Κάποιος να του μιλήσει*

Κύριε διευθυντά,
όταν μπαίνει το φθινόπωρο και περιμένεις πώς και πώς να πέσουν οι πρώτες ψιχάλες, όταν η ατμόσφαιρα έχει δροσίσει και μια ζακέτα είναι απαραίτητη στους περιπάτους, η ζωή μπαίνει ξανά σε πιο σφιχτούς δρόμους και φεύγει απ’ την καλοκαιρινή ραστώνη, την αδιάφορη τεμπελιά και ραθυμία. Όλοι ανασκουμπώνονται να τα καταφέρουν κάπως καλύτερα την καινούργια χρονιά, κάνουν σχέδια κι ας αναπολούν ακόμα το ξέγνοιαστο καλοκαίρι και τις ανέμελες διακοπές. Πάντα υπήρχε μέχρι τα σήμερα αυτή η εναλλαγή των εποχών και διαθέσεων.
Δυστυχώς όμως στις τωρινές εποχές των οικονομικών δυσχερειών και των σφιγμένων ζωναριών, η εναλλαγή των εποχών δεν ακολουθείται απ’ αντίστοιχη στη διάθεση του πολίτη καθώς η προσωπική του κατάσταση παραμένει μαύρη κι άραχλη όλο τον χρόνο. Και πώς να μην είναι έτσι αφού κι ο πιο συνεπής, τρέχει συνεχώς πίσω από φόρους και χαράτσια. Το χειρότερο όμως είναι, ότι του έχουν εξαφανίσει την ελπίδα και έχουν ανοίξει το κουτί της Πανδώρας μ’ όλα τα κακά να τον κυνηγούν. Του έχουν στραπατσάρει την αξιοπρέπεια και δεν έχει πια θάρρητα ούτε στον ίδιο το Θεό, πόσο μάλλον στους ανθρώπους. Σκύβε το κεφάλι, του λένε, κι άλλο κι άλλο και περίμενε. Τι να περιμένει; Ότι στο τέλος θα μας λυπηθούν όλους μαζί και μετά την τιμωρία θα έρθει η συγχώρεση.
Φωτογραφήθηκε ο πρωθυπουργός στο Reuter ευδιάθετος, χαμογελαστός και στις δηλώσεις ήταν σίγουρος για μιαν καλή εξέλιξη, στην πορεία του χρόνου, για την Ελλάδα. Ας ρωτήσει όμως και το μέσο Έλληνα αν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό του. Νομίζω ότι σ’ αυτόν τον τομέα ο πρωθυπουργός έχει χάσει την επαφή με τον κόσμο, σαν το γυμνό βασιλιά του παραμυθιού, που αρκεί το χαχάνισμα ενός μικρού παιδιού, καλή ώρα όπως του μαθητή στις Ηνωμένες Πολιτείες που αρνήθηκε να τον χαιρετήσει, για να τον ξεμπροστιάσει και ίσως τον συνεφέρει. Τι να φταίει άραγε γι’ αυτή τη μετάλλαξη, σ’ αυτά τα δύο χρόνια κυβέρνησης. Μήπως η έπαρση της εξουσίας; Μα για ποια εξουσία μιλάμε, όταν όλοι μαζί και πρώτος και καλύτερος ο πρωθυπουργός, σκύβουμε το κεφάλι και σαν άλλοτε, κάνομε τεμενάδες υποταγής. Δε λέω παίρνουμε μια γεύση αριστερής κυβέρνησης, πότε με τις κόντρες με την Εκκλησία, πότε με τους παλαιούς κατέχοντες την εξουσία (βλέπε κανάλια) αλλά εκεί είναι η ουσία; Όλοι προσδοκάμε σε καλύτερη παιδεία, υγεία, πρόνοια, ασφάλεια των αδυνάτων και των γερόντων και προοπτική για τα νιάτα. Έχουμε τίποτα απ’ όλα αυτά καταφέρει;
Παρόλα αυτά είμαστε έτοιμοι να σκοτωθούμε ξανά αριστεροί και δεξιοί για το ποιος θα κυβερνήσει.
Γι’ αυτό μου φαίνεται αντί να ενωθούμε όλοι μαζί να πάμε μπροστά, θα πάμε όλοι στο τέλος, μια ώρα αρχύτερα στον πάτο.
*του Αλέξη.