Ο λαός μας, που διατήρησε την ύπαρξή του τρεις χιλιάδες χρόνια, το οφείλει στον πολιτισμό του και την πρόθεσή του για συνεχή παιδεία. Τις τελευταίες 10ετίες μετά τη μεταπολίτευση είδαμε σημεία εκβαρβαρισμού της εκπαίδευσης από αυτοπροσδιορισθέντες μεταρρυθμιστές, που εναλλάσσονταν στο Υπ. Παιδείας, αγνώστους στην κοινωνία, οι οποίοι περιστοιχίζονταν από συμβούλους, όλοι μαζί εκκολαφθέντες στα κομματικά παρασκήνια. Αλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, αυτοί οι άνθρωποι, που υπέσκαπταν και υπονόμευαν από την ποιότητα της γλωσσικής επικοινωνίας, που επηρέαζε και την ωριμότητα της σκέψης, μέχρι και την εξάλειψη του αρχείου των ιστορικών γεγονότων, είναι αν μη τι άλλο πολιτικοί εγκληματίες της φυλής. Υποτιμήθηκε η παιδεία και ο πολιτισμός!
Τούτο δεν προέρχεται λόγω αδιαφορίας, αλλά επειδή υπάρχει έλλειψη συνείδησης του προβλήματος από απουσία ηθικών αξιών. Οταν στο Παιδείας ήταν η κα Διαμαντοπούλου κι έκανε ουσιαστικές μεταρρυθμιστικές σιγά – σιγά περιθωριοποιήθηκε και χάθηκε το έργο της. Υπάρχει όμως ελπίς από τη νέα γενιά, που εμπνέεται, δημιουργεί και μας παρουσιάζει ευχάριστες εκπλήξεις κυρίως, όταν πραγματοποιούνται οι στόχοι της. Πρόκειται για κοινούς ανθρώπους, “παιδιά” ιδιαίτερης ευφυΐας, που κάνουν την ανατροπή στα χρόνια της κρίσης και δείχνουν μέσω της παγκοσμίου αναγνώρισής τους στους άλλους του είδους τον τρόπο ελέγχου και απονομής της δικαιοσύνης. Μια ομάδα αποφοίτων της Νομικής Αθηνών από 4 άτομα έλαβαν μέρος στον παγκόσμιο διαγωνισμό με εικονική “δίκη” επίλυσης διακρατικών εμπορικών διαφορών. Το θέμα αφορούσε τη διαφορά μεταξύ ανεπτυγμένου και αναπτυσσόμενου κράτους μέλους του Π.Ο.Ε., που προέκυψε μετά από απόφαση του δευτέρου να ξαναγοράσει τις υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης, που είχε αποκρατικοποιήσει χωρίς κανένα όφελος για το κοινωνικό σύνολο.
Η ελληνική ομάδα στον προκριματικό γύρο μπήκε στην εικοσάδα. Στα προημιτελικά απέκλεισε το Χον Κογκ, στα ημιτελικά το Αμστερνταμ και στον τελικό βρέθηκε αντιμέτωπη με την ομάδα του Harvard. Ενώπιον ενός εννεαμελούς δικαστηρίου από υψηλόβαθμα στελέχη του Π.Ο.Ε στην έδρα του απέσπασε τη νίκη. Ευκαιρία να εκθειάσουμε και τρεις σπουδαστές του Πανεπιστημίου Κρήτης, που διακρίθηκαν στον φετινό διαγωνισμό, Καινοτομίας και Επιχειρηματικότητας. Τον Π. Λιονάκη, α’ βραβείο, για τον αυτόνομο προσωπικό πλοηγό, την Παρασκευή Κεχαγιά, β’ βραβείο, για τις Αστικές Καλλιέργειες και τον Φραγκίσκο Δανελάκη, γ’ βραβείο για τη “Ζωντανή Παραγγελία – Αγγιξε – Απόλαυσε”. Αυτά τα παιδιά έφτασαν εκεί, που άλλα πόδια δεν μπορούσαν. Περπάτησαν δρόμους δύσβατους, ξενύχτησαν, στερήθηκαν, άντεξαν και πέτυχαν. Είναι προς τιμήν τους και άξιοι του θαυμασμού μας. Τέσσερα “δικά μας παιδιά” η Αννα Βεντουράτου, η Περσεφόνη Βερνάρδου, ο Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος και ο Παναγιώτης Κυριάκου έκαναν υπερήφανους εκατομμύρια Ελληνες στον κόσμο από κοντά και οι προαναφερθέντες του Πανεπιστημίου Κρήτης. Επεδίωξαν την άνοδο των αξιών, απέδειξαν ότι για να προχωρήσει ο τόπος χρειάζεται θέληση, χρειάζεται παιδεία, διορθωμένη και όχι αρτηριοσκληρωτική, χρειάζεται να υπάρχει προσανατολισμός και όχι άγνοια του προβλήματος που κρατάει αιώνες. Το ερώτημα όμως παραμένει αμείλικτο.
Ποια θα είναι η τύχη αυτών των παιδιών, όταν πάρουν το πτυχίο τους ή ακόμα και το μεταπτυχιακό τους; Και πόσο θα αμείβονται στη χώρα τους, που θα χρειασθεί η ευφυΐα τους, εν σχέσει με τους αποφοίτους τους “αποτυχόντες” του Ηarvard; Μπορεί να παίρνουν τον κατώτερο μισθό απ’ τους “μεγαλοδικηγόρους” ή ν’ ανοίξουν κάνα σουβλατζίδικο!!! Γι’ αυτό φεύγουν για έξω. Χάνεται για την Ελλάδα το πνευματικό δυναμικό της. Τα Μ.Μ.Ε. εδώ το καλό νέο, μια ελπιδοφόρα είδηση, το προσπέρασαν ξώφαλτσα. Δεν πουλάει. Βγάζουν στο “γυαλί” τα εύκολα. Με αυτά κανείς δεν καταπιάνεται. Δεν αρέσουν. Κουράζουν!
