό επιστρέψαμε στην Ιορδανία και βρεθήκαμε στις περιοχές των προσφύγων προσπαθώντας και εμείς να καταλάβουμε τι συμβαίνει επιτέλους στη γειτονιά μας. Τα έχουμε πει αρκετές φορές απο τότε σε συνεντεύξεις και άρθρα. Κάποια στιγμή σταμάτησα να μιλάω για το θέμα.
Το προσφυγικό υπήρξε αφορμή όχι μόνο για ένα κύμα αλληλεγγύης, αλλά δυστυχώς και πεδίο αυτοπροβολής και επαγγελματικής αποκατάστασης πολλών “εμπλεκομένων”. Τόσο σε επίπεδο ιδιωτικό όσο και σε επίπεδο οργανώσεων.
Σίγουρα όλη αυτή η κινητοποίηση του απλού κόσμου ήταν κάτι υπέροχο. Σε αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Ανθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους, ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνάμεις του, στάθηκαν στο πλευρό των προσφύγων, με απίστευτη αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια. Δεν αναφέρομαι σε εκείνους φυσικά.
Οπως όμως συμβαίνει πάντοτε, το μέτρο χάθηκε, η αλληλεγγύη για πολλούς έγινε “επάγγελμα” το οποίο διαφημίζουν συνεχώς στα μέσα δικτύωσης και όχι μόνο. Δίπλα σε εκείνους πολλές και διάφορες Μ.Κ.Ο. και μεγάλοι οργανισμοί. Μ.Κ.Ο. που κανείς δεν είχε ξανακούσει συστάθηκαν μέσα σε μια νύχτα, “αλληλέγγυοι” διαφήμιζαν προσωπικούς λογαριασμούς στο ΦΒ ζητώντας χρήματα για να κάνουν δράσεις υπέρ των προσφύγων και ποτέ κανείς δεν έδινε λογαριασμό για τα χρήματα αυτά.
Στο παιχνίδι της χρηματοδότησης μπήκαν όλοι. Μικροί και μεγάλοι. Το χρήμα ρέει άφθονο σε αυτή την προσφυγική κρίση, η οποία έχει εξελιχθεί στην ακριβότερη ανθρωπιστική επιχείρηση των τελευταίων δεκαετιών. Κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης, οι κυβερνήσεις (οι λεγόμενοι δωρητές) και η Ε.Ε. μοιράζουν χρήμα για να δείξουν ότι νοιάζονται. Το κύριο μέλημα όλων είναι να κοπούν οι ροές προς την Ευρώπη και να καθησυχαστεί η κοινή γνώμη. Το κύριο μέλημα των επαγγελματιών του ανθρωπισμού, μικρών και μεγάλων, είναι να έχουμε νούμερα ώστε να δικαιολογήσουμε χρηματοδότηση.
Πλέον βρισκόμαστε ήδη έναν χρόνο μέσα στην “κρίση”. Τα σύνορα έκλεισαν, η συμφωνία Τουρκίας και Ε.Ε. τέθηκε σε ισχύ και η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το πώς θα διατηρηθεί η συμφωνία και πόσα καινούρια και καλύτερα προσφυγικά στρατόπεδα θα χτίσουμε.
Ισως κάποιος θεωρήσει ότι υπερβάλλω, αλλά η προσφυγική κρίση, μετά τον Ψυχρό Πόλεμο και τον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας, έχει εξελιχθεί στη νέα «παγκόσμια απειλή». Διεθνείς οργανισμοί δημοσιεύουν μακροσκελείς εκθέσεις δίνοντας έμφαση στον αριθμό των προσφύγων τις οποίες τα διεθνή μέσα τρέχουν να αναπαράγουν με βαρύγδουπους τίτλους, δίνοντας την εντύπωση ότι ο “κόσμος» μας βρίσκεται αντιμέτωπος με κύματα προσφύγων που μας πολιορκούν έτοιμα να εισβάλλουν στις χώρες μας, και επομένως πρέπει να λάβουμε άμεσα μέτρα να τους κρατήσουμε μακριά.
Στην πραγματικότητα βέβαια, οι πρόσφυγες αποτελούν το 3% του παγκόσμιου πληθυσμού και το 86% από αυτούς δεν χτυπάει καν τις πόρτες της πλούσιας Δύσης, αλλά έχει καταφύγει στον αναπτυσσόμενο κόσμο και στις γειτονικές τους χώρες (στην Κένυα για παράδειγμα υπάρχει ο μεγαλύτερος προσφυγικός καταυλισμός του πλανήτη).
Η επίσημη αφήγηση όμως παραμένει διαφορετική και η πολιτική ίδια: Κλείσιμο συνόρων και άνοιγμα καταυλισμών.
Τα σύνορά μας στρατιωτικοποιούνται και στο όνομα του πολέμου κατά των διακινητών (οι οποίοι όσο επαίσχυντοι και αν είναι, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είναι ένα αποτέλεσμα και όχι η αιτία) έχει στηθεί μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων με χρήματα των Ευρωπαίων φορολογούμενων. Καθώς τα Μέσα Ενημέρωσης επικεντρώνονται στο θέμα των διακινητών και σπέρνουν τον πανικό της «ανεξέλεγκτης» μετανάστευσης η οποία απειλεί την δύση, η πολεμική βιομηχανία βρίσκει νέους πελάτες και πεδίο δράσης. Σύμφωνα με την πολύ καλή έρευνα των Migrant Files, τέσσερις (4) κορυφαίες ευρωπαϊκές βιομηχανίες όπλων μονοπωλούν τα συμβόλαια για την φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων: η Airbus, Thales, Finmeccanica kai BAEενώ η Saab, Indra, Siemens και Diehl είναι οι κύριες εταιρίες που προσφέρουν την αντίστοιχη τεχνολογία. Παράλληλα η επίσημη στρατηγική παραμένει ο εγκλεισμός των ανθρώπων στα στρατόπεδα, για τα οποία δαπανώνται επίσης εκατομμύρια ευρώ ανθρωπιστικής βοήθειας, σε πανάκριβες δράσεις με αναμφίβολα αποτελέσματα (δεν χρειάζεται να είναι κάποιος «ειδικός» για να το διαπιστώσει αυτό. Μία βόλτα στους καταυλισμούς και μια συζήτηση με όσους πέρασαν από εκεί αρκεί).
Σε αυτή την προσφυγική κρίση το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, ούτε μόνο ανθρωπιστικό. Είναι πρωτίστως πρόβλημα έλλειψης συνεργασίας και αλληλεγγύης σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Οι κυβερνήσεις αρνούνται να αντιμετωπίσουν την κρίση στις αληθινές της διαστάσεις, αρνούνται να συνεργαστούν ακόμα και στον αριθμό των ανθρώπων που θα δεχτούν στο έδαφος τους.
Σιγουρα εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν, όμως οι επίσημες πολιτικές μέχρι τώρα έχουν αποτύχει.
Γιατί τις συνεχίζουμε;
Στατιστικά ιατρείου κοινωνικής υπηρεσίας
Από 11 ως 26 Αυγούστου:
Ελλάδα 11 άτομα
Ρουμανία 3 άτομα
Αίγυπτος 3 άτομα
ΟΙ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΪΑΤΡΕΙΟΥ ΑΠΟ ΤΡΙΤΗ ΕΩΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΑΠΟ 6 ΕΩΣ 8.30 ΣΤΗ ΜΠΟΝΙΑΛΗ 11.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΩΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΡΩΙ ΑΠΟ 9 ΕΩΣ 5 .
ΤΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΘΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΧΩΡΩΝ ΣΕ ΝΕΟ ΧΩΡΟ ΣΤΗ ΜΑΡΚΟΥ ΜΠΟΤΣΑΡΗ. ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ.
Στις 26 Αυγούστου μία διαφορετική συναυλία για την αλληλεγγύη πραγματοποιήθηκε στον αύλειο χώρο του Γιαλί Τζαμί από τη Μονάδα Συμβουλευτικής Χανίων του ΚΕΘΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ σε συνεργασία με τα συγκροτήματα CORE THE BAND, Hide n Seek και Carl Axon and the Rocking Rebels. Σκοπός της συναυλίας ήταν η συλλογή τροφίμων και η ενημέρωση της τοπικής κοινωνίας γύρω από θέματα εξαρτήσεων.
Οι πολίτες που είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τη συναυλία συνέβαλαν στη συλλογή τροφίμων που παρεδόθησαν στους Γιατρούς του Κόσμου Χανίων, στο Κοινωνικό Παντοπωλείο Χανίων και στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό . Ευχαριστούμε τους συμπολίτες που παρά τις αυξανόμενες δυσκολίες που βιώνουν συμπαραστέκονται στο δύσκολο έργο μας.
