«Ετσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια.
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Κι ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Κι, ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις… με κάθε αντίο μαθαίνεις»
ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ
Χωρίς «χάσιμο» δεν μπορείς να βρεις κάτι αξιόλογο μέσα σου… Χάσιμο του παλιού, μέσα σε «κουτάκια» εαυτού, ενός εαυτού που από την ηλικία των 7 κι έπειτα ακούει οδηγίες από τους μεγαλύτερους, δασκάλους, γονείς, τους «σημαντικούς άλλους», τους «σοφούς». Και μαθαίνουμε έτσι να πορευόμαστε, με οδηγίες, «πρέπει», σωστές για την κοινωνία συμπεριφορές…
Κι ο εαυτός; Διψασμένος για την αλήθεια, την αλήθεια μας, την αλήθεια της ψυχής. Ζητάμε από άλλους την επιβεβαίωση και την αγάπη που κανονικά θα΄πρεπε να δώσουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Γιατί έτσι μας μάθανε, να «υπακούμε» να συμμορφωνόμαστε και έξω από εμάς να ψάχνουμε την αλήθεια, το μεγαλύτερο ψέμα. Και μετά απορούμε γιατί η κοινωνία έχει τόσα προβλήματα και γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι με ψεύτικα χαμόγελα κολλημένα στο πρόσωπο, με όνειρα «θαμμένα» και χαμένα.. Και πορεύονται όπως μπορούν, μέχρι να πεθάνουν γιατί έτσι έμαθαν. Και πως να το αλλάξουν, συμπεριφορές χρόνων είναι αυτές… Το άγνωστο τρομάζει, τώρα πια πώς να εμπιστευτούν τον εαυτό τους, να διαφέρουν, να ακούσουν την καρδιά τους, τα βαθύτερα «θέλω» τους; Ποτέ δεν το΄καναν… Χρόνια τα έχουν κλείσει και θάψει σε ένα ντουλάπι, ξεχασμένα…comfort zone , λέγεται, «ασφάλεια» που μπάζει όμως από παντού… Λίγο «χάσιμο» του παλιού δεν βλάπτει. Κι ας τρέμουνε τα πόδια μας στο καινούριο, το μη δοκιμασμένο κι ας ξεβολευτούμε λίγο κι ας χάσουμε «δεδομένα» χρόνων. Το πολύ βόλεμα μυρίζει «μούχλα». Για όσους έχουν καταφέρει παρ΄ όλα αυτά να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα “Συγχαρητήρια”! Η ευτυχισμένη, λειτουργική και υγιής κοινωνία προυποθέτει ευτυχισμένους και πλήρεις ανθρώπους!
*Η Ελένη Δασκαλάκη
είναι καθηγήτρια Αγγλικών
