Για παραβίαση του ατομικού δικαιώματος σεβασμού της ιδιωτικής ζωής και της κατοικίας καταδικάστηκε χθες η Ισπανία από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, επειδή οι δημοτικές αρχές στην Βαλένθια δεν κατάφεραν να προστατεύσουν έναν ηλικιωμένο δημότη από την ηχορύπανση που προκαλείτο από τα μπαρ, τις παμπ και τις ντίσκο που είχαν αδειοδοτήσει!
Οπως αναφέρει το νομικό ιστολόγιο “E-Lawyer”, ορόκειται για την υπόθεση Cuenca Zarzoso κατά Ισπανίας (αρ. 23383/12) και η απόφαση ειναι της 16.1.2018 του Τρίτου Τμηματος του ΕΔΔΑ.
Στη Βαλένθεια, το 1983 το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να μην αδειοδοτήσει άλλα καταστήματα στην περιοχή. Ωστόσο, η απόφαση δεν τηρήθηκε και δόθηκαν νέες άδειες. Το 1993 το Πολυτεχνείο της Βαλένθια εκπόνησε μια μελέτη για τα επίπεδα του θορύβου κατά την νύχτα εντός του Σαββατοκύριακου, για λογαριασμό του Δημοτικού Συμβουλίου. Αναφέρθηκε ότι στην συγκεκριμέμνη περιοχή τα επίπεδα του θορύβου ήταν σημαντικά ανώτερα από τα νόμιμα.
Το 1994 ο προσφεύγων έγινε πρόεδρος της ένωσης κατοίκων της περιοχής. Με αυτή την ιδιότητά του και για να προστατεύσει τον εαυτό του και τους γείτονές του από την ηχορύπανση υπέβαλε αναφορές εναντίον του Δημοτικού Συμβουλίου, ζητώντας την ανάκληση των αδειών διαφόρων καταστημάτων. Το Δημοτικό Συμβούλιο απέρριψε τα αιτήματά του.
Το 1996 το Δημοτικό Συμβούλιο θέσπισε τον δημοτικό Κανονισμό για τον θόρυβο και τις δονήσεις. Το 2000 ο δήμος επέβαλε την εγκατάσταση ηχομόνωσης σε παμπ που βρισκόταν στο υπόγειο της πολυκατοικίας του προσφεύγοντος. Η περιοχή κηρύχθηκε “ακουστικά κορεσμένη ζώνη”.
Καθώς όμως το πρόβλημα δεν επιλυόταν, ο προσφεύγων αποφάσισε να αντικαταστήσει τα παράθυρά του με διπλά τζάμια και να εγκαταστήσει κλιματισμό για να αντιμετωπίσει την αυξημένη θερμοκρασία που οφείλετο στα μονίμως κλειστά παράθυρα κατά το καλοκαίρι.
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Το 1999, ο προσφεύγων ζήτησε αποζημίωση από το Δημοτικό Συμβούλιο για τις δαπάνες στις οποίες είχε προβεί, αλλά και για ηθική βλάβη. Καθώς δεν έλαβε απάντηση από τις δημοτικές αρχές, ο προσφεύγων υπέβαλε σχετικό αίτημα στο Ανώτατο Δικαστήριο της Βαλένθια, το οποίο απέρριψε το αίτημά του, κρίνοντας οτι δεν υπήρχε αιτιώδης συνάφεια ανάμεσα στην ηχορύπανση και στην βλάβη που επικαλείτο ο προσφεύγων, διότι δεν απέδειξε ότι εντός του διαμερίσματός του ο θόρυβος ξεπερνούσε το επιτρεπόμενο επίπεδο. Το δικαστήριο σημείωσε ότι το διαμέρισμα ήταν στον 4ο όροφο, το οποίο σήμαινε μικρότερη ένταση θορύβου απ’ ό,τι σε χαμηλότερο όροφο. Ο προσφεύγων προσέφυγε στο Συνταγματικό Δικαστήριο ισχυριζόμενος ότι το κράτος παραβίαζε τα θεμελιώδη δικαιώματά του, αλλά η προσφυγή απορρίφθηκε.
Κατόπιν όμως, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε το 2004 την Ισπανία για ηχορύπανση στην υπόθεση Moreno Gómez κατά Ισπανίας (αρ. 4143/02, ΕΔΔΑ 2004‑X). Γι’ αυτό τον λόγο, ο δημόσιος κατήγορος υπέβαλε έφεση κατά της απόφασης του Συνταγματικού Δικαστηρίου, προκειμένου να επανεξεταστεί η υπόθεση. Το Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε δεκτή την έφεση και κήρυξε παραδεκτή την αίτηση του προσφεύγοντος.
Το Σ.Δ. όμως απερριψε την αίτηση του προσφεύγοντος, με τα επιχειρήματα ότι (α) υπόθεση δεν έμοιαζε με την Moreno Gomez, (β) ο προσφεύγων δεν είχε αποδείξει ότι ο θόρυβος εντός του διαμερίσματός του υπερέβαινε το επιτρεπτό όριο, (γ) το δημοτικό συμβούλιο είχε λάβει ειδικά μέτρα για την μείωση της ηχορύπανσης στην γειτονιά του προσφεύγοντος και (δ) δεν αποδείχθηκε ότι τα προβλήματα υγείας του οφείλονταν στην ηχορύπανση.
Τρεις δικαστές όμως μειοψήφισαν, θεωρώντας ότι σύμφωνα με την απόφαση Moreno Gomez δεν χρειάζεται πλέον απόδειξη για την σοβαρότητα της ηχορύπανσης εντός της κατοικίας, αλλά το καθοριστικό στοιχείο είναι η τοποθεσία της κατοικίας σε μια εξόχως οχληρή περιοχή και αρκεί ο προσφεύγων να αποδείξει την υπέρβαση ορίων θορύβου στον δρόμο.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θεώρησε ανεπίτρεπτα φορμαλιστικό να πρέπει να αποδειχθεί η υπέρβαση του επιτρεπτού ορίου εντός της κατοικίας, καθώς το δημοτικό συμβούλιο είχε κηρύξει την περιοχη ως ακουστικά κορεσμένη ζώνη. Το ΕΔΔΑ αναγνώρισε ότι το Δημοτικό Συμβούλιο είχε μεν λάβει κάποια μέτρα, αλλά τα έκρινε ανεπαρκή ενόψει των προβλημάτων που αντιμετώπιζε ο προσφεύγων. “Οι κανονισμοί για την προστασία των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων δεν προσφέρουν πολλά εάν δεν εφαρμόζονται καταλλήλως”, αναφέρει το Δικαστήριο. Η κήρυξη μιας περιοχής ως “ακουστικά κορεσμένης ζώνης” δεν αρκεί για την προστασία των κατοίκων. Το ΕΔΔΑ επέβαλε στην Ισπανία να καταβάλει στον προσφεύγοντα 7.000 ευρώ για υλική και ηθική βλάβη και 6.671.26 ευρώ για δικαστικά έξοδα και δαπάνες.
