“Καραμέλες” και “καρέκλες”

Η ένδεια επιχειρημάτων εκ μέρους των πολιτικών είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Στερείται το πολιτικό προσωπικό στοιχειώδους φαντασίας ή έστω κοινής λογικής στην προσπάθειά του να πείσει την κοινωνία για το «δίκιο» το δικό του και το «άδικο» του αντιπάλου.
Τον τελευταίο καιρό μια “καραμέλα” που διαρκώς γεύονται και αναμασούν είναι το “τρομερό” επιχείρημα κατατρόπωσης των πολιτικών αντιπάλων, ένθεν κακείθεν, περί προσκόλλησης στην “καρέκλα” ως μόνο στόχο που έχουν!
«Η κυβέρνηση είναι γαντζωμένη στις καρέκλες» οι μεν, «θέλουν να επιστρέψουν στις καρέκλες» οι δε, και πάει λέγοντας! Ω, τι ακαταμάχητο επιχείρημα που επικαλούνται! Δηλαδή όλοι όσοι διατυπώνουν τέτοιου είδους επιχειρήματα ως τι τα διατυπώνουν; Ως εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού ή ως Καλοί Σαμαρείτες; Δηλαδή τους ίδιους δεν τους ενδιαφέρει η “καρέκλα”; Τι ακριβώς τους ενδιαφέρει; Η έξωθεν καλή μαρτυρία ή να κάνουν καλές πράξεις κατά τα πρότυπα των προσκόπων;
Οταν κύριε ή κυρία θέλεις να πολιτευτείς, “καρέκλες” θέλεις να κατακτήσεις ή να κρατήσεις. Διαφορετικά κάθεσαι εκεί που κάθεσαι και δεν φλυαρείς άσκοπα!
Τι είδους “μόδα” πάλι είναι αυτό το τροπάρι περί “καρέκλας”; Οποια ανοησία εισηγούνται οι επικοινωνιολόγοι των κομμάτων στους επικεφαλής των κομμάτων, εκείνοι ασμένως το αποδέχονται και το αναπαράγουν ως ψιττακοί!
Δηλαδή θα πείσεις κάποιον ότι κάθεται πολύ στην καρέκλα, ενώ εγώ ας πούμε κουράστηκα όρθια οπότε σήκω εσύ να κάτσω εγώ; Προφανώς και είναι «γαντζωμένοι όλοι στην καρέκλα», αφού αυτός είναι ο σκοπός του κάθε ανθρώπου που πολιτεύεται. Απολύτως θεμιτό λοιπόν και καθόλου μομφή, αφού κι εκείνος που μέμφεται τον “καθιστό”, το κάνει για να σηκωθεί και να καθίσει εκείνος! Τόσο δύσκολη και περίπλοκη σκέψη είναι αυτή, ώστε να εμφανίζονται μουτρωμένοι οι αντίπαλοι και να καταγγέλλουν βαρύγδουπα την προσκόλληση στην καρέκλα;