ΚΑΠΟΙΟΣ – ΚΑΠΟΥ – ΚΑΠΟΤΕ: «Φωτογραφίζει τα συναισθήματα της Κατοχής»

Όταν οι Γερμανοί καταλαμβάνουν την Αθήνα, τότε ένα παιδί, παιδί στα αισθήματα, και τώρα παππούς υπερ-ήλικος, θυμάται και με πόνο ψυχής γράφει τα της Κατοχής συμβάντα.
Μεγάλη πείνα και βαρύς χειμώνας στην Αθήνα, μας λέει και με λόγια λόγια γράφει στη φιλόξενη εφημερίδα μας, τα «Χανιώτικα Νέα».
Μας ταξιδεύει νοητικά στο Θησείο που ήταν τότε με την οικογένεια του. Εξαφανίστηκαν τα τρόφιμα από την αγορά θυμάται, εμφανίστηκαν οι μαυραγορίτες και οι δωσίλογοι που εκμεταλλεύονταν κάθε φτωχό νοικοκυριό, που πούλαγε ό,τι είχε για μια οκά λάδι, για λίγα αυγά και ψωμί για τα παιδιά τους. Πεινάω- πεινάω, ήταν οι φωνές των στις γειτονιές. Στους δρόμους πέθαιναν και με τα κάρα τους έπαιρναν, τι δύναμη ψυχής να θυμάσαι την εμφάνιση τότε του ΕΛΑΣ να επιστρατεύει τα παιδιά και να τα μαθαίνει να σκαρφαλώνουν στα γερμανικά αυτοκίνητα που μετέφεραν τρόφιμα, να παίρνουν όσα μπορούσαν και να τρέχουν σε κρυψώνες. Σαλταδόρους τους αποκαλούσαν.
Ω, τι δύναμη ψυχής είχαν τα τότε παιδιά· παιδιά και τι τραύματα άφησαν στους επιζώντες τόσα χρόνια, που σήμερα παππούδες θέλουν να τα κάνουν γνωστά στους συνεχιστές της ζωής τους, παιδιά, εγγόνια και…
Φίλε Γιάννη, αφύπνισες το υποσυνείδητο μου. Ήμασταν τότε ευαίσθητες παιδικές ψυχούλες. Εσύ στη μεγάλη Αθήνα, εγώ σε μικρό χωριό της Πελοποννήσου. Οι θύμισες αντίστοιχες. Δωσίλογοι, μαυραγορίτες που θησαύριζαν, προδότες που κατέδιδαν, φονιάδες που εσκότωναν και επεδείκνυαν τις κεφαλές. Τότε: τώρα τι λέμε; Ποτέ πόλεμος. ΜΕ ΕΙΡΗΝΗ να πορεύονται οι συνεχιστές μας.
Αγάπες και ευτυχίες να απολαμβάνουν.