Το “Καράβια αλήτες” είναι ένα από τα θαυµάσια τραγούδια του Μάνου Λοΐζου σε στίχους Φώντα Λάδη, που ερµήνευσε µοναδικά το 1965 ο Γιάννης Πουλόπουλος. Το τραγούδι γράφτηκε µέσα στο πατσατζίδικο του Νώντα λειτουργούσε έως τα χαράµατα και ήταν στέκι ηθοποιών, τραγουδιστών και µουσικών. Εκεί πήγαινε ο Μάνος Λοΐζος µε τον Φώντα Λάδη. Ο Λοΐζος µε τον Λάδη δεν είχαν συνεργαστεί έως εκείνη τη στιγµή, όµως ο Μάνος γνώριζε το πόσο αξιόλογος ήταν, αφού είχε διαβάσει ποιήµατα του, τα οποία είχαν δηµοσιευτεί στο περιοδικό “Επιθεώρηση της Τέχνης”.
Μια µέρα που ήταν στο πατσατζίδικο, ο Λοΐζος πρότεινε στον Λάδη να γράψουν ένα τραγούδι. «Εδώ; Τώρα; Τώρα;» ρώτησε εµβρόντητος ο Λάδης. «Ναι, τώρα εδώ…». Έτσι ο Λάδης άρχισε να γράφει. Το θέµα ήταν από τα αγαπηµένα του ποιητικού του ρεπερτορίου… λιµάνια, καράβια, νοσταλγία και άνθρωποι που θέλουν να ταξιδέψουν…
Ο Λάδης έγραφε ενώ συγχρόνως ο Λοΐζος έβαζε σιγοψυθιρίζοντας τη µουσική. Με τα πολλά, κόβοντας και ράβοντας και κυρίως κουτσοπίνοντας, δηµιουργήθηκε αυτό το υπέροχο τραγούδι, το “Καράβια αλήτες”, για τους νοσταλγούς της θάλασσας, των καραβιών και των ανεκπλήρωτων ονείρων…
Έχει ενδιαφέρον µια κουβέντα που είχε κάνει ο Μανώλης Ρασούλης µε τον Κώστα Ζαφειράκη, µε αφορµή τότε τον θάνατο του σπουδαίου συνθέτη το 1982 και η οποία δηµοσιεύθηκε στην Parallaximag.gr : «Κάπνιζε πολύ. Θυµάµαι, ρούφαγε µε πολύ φόρτσα τον καπνό κι άνοιγε κάπως τα ρουθούνια του καθώς τον φύσαγε. Ήταν πολύ χαρακτηριστικός ο τρόπος που κάπνιζε. Είχε ένα στυλ… Γνωριστήκαµε το 1965. Μας σύστησε ο Φώντας Λάδης. ∆ουλεύαµε µαζί στην εφηµερίδα “∆ηµοκρατική Αλλαγή”… Αυτός µε σύστησε στον Μάνο… Το πρώτο δικό του κοµµάτι που άκουσα ήταν το “Καράβια Αλήτες” σε στίχους του Φώντα Λάδη. Αυτό το τραγούδι έχει µια πολύ ωραία εισαγωγή και του έλεγα θυµάµαι: “Μάνο όταν θα γίνεις φοβερός στην Κολούµπια, θα βγάλουν από το σήµα της εταιρείας την Συννεφιασµένη Κυριακή του Τσιτσάνη και θα βάλουν την εισαγωγή από το Καράβια Αλήτες”… Έχω ακόµα τη φωνή του στ’ αυτιά µου. Έχω και το σακάκι του κρεµασµένο στην ντουλάπα µου. Ήταν ο µεγάλος µου αδελφός, παρ’ ότι µερικές φορές αρπαζόµασταν κιόλας, κυρίως για ιδεολογικά θέµατα. Στα προσωπικά τα πηγαίναµε µια χαρά. Γράφαµε, θυµάµαι, ένα τραγούδι για τους πολιτικούς πρόσφυγες. Εγώ του έδινα µια διάσταση αναρχοαυτόνοµη, ενώ αυτός ήθελε να το κάνει κοµατίκλα… µας άκουσε µέχρι και η Βενεζουέλα. Ένα τραγούδι που δεν άκουσε ποτέ του, ήταν το πρώτο που ξεκινήσαµε να φτιάξουµε, το “Με φουρτουνιάζει ο έρωτας”. Με ήθελε πιο πολύ για τραγουδιστή του. Με έλεγε µάλιστα αρσενική Φαραντούρη. Ήθελε θυµάµαι να τραγουδήσω τα κοµµάτια του Ναζίµ Χικµέτ, τα είχα προβάρει αρκετές φορές, περάσαµε ώρες ατελείωτες στο στούντιο, µου έδειχνε τον τρόπο, τα άφησε όµως µε την φωνή του, γιατί δεν µπόρεσα εγώ να τα πω. Είχα ένα αντιστουντιακό σύνδροµο, τότε.. Πάντως µε είχε περί πολλού ως τραγουδιστή. Του άρεσε πάντα να του τραγουδάω ήταν το “Κόσµε χρυσέ, κόσµε αργυρέ, κόσµε µαλαµατένιε”, το ριζίτικο. Μ’ έβαζε πολλές φορές και του το έλεγα και την άκουγε, που λέµε».
Καλές ακροάσεις µέχρι την επόµενη ιστορία µε ρεφρέν!
* Η Μαρία Σουρουκίδου είναι ραδιοφωνική παραγωγός
