Ο κόσμος χρησιμοποιεί την κακόηχη λέξη “αιμορραγία”, όταν ακούγεται γενικώς για κάθε απώλεια ζωτικών στοιχείων ή για τον αγώνα προς κατάκτηση πολιτικής εξουσίας. Λέγεται, όμως, όταν γίνεται πόλεμος μεταξύ “καλών” και “κακών” στην πραγματικότητα ή όταν ο άνθρωπος πρόκειται να εκδικηθεί, “να πάρει το αίμα του πίσω”, σκοτώνοντας τον γείτονα, τον εχθρό του. Όταν δε “ανάβουν τα αίματα”, τίποτα δεν σταματά το ανθρώπινο θηρίο.
Σχετικά με τον ακήρυχτο πόλεμο στο Ισραήλ, πέρασαν 30 χρόνια από τις “συμφωνίες του Όσλο”, η μια το 1993 στην Ουάσινγκτον και η άλλη στην Αίγυπτο επί Αραφάτ μεταξύ Ισραήλ και της P.L.O. (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), που προέβλεπαν λύση δύο κρατών για δύο διαφορετικούς λαούς και παρέμεινε γράμμα κενόν. Συνεχίστηκε ο πόλεμος, ο οποίος αποτελεί ήττα και για τους δυο. Το Ισραήλ μπορεί να θεωρηθεί δημοκρατική χώρα στην περιοχή, αλλά έχει παραδοθεί σε έναν ανεύθυνο άνθρωπο τον Νετανιάχου.
Η “αιμορραγία” γίνεται μεταξύ δύο προαιώνιων εχθρών Ισραηλινών και Παλαιστινίων, εκεί που έζησε και σταυρώθηκε ο Χριστός. Τα θύματα του πολέμου έχουν ταρακουνήσει όλο τον κόσμο, λες και η ευαγγελική φράση (Μτθ. 27.13) «το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών», αποδείκνυε και προφητεία που εκπληρώνονται παράδοξα ως «καταδίκη και κατάρα».
Οι άμαχοι Παλαιστίνιοι σκοτώνονται αδιακρίτως φύλου και ηλικίας, από αλλόφρονες και εξαγριωμένους Ισραηλίτες. Για τη λύση που προωθείται εδώ και και περισσότερο από ένα μήνα πολέμου, πολλά ερωτήματα διατυπώνονται.
Επικρατεί η αντίληψη ότι το Ισραήλ θέλει, αφού εκδιώξει τους κατοίκους απ’ το Βόρειο τμήμα, να αποκτήσει τον αποκλειστικό έλεγχο και ευθύνη στη Λωρίδα της Γάζας, «επ’ αορίστου μετά το τέλος του πολέμου». Απώτερος στόχος του Μπέντζαμιν Νετανιάχου ή αλλιώς “Μπίμπι”, εάν καταφέρει να επιβιώσει, είναι η πλήρης καταστροφή της Γάζας και η μετατροπή της σε νεκρή και ακατοίκητη ζώνη, με πρόσχημα την εξουδετέρωση της Χαμάς, προκειμένου ύστερα ν’ ακολουθήσει ένας νέος μαζικός εποικισμός των Ισραηλιτών.
Η αντίσταση των Παλαιστινίων, όσο οι αθώοι σκοτώνονται, τόσο δεν θα ξε- χνούν το πρόβλημά τους και θ’ αγωνίζονται. Η στήριξη του Ισραήλ από τους Αμερικανούς σιγά σιγά αποδυναμώνεται, “αδειάζοντας” κάπως τον Νετανιάχου και πιέζοντάς τον να συμβιβαστεί για μια τελική διευθέτηση του Παλαιστινιακού. Στο μεταξύ και ο αραβικός κόσμος δείχνει τη δυστροπία του και τη διάθεσή του να μη συνεργαστεί πλέον με το Ισραήλ.
