» Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ο Καρλ Μαρξ έχει απαντήσει σε όλα τα μεταφυσικά, οικονομικά και ηθικά προβλήματα που μας απασχολούν.
Ως εκ τούτου δεν δικαιολογείται εκ μέρους μας καμία ανησυχία, καμία αμφιθυμία, κανενός τύπου αγωνιώδης σκέψη.
Και όταν μετά τις στιγμές της τύρβης ησυχάζω, εκεί που κλείνω από τρυφηλότητα τα μάτια, πετάγομαι απάνω και λέω φωναχτά: «Κι αν δεν είναι έτσι;».
Αν εκείνο το παχύ κι ασήκωτο που φώναζαν οι Κομσομόλοι: «Σύντροφε, η δικτατορία του προλεταριάτου…» ήταν μια μούφα, μια πικρή παραλλαγή ενός αφύσικου ντετερμινισμού που δεν καλύπτει τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου;
Αλλά μετά λέω «μπα δεν μπορεί· ήταν καλά παιδιά τα συντρόφια· τα κατάφεραν σπουδαία στην Ε.Σ.Σ.Δ., στη Ρουμανία, στην Αλβανία παντού…».
Κι αν οι λαγαροί φίλοι μου με κατηγορήσουν για ορκισμένο αντικομμουνιστή, για ρεβιζιονιστή ή πουλημένο στην ντόπια ολιγαρχία, σκέφτομαι πως δικαιούμαι να σκέφτομαι.
Να τα ζυγιάζω τα καθέκαστα, να τα μετρώ, να μην χάφτω ετοιματζίδικο, εργαλειακό breakfast.
Στο κάτω – κάτω ο Μπρεχτ έλεγε πως το «όπλο ενός πεινασμένου είναι πάντα ένα βιβλίο».
Άρα δικαιούμαι ν’ ανησυχώ!
