Κάπου σ’ έναν δρόμο περαστικό…

Κάπου σ’ έναν  δρόμο περαστικό, σε κάποιο στενό του παλιού λιμανιού μας,  σ’ ένα σπίτι σκέτο ερείπιο που κρατά ωστόσο κατιτί απ΄ το παλιό του μεγαλείο, έβλεπε κανείς τα βραδάκια, σ’ ένα απ’ τα σκεβρωμένα παράθυρα του πάνω ορόφου,  μια γερόντισσα…
Ρυτιδιασμένο το πρόσωπο, αυλακωμένο τελείως απ’ τις αδυσώπητες χαρακιές του χρόνου, σκέτο μπαμπάκι τ’ ατίθασα, αραιά μαλλιά της που λες και ποτέ δεν  χτένιζε…
Κάθε φορά που περνούσες από κάτω, εκεί κι η γιαγιά!
Σε μια στάση μόνιμης αναμονής, κοιτούσε -με μια παραίτηση στα μάτια- τον κόσμο να έρχεται και να φεύγει, ενώ επάνω ακριβώς απ’ το λευκό κεφάλι της κρεμόταν ένα παλιό κουρτινάκι με κοφτά αγγελάκια.
Απ’ την προίκα της υποθέτουμε,  μια που στις άκρες του έπαιζαν ένα συνεχές παιχνίδι με τον αγέρα τα γνωστά μας…κούμαρα μιας άλλη εποχής, άλλοτε αποκαλύπτοντας κι άλλοτε κρύβοντας τελείως τις φθαρμένες τάβλες του ταβανιού της κάμαράς της.
Φορές-φορές ένοιωθες την ανάγκη να πλησιάσεις την πόρτα, να χτυπήσεις το μπρούτζινο χεράκι και να ζητήσεις την άδεια να την επισκεφτείς!
Θα το χαιρόταν σίγουρα…
Μα να που…δεν έγινε!
Γιατί κάποια μέρα το παραθύρι της σ’ υποδέχτηκε ερμητικά κλειστό…
Με δυο πλατιές σχισμές στα σφαλιστά παντζούρια  να χάσκουν και να σου αποκαλύπτουν μέρος μόνο ενός κοφτού λευκοκεντήματος, όπου κάποτε γρήγορα νεανικά χέρια  θα ‘χαν  αποθέσει βελονιά τη βελονιά, μύριες ελπίδες κι όμορφες προσδοκίες…
Αυτές τις μέρες τις  Άγιες που γιορτάζουμε την Παναγία μας, οι οικογένειες μαζεύονται στις δροσερές βεράντες, στα χωριά και στα εξοχικά μας, κι όλοι μαζί  περνάμε ευχάριστα, μην ξεχνάμε τους μοναχικούς ανθρώπους σαν την κυρία της ιστορίας μας!
Αυτούς που κάθονται στ’ ανοιχτά παραθύρια κι εναγωνίως περιμένουν την καλημέρα μας!
Όσους γνωρίζουμε πως δεν τα καταφέρνουν και θα δεχόταν ευχαρίστως μια πρόσκληση στο σπίτι και στην παρέα μας μέσα…
Και βεβαίως, ας θυμηθούμε κι αυτούς που υποφέρουν σε κάποιο κρεβάτι Νοσοκομείου!
Μια σύντομη επίσκεψη, λίγα λουλούδια, ένα καλός λόγος, και γιατί όχι και μια χείρα βοηθείας όπου χρειάζεται.
Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας!
Ας ανοίξουμε αγκαλιές ακόμα και λίγο πιο μακριά, σε συνανθρώπους μας τόπων, όπου πρόσφατα η λαίλαπα της φωτιά ή του νερού ερήμωσαν τα πάντα!
Για να νοιώσουμε την ουσία της γιορτής, να αισθανθούμε τη χαρά της προσφοράς!
Για να μην μετανιώνουμε για μια ακόμα φορά για τις χαμένες ευκαιρίες μας να φερθούμε ανθρώπινα!