Κάποια Ανάσταση

Είναι οι μέρες που κρατούν το φως τους περισσότερο, ειδικά στον τόπο μας που ο ήλιος και το μπλε του ουρανού δημιουργούν εικόνες κι ιστορίες που τις συλλογιέσαι για όλη σου τη ζωή!
Κι έπειτα η Άνοιξη, η κατάνυξη της Μεγαλοβδομάδος που όσες φορές κι αν τη ζήσεις πάντα θα σ’ υποβάλει ν’ ανταμωθείς με τη φύση και το υπερφυσικό!
Πάσχα το ρωμέικο, το ελληνικό!
Μια μοναχικά ιδιόμορφη κατάσταση που θα κατανοήσει η ψυχή σου, όταν την αφήσεις ελεύθερη να ανεβεί το Γολγοθά της, απ’ όταν την… αποχαιρετήσεις μετά βαΐων και κλάδων(!) να ακολουθήσει όλη την πορεία Εκείνου ως οδοδείκτη…
Κι αν στη χαρμολύπη ή στην “λυποχαρμοσύνη” ακουμπήσεις, κι αν θελήσεις να σταθείς για λίγο απέναντι στην υπόστασή σου και απεκδυθείς την ανθρώπινή σου ματιά, ίσως και να λευτερωθείς, να κατανοήσεις ή να προσπαθήσεις να φτάσεις κάπου στις παρυφές των μεγάλων απαντήσεων ή στις άκρες των μεγίστων ερωτημάτων!
Μια διαδιακασία· ένας μοναχά κόκκος άμμου της διεργασίας που συντελείται τούτες τις ημέρες!
Κι ας μην υπάρχουν πια έντονα τα στοιχεία του ασβέστη, κι ας ερημώθηκαν οι μικρές κοινωνίες των χωριών όπου άλλοτε σύμπαν το πλήθος ζούσε τα Πάθη του Θεανθρώπου!
…Κρίσιμη καμπή τούτη η σημερινή, μιας ελληνικής Κοινωνίας που μάχεται να κρατηθεί από τις ρίζες της που πια τις ξεριζώνουμε με τα ίδια μας τα χέρια στη σύγχρονη εποχή!
Κι όμως -ίδιον κι αυτό του “εκσυγχρονισμού”- να περιγελούμε στα… δια-δίκτυα ό,τι στην ουσία πολύ γεμίζει τις ψυχές, για να μην μας πουν αναχρονιστικούς!
…Όμως τα μάτια δεν ψεύδονται, οι ψυχές δεν διαψεύδονται!