Καρτέρι στη βούργια του Θεού

Κι είναι το μελτέμι του θέρους, η σκέψη σου. Φτερό πεσμένο πάνω σε αγιόκλημα. Που άφησε το πέταγμα. Η σκέψη σου. Στο νου μου. Αγάπη είναι, να χα’ι’δεύεις τρυφερά. Τις μικρές μουτζούρες του άλλου. Σα τότε. Που ήξερες το φως. Πίσω από την καταχνιά. Κι είναι οι μικρές ατέλειες, που την αγάπη κάνουν. Μικρή καπνισμένη εικόνα. Πάνω από το μαγερειό της ελπίδας. Απλότητα. Δυό παξιμάδια και δυό ελιές μοιρασμένα. Γιατί το μοίρασμα είναι αυτό που χορτένει. Το μοίρασμα είναι αυτό που ζεσταίνει. Και που δροσίζει. Κάτω από τις φυλλωσιές του νου κοιμήθηκα. Είχε μελτέμι. Και τα πουλιά είχαν στήσει καρτέρι. Στου Θεού τη βούργια. Μπας και τσιμπισουν κανένα ριγμένο ψίχουλο. Και δίπλα, με ανασηκωμένα μανίκια, οι εργάτες θέριζαν. Πολύ κόπο έχει το θέρος. Κι άλλη τόση γαλήνη. Ήρθαν σπουργίτια στη μικρή αυλή της ψυχής μου. Σα να μου έλεγαν ”Εχεις τιποτα πό τη βούργια του Θεού; Και τι να τους απαντήσω ; Που ταξιδιώτης είμαι. Και σε λίγο θα φύγω πάλι. Με τη δικιά μου βούργια στον ώμο. Γελούνε τα σπουργίτια. Γιατί ξέρουν πως δεν έχω τίποτα δικό μου. Όλα τα ‘δωσα στο ταξίδι. Αυτή η αυλίτσα μου έμεινε. Να κάθομαι στο λιόγερμα των στιγμών. Και στήνω καρτέρι. Στο νοιάξιμο που μου διδεται. Έτσι χωρίς να το περιμένω. Στο άγγιγμα που έρχεται από τις περασμένες θάλασσες των καιρών. Ξένοιαστος είμαι πιά. Και ‘γω σα τα σπουργίτια. Και χωρίς να το ξέρω έστησα καρτέρι. Στη βούργια του Θεού.. Κι είναι το βάλσαμο που κρύβεται, στις πιο απόκρημνες πληγές..