∆ιαβάζοντας την εγκύκλιο που έστειλε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος (βλ. σελίδα 12), προς όλες τις Μητροπόλεις σχετικά µε την τεκνοθεσία και το γάµο των οµόφυλων ζευγαριών, θα έλεγα πως υπάρχει σοβαρό ενδιαφέρον, που οδηγεί σε ανάπτυξη σκέψεων και συζητήσεων τόσο σε πνευµατικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.
Είναι φυσικά ξεκάθαρη η θέση της Εκκλησία, µιας και τάσσεται απόλυτα κατά της τεκνοθεσίας, επαναλαµβάνοντας οι ιεράρχες ότι, δε διαφωνούν µε τον πολιτικό γάµο έτσι όπως έχει τεθεί η συζήτηση το τελευταίο διάστηµα, αλλά διαφωνούν συνολικά µε το θεσµό του πολιτικού γάµου.
Τα µέλη της Ιεράς Συνόδου, εκφράζονται ως επί το πλείστο πνευµατικά τεκµηριώνοντας τις απόψεις τους µε θεολογικά επιχειρήµατα.
Αυτό το οποίο όµως αξίζει να αναγνωρισθεί, ως καταγεγραµµένη και δηµοσιοποιηµένη πλέον θέση τους, είναι η αναφορά εντός της εγκυκλίου, ότι: «…κανείς δεν µπορεί να κατακριθεί εξ αιτίας των χαρακτηριστικών ή των τάσεων µε τις οποίες γεννήθηκε. Η εκκλησία ως οικογένεια που είναι, δεν απορρίπτει κανένα πρόσωπο για τις αδυναµίες του. Ωστόσο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος και εποµένως υπεύθυνος εάν οι επιλογές του, οι πράξεις και ο τρόπος ζωής του το οδηγούν ή τον αποµακρύνουν από το θεό».
Θεωρώ τη συγκεκριµένη αναφορά, ως µία αποκάλυψη της αίσθησης και δύναµης ελευθερίας, η οποία πρωταγωνιστεί στην Ορθόδοξη Πίστη και εύκολα ο ενδιαφερόµενος µπορεί να εντοπίσει σε πατερικά κείµενα, όλα όσα αποδεικνύουν ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του.
Μία σοβαρή προσέγγιση δηλαδή του «Ὅστις θέλει ὀπίσω µου ἐλθεῖν…» που πιστεύω πως αφορά στο κάλεσµα όλων, για να σεβαστούν την ελευθερία όλων.
Επίσης µία σοβαρή προσέγγιση στο ζήτηµα της τεκνοθεσίας, όπως αναδύεται από την εγκύκλιο είναι η προτροπή προς όλους, να µην «…χρησιµοποιούνται τα παιδιά ως εργαλείο ακτιβιστικής πίεσης».
Η εγκύκλιος είµαι σίγουρος ότι θα εγείρει σοβαρές αντιδράσεις. Πιστεύω όµως, ότι θα είναι πολύ χρήσιµη µία 2η και 3η ανάγνωση της, πριν βγουν τα λεκτικά όπλα από τις φαρέτρες και υπάρξει αναβρασµός ο οποίος απλά θα ενισχύσει τις υπάρχουσες ρωγµές και ρήγµατα, µεταξύ ορισµένων ιεραρχών και ορισµένων εκπροσώπων άλλων απόψεων.
Τίποτα δεν είναι πιο ισχυρό από έναν ειλικρινή και πολιτισµένο διάλογο, µε συµµετέχουσες όλες τις πλευρές ενός ζητήµατος, που απασχολεί και θα απασχολήσει την κοινωνία η οποία προχωράει και αλλάζει ενδυµασίες κατά το δοκούν των καιρών.
-ο παρατηρητικός-
Μ. π. Λ.
