Καταγγελτικές παρεμβάσεις

Ο κ. Σουλτς, παράλληλα επεσήμανε την ευθύνη του Δ.Ν.Τ. που εξακολουθεί να περισφίγγει τη θηλειά του καταπνιγμού της χώρας μας, ενώ ήρθε να ενισχύσει τον αγώνα για ανάκαμψη και όχι για καταστροφή της οικονομίας μας. Οπως το ίδιο κάνει και για τις άλλες χώρες που, κυριολεκτικά, τις βουλιάζει με προ πολλού προαποφασισμένα και “στημένα” σχέδια καταστροφής.
Ομως, εμείς, όπως και οι άλλες δοκιμαζόμενες χώρες, δεν δώσαμε σημασία σε υπεύθυνα διατυπωμένες προειδοποιήσεις για την επερχόμενη καταστροφή τόσο χωρών – μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσο και χωρών αναδυόμενων οικονομικά τις οποίες αυτοί οι μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί τις διέλυσαν, με κεντρική επιδίωξη την επιβολή των μηχανισμών της εγκληματικής κερδοσκοπίας. Η οποία εξακολουθεί να διευρύνει την εγκληματική πολιτική της σε βάρος των λαών, με τελείως απάνθρωπες μεθόδους, τις οποίες βιώνει δραματικό, εδώ και 5 κρίσιμα και πέτρινα χρόνια, ο ελληνικός λαός.
Ομως δεν θα είχαμε οδηγηθεί στη σημερινή τραγωδία, αν είχαν εμβαθύνει οι πολιτικοί, οι οικονομικοί και οι θεσμικοί μας φορείς σε σοβαρές προειδοποιήσεις: όπως του νομπελίστα Ζόζεφ Στίγκλιτς που τις διατύπωσε ανοιχά στο βιβλίο του “Η μεγάλη αυταπάτη”. Ενός έργου που μέσα από τις σελίδες που αποκάλυψε, όπως τους σκοτεινούς ρόλους του Δ.Ν.Τ., όπως και άλλων διεθνών οργανισμών της παγκόσμιας τράπεζας, του Δ.Ο.Ε. κ.λπ.
Ομως, όλες αυτές οι σύγχρονες προειδοποιήσεις, όπως και οι επισημάνσεις από τους προηγούμενους αιώνες για τους δανειστές και τους δανειζόμενους στους οποίους αναφέρθηκαν “μαστιγωτικά” οι αρχαίοι συγγραφείς, οι μεγάλοι πατέρες της ορθοδοξίας, αλλά και οι συγγραφείς των τελευταίων αιώνων, όπως ο Μολιέρος, ο Στρίνμπεργκ κ.λπ.
Τώρα, όμως, το άνοιγμα του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου κ. Σουλτς είναι μια πόρτα που πρέπει να τη διαβούν τιμωρητικά οι οργανισμοί που μας κατέστρεψαν.
Ο Μάρτιν Σουλτς, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως γράφτηκε στο κυριακάτικο “Βήμα” (3 Νοέμβρη 2013) έθεσε ανοιχτά με αποφασιστικότητα το θέμα της ευθύνης των δανειστών (τροϊκανών) που εφαρμόσανε καταστροφικά στην πραγματικότητα προγράμματα εξυγίανσης των οικονομιών Ελλάδας, Ιρλανδίας, Ισπανίας και Κύπρου.
Συγκεκριμένα ζήτησε πέρα από την παραδοχή λάθους στις πολιτικές που ακολουθήθηκαν, να αναλάβουν τις εμπράγματες ευθύνες τους γιατί και στις τέσσερις αυτές χώρες παρεμπόδισαν την αναπτυξιακή οικονομία αυτών των χωρών με τεράστιες συνέπειες τόσο για την οικονομία τους όσο και για τους λαούς τους.

ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΑΜΕ ΣΤΟΥΣ ΑΓΡΙΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ
Με την αποφασιστική αυτή θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σημειώνουμε πως το λάθος δεν αφορά μόνο τους δανειστές μας, αλλά αγγίζει και τους πολιτικούς και θεσμικούς αποδόχους και της Ελλάδας, αλλά και των άλλων αναφερόμενων χωρών, που χωρίς ουσιώδεις αντιμετωπίσεις και αμφισβητήσεις των μηχανισμών και των εκπροσώπων καταπίεσης των δανειστών τους παραδώσανε τα κλειδιά της οικονομίας μας και της εθνικής ανεξαρτησίας μας. Για να υποστούμε τουλάχιστον εμείς μια σε βάθος οικονομική, κοινωνική και εθνική πολιτική καταστροφή. Η οποία έχει ήδη επιβαρύνει εφιαλτικά την προοπτική ανάπτυξης της χώρας. Η οποία από εδώ και πέρα θα γίνει πιο κρίσιμη και αδιέξοδη προς όφελος των κερδοσκόπων δανειστών μας.
Με τον δανεισμό να αποτελεί εκ πάλαι βραχνά για τους δανειζόμενους είτε ως χώρες είτε ως επιχειρήσεις είτε ως οικογένειες και άτομα. Γι’ αυτό τον βραχνά των δανεισμών μίλησαν οι αρχαίοι, μίλησαν οι θρησκείες. Και κυρίως μίλησαν οι μεγάλοι πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας, με ιδιαίτερη επισήμανση για τις κακές συνέπειες των δανειστών από τον μέγα Βασίλειο και άλλους. Ομως και μεγάλοι πνευματικοί δημιουργοί όπως ο Σαίξπηρ και άλλοι έγραψαν για τη σκληρότητα των δανειστών και την εκμεταλλευτικότητά τους.

ΜΙΚΡΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΩΤΕΡΕΣ ΤΑΞΕΙΣ…
Ενας από τους μεγάλους δραματουργούς του 19ου αιώνα, ο Σουηδός Αύγουστος Στρίνμπεργκ έγραψε δύο χαρακτηριστικά θεατρικά έργα για την κοινωνία της εκμετάλλευσης. Ενα από αυτά τα έργα είναι “Η Μικρή κατήχηση για τις κατώτερες τάξεις” και το άλλο είναι “Οι δανειστές”. Για να πει ότι: “Στους «δανειστές» η αστική κοινωνία έχει διανύσει μεγάλο μέρος της ιστορίας της. Με το τραύμα του ηθικού της κορμού να έχει γίνει διαμπερές και αγγίζει τα σημερινά μας κορμιά. Μέσα σε μια άγρια κοινωνία εγωιστικών ενστίκτων, ανταγωνισμών, εκμεταλλεύσεων, αφόρητων καταπιέσεων. Με πόλεμο αντρών με γυναίκες, αντρών με άντρες, παιδιών με γονείς, αδελφών με αδέλφια, αλλά και ανθρώπων με τους εαυτούς τους.
Μέσα σε μια κοινωνία που γέννησε τέρατα. Μια κοινωνία που με την επίδραση της ανώτερης τάξης της αναπτύχθηκε με σκοπό να μη σηκώσουν κεφάλι οι κατώτερες τάξεις”.

ΑΝΩΤΕΡΗ ΤΑΞΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΗΦΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ
Αλλα στο έργο “Μικρή κατήχηση για τις κατώτερες τάξεις” γράφει: “Τι είναι ανώτερη τάξη; Ανώτερη τάξη είναι οι κηφήνες, οι εξουσιαστές… Ομως η άσκηση της εξουσίας δεν είναι εργασία. Είναι απλώς μια ενασχόληση. Αντίθετα οι κατώτερες τάξεις είναι οι δουλευτές, οι εξουσιαζόμενοι. Εκείνοι που με τη δουλειά τους παράγουν…”.
Ομως, πέρα από τις ανώτερες και κατώτερες τάξεις του 19ου και του 20ού (ακόμα) αιώνα οι νέες μορφές της εκμετάλλευσης γίνονται με διοργανωμένες “επιστημονικά” δράσεις χρηματιστηρίων, διεθνών οργανισμών, χρόνου πραγματικού, λειτουργικά, τραπεζικά και μηχανιστικά για να ξεφύγει ολοκληρωτικά, η οικονομική λειτουργία από σχήματα ταξικά, για να περάσει σε προσχήματα εικονικά μιας νέας στυγνής υπερεκμετάλλευσης των ολίγων κυρίαρχων αφανών μηχανισμών που ελέγχουν λειτουργικά και εγκληματικά ολόκληρο τον κόσμο.
Με διαρκείς κρίσεις, όπως συμβαίνει τώρα και τρία χρόνια με τη χώρα μας, που οι μηχανισμοί αυτοί τη διαλύουν, με οικονομικούς καταπιεστικούς υπερεκμεταλλευτικούς και τρομοκρατικούς τρόπους… στους οποίους εμείς, ως χώρα και ως θεσμικοί φορείς δεν έχουμε, εν πολλοίς, όπως θα έπρεπε. Για να αφήσουν οι φορείς -που κάποια στιγμή θα δώσουν λόγο- τη χώρα να κατρακυλήσει στην άβυσσο του διαρκώς εντεινόμενου αδιεξόδου μας.

ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ    ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ
Ενα αδιέξοδο, το οποίο οι τροϊκανοί και οι ανάλγητοι δανειστές το μεγιστοποιούν και το ομολογούν κυνικά, ενώ εμείς παραπλέουμε εγκληματικά με τους διάφορους σκοτεινούς μηχανισμούς της παραπλάνησης του λαού μας, ο οποίος παραμένει αδρανής στα παραπλανητικά τοπία μιας μεγάλης αυταπάτης. Οπως αυτή που μας την απέδειξε με το αποκαλυπτικό βιβλίο του ο νομπελίστας Joseph Stiglitz, ο οποίος υπηρέτησε στην παγκόσμια τράπεζα και ήταν οικονομικός σύμβουλος του προέδρου Κλίντον, του οποίου στήριξε ένα μέρος της κοινωνικής του πολιτικής, υπηρετώντας, παράλληλα, και πολλές “ανομίες” της παγκοσμιοποιημένης καταβαράθρωσης της Αμερικής, αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας.
Παράλληλα όμως, ο Stiglitz, ως φίλος και σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, εξαμάρτησε δις σε βάρος του ελληνικού λαού, ενώ ο ίδιος ήξερε τις εγκληματικές πράξεις του Δ.Ν.Τ. κ.λπ. σε βάρος  όλων των λαών που μπήκαν για να σωθούν (όπως και η Ελλάδα) στην απόχη του.

ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΤΟ Δ.Ν.Τ. ΓΙΑ ΤΗ ΣΑΡΩΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ
Στο βιβλίο του με τίτλο: “Η μεγάλη αυταπάτη” (έκδοση στην ελληνική γλώσσα 2003, εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη) με σημαντικά προλεγόμενα του υπεύθυνου της σειράς Κώστα Μελά, ο νομπελίστας Joseph Stiglitz, ως επικεφαλής οικονομολόγος και διευθύνων αντιπρόεδρος στην παγκόσμια τράπεζα από το 1977 έως το 2000, αντιμετώπισε μια σημαντική και κρίσιμη εποχή, τη χάραξη μιας νέας οικονομικής πολιτικής.
Κυρίως, δε, τη μετάβαση της Ρωσίας από τη σχεδιασμένη οικονομία στην οικονομία της αγοράς. Ομως σ’ αυτή την εποχή ξεκίνησε και η μεγάλη οικονομική κρίση από το 1997 στην ανατολική Ασία. Για να εξαπλωθεί τελικά σε όλο τον κόσμο. Αυτή η κρίση παρέσυρε τις οικονομίες της Ρωσίας (1998), της Βραζιλίας (1999) και της Αργεντινής το 2001. Μια μεγάλη αναταραχή που οδήγησε στην κρίση τη χρηματιστηριακή, η οποία ακόμα και τώρα, ταλανίζει το σύνολο των οικονομιών του πλανήτη.
Μέσα, όμως, από αυτή την κρίση ο νομπελίστας Stiglitz ανακάλυψε ως δ/νων της Παγκόσμιας Τράπεζας τις αρνητικές συνέπειες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας για να γράψει τη “μεγάλη αυταπάτη” τότε.
Υποστηρίζοντας την κρατική παρέμβαση, την οποία απέρριψε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, χωρίς να αρθρώσει μια εναλλακτική συνεκτική θεωρία, η οποία θα δικαιολογούσε την ίδια του την ύπαρξη και θα αιτιολογούσε τις συγκεκριμένες παρεμβάσεις του στην αγορά.
Βασικά ο Stiglitz από τότε θεωρούσε ότι οι βασικοί διεθνείς οργανισμοί (και ιδιαίτερα το Δ.Ν.Τ.) παίρνουν αδιαφανείς αποφάσεις και αντιμετωπίζουν υπεροπτικά και δυναστευτικά τις χώρες τις οποίες έχει θέσει υπό την εξουσία και τον σκληρό κερδοσκοπικό και οικονομικό στρατηγικό έλεγχό του. Για να είναι απολύτως κατευθυνόμενες.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΥΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΤΩΝ Η.Π.Α.
Συγκεκριμένα (σελ. 208 – 209 του βιβλίου του) αποκαλύπτει τη διεθνή αδιαφάνεια υπό την καθοδήγηση των Η.Π.Α. των διεθνών οργανισμών και των πολιτικών που εφαρμόζουν. Καταλήγουμε σε διαρκείς κρίσεις μετά από μισή δεκαετία θριάμβου της οικονομίας της αγοράς. Μια οικονομία που κατευθύνθηκε και επιβλήθηκε υπό την καθοδήγηση της Αμερικής μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου.
Από τότε οι διεθνείς εκμεταλλευτικοί επενδυτές είδαν τις αναδυόμενες αγορές σε όλο τον πλανήτη σαν ένα “παράδεισο” υψηλών αποδόσεων και φαινομενικά υψηλού ρίσκου με απελευθέρωση των λογαριασμών κεφαλαίων, κρισιμότατο γεγονός που οδήγησε σε έναρξη παγκόσμιας κρίσης. Μια κρίση που σύρθηκε από τότε καταστροφικά για να οδηγηθεί η διεθνής οικονομία στη σημερινή παγκόσμια υπερκρίση.
Μια κρίση κόλαφος για τους διεθνείς οικονομικούς θεσμούς και ιδιαίτερα για το Δ.Ν.Τ., του οποίου οι εκπρόσωποί του ξαναβρίσκονται από προχθές στην Ελλάδα των εξοργισμένων πολιτών που αρνούνται πια να δεχτούν την οικονομική καταστροφή της χώρας και του έστω και ελάχιστου ακόμα καταναγκασμού νέων μέτρων περαιτέρω εξουθένωσης του, ήδη, εξαθλιωμένου λαού μας.
Ηδη ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ζήτησε ανοιχτά να πληρώσει η τρόικα στους λαούς που κατέστρεψε με τις λάθος πολιτικές της το κόστος της καταστροφής για να ζούνε καλά οι δανειστές και να πεθαίνουν οι δανειζόμενοι όπως τα είπε ο Striglitz εδώ και χρόνια.