Μία έρευνα που πραγματοποιήσαμε στα “Χ.Ν.” για τον αθλητικό Τύπο των Χανίων κατά τον περασμένο 20ο αιώνα, μας έδωσε το ερέθισμα να μιλήσουμε στις σημερινές “διαδρομές” με ορισμένους εκδότες – συντάκτες τεσσάρων πολύ αξιόλογων αθλητικών εφημερίδων που πρωτοκυκλοφόρησαν τις δεκαετίες του ’80 και ’90, άλλωστε με δύο από αυτές (“Τα Σπορ της Κρήτης” και “Αθλητής”) είχαμε τη χαρά να συνεργαστούμε και εμείς έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Να όμως οι μαρτυρίες τους για τις συγκεκριμένες εκδόσεις που ήταν παράλληλα και “κατάθεση ψυχής” όπως εύστοχα τις χαρακτηρίζει ο Γ. Ντουντουνάκης.
Γιώργος Κουκλάκης (“Αθλητική Επιθεώρηση”): «Κάναμε όλες τις δουλειές…»
Πότε ξεκινήσατε κ. Κουκλάκη τη σχέση σας με το αθλητικό ρεπορτάζ και τι σας έδωσε την ώθηση να εκδώσετε την “Αθλητική Επιθεώρηση”;
Το 1976 είχα ξεκινήσει στον “Κήρυκα” το αθλητικό ρεπορτάζ από μία αγάπη προς το ποδόσφαιρο. Αν και υπήρξα τραπεζικός υπάλληλος η αγάπη μου προς τον αθλητισμό με έκανε και ασχολήθηκα και σας ευχαριστώ που μου θυμίζετε τα πρώτα μου χρόνια και τον αείμνηστο Μιχάλη Ξανθουδάκη, ένα καλό φίλαθλο και επί σειρά ετών αντιπρόεδρο της ΕΠΟ- τότε που η Ομοσπονδία χωριζόταν σε δύο παρατάξεις. Ο Μιχάλης Ξανθουδάκης προερχόταν από τη γνωστή οικογένεια των τυπογράφων. Η αγάπη μου δε προς τα Χανιά με έφεραν στην “Αθλητική Επιθεώρηση” τον Νοέμβριο του 1980. Μία εφημερίδα που ξεκίνησαν ο Στέλιος ο Αυγουσιανάκης και ο Θοδωρής ο Μαλαμάς. Ο Αυγουσιανάκης ήταν αρθρογραφος στα “Χανιώτικα νέα” ενώ ο Μαλαμάς παρότι ξεκίνησε από τον Κήρυκα είχε βρεθεί στην “Εθνική Φωνή”, σημερινό κατά κάποιο τρόπο “Δημοκράτη”. Ξεκινήσαμε όλοι εντελώς ερασιτεχνικά, αν το βλέπαμε με τα σημερινά μέσα, με επαγγελματικές προδιαγραφές και με βαρύτητα στο μάρκετινγκ ίσως να είχε συνέχεια και να μην είχε μία σύντομη παραμονή στα αθλητικά δεδομένα του τόπου
Και μάλιστα βγήκε σε μία πολύ δύσκολη εποχή αφού μόλις είχε υποβιβαστεί ο ΑΟ Χανιά από τη Β’ Εθνική στο Ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα!
Ναι αλλά ανέβηκε όμως αμέσως σε ένα χρόνο ενώ αγωνιζόταν σε ένα στάδιο γεμάτο με την ομάδα κατά πλειοψηφία να αποτελείται από Χανιώτες ποδοσφαιριστές.Τότε μετακόμισε και η ομάδα στις Μουρνιές -εποχή που ο συντοπίτης μας Βασίλης Πεντάρης ήταν σύμβουλος αθλητισμού- διότι άρχισαν τα έργα για την τοποθέτηση χλοοτάπητα ο οποίος και εγκαινιάστηκε το επόμενο καλοκαίρι πάλι από τον ΑΟ Χανιά με την κάθοδο του Παναθηναϊκού με τον συγχωρημένο τον Λάκη Πετρόπουλο προπονητή.
Ποιες οι δυσκολίες στο ξεκίνημα αυτό της “Αθλητικής Επιθεώρησης” και κατά πόσο είσαστε ευχαριστημένοι από την ανταπόκριση;
Από την ανταπόκριση του κόσμου είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι. Οι δυσκολίες τώρα ήταν πάρα πολλές. Καταρχήν δεν είχαμε ούτε δικά μας μέσα, πηγαίναμε στο Τυπογραφείο του Πελεκανάκη το οποιο βρισκόταν στην οδό “Κανεβάρο” εκεί που είναι τώρα η καφετέρια “Μούσσες” και αφού κάναμε το ρεπορτάζ, περιμέναμε να τυπωθεί για να κάνουμε εμείς οι ίδιοι το βράδυ τη διανομή της! Μετά από λίγο καιρό πήραμε και κάποιο εισπράκτορα που μας βοηθούσε λίγο αλλά όπως είπα, εμείς οι ίδιοι λειτουργούσαμε πολύ ερασιτεχνικά τότε.
Ναι ήταν άλλωστε παράδοξο που σταμάτησε ένα χρόνο μετά, όταν ο ΑΟ Χανιά επανήρθε στη Β’ Εθνική.
Εγώ προσωπικά ως τραπεζικός υπάλληλος είχα μετακινηθεί το καλοκαίρι του 1981 στην Εύβοια και επειδή και ο Θόδωρος Μαλαμάς είχε κάποιο πρόβλημα, έμεινε μόνος του ο Στέλιος Αυγουσιανάκης με αποτέλεσμα όλες αυτές οι συγκυρίες να οδηγήσουν σε ένα άδοξο τέλος την “Αθλητική Επιθεώρηση”, η οποία όπως είπα είχε αγαπηθεί από όλους τους φιλάθλους, τους αθλητές και τους ποδοσφαιριστές.
Προσπαθούσαμε να καλύψουμε και άλλα θέματα, όχι μόνο από το ποδόσφαιρο και όχι μόνο από τα Χανιά αλλά και από την υπόλοιπη Κρήτη όπως τον ΟΦΗ που έπαιζε Α’ Εθνική.
Αν συγκρίνουμε το τότε με το σήμερα σε επίπεδο τόσο τοπικών ΜΜΕ όσο και αθλητισμού, ποιες οι διαφορές; Τι έχει αλλάξει μέσα σε αυτά τα 30 και πλέον χρόνια; Φυσικά από τις περιπετειώδεις μονομαχίες του ΑΟΧ με τον Παγχανιακού τότε στο Ερασιτεχνικό, σήμερα έχουμε ομάδες στις κορυφαίες κατηγορίες.
Ειλικρινά αυτή η ερώτηση με γυρνάει στο τότε και με κάνει να συγκινηθώ. Διότι θυμάμαι και αυτό το παιχνίδι ΑΟΧ – Παγχανιακού στις Μουρνιές για το οποίο ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής και άνθρωπος ο Γιάννης Κοκκινιάς είχε πει -νομίζω στα “Χ.Ν.”- ότι ήταν το πιο μελανό σημείο στην καριέρα του.
Τότε όλες οι ομάδες είχαν κόσμο και βέβαια ο ΑΟ Χανιά αφού είναι χαρακτηριστικό ότι η προπόνησή του μάζευε 300-400 άτομα κάθε Παρασκευή όταν ετοιμαζόταν να ταξιδέψει στην Αθήνα. Εχουν αλλάξει πάρα πολλά.
Το ρεπορτάζ το κάναμε μέσα από τον αγωνιστικό χώρο, δημοσιογραφικά (σ.σ. θεωρεία) δεν υπήρχαν και ίσως για αυτό να είμαστε και πιο πολύ “χούλιγκαν” του ΑΟ Χανιά παρά δημοσιογράφοι! Είχαμε την αγάπη προς τον ΑΟΧ αλλά και για όλα τα σωματεία που εκπροσωπούσαν το Νομό Χανίων. Σήμερα χαίρομαι που δύο ομάδες μας είναι ψηλά, που έχουμε τον Πλατανιά στην Α’ Εθνική και εύχομαι και ο ΑΟΧ να ανέβει εκεί.
Βέβαια προσωπική μου γνώμη, ότι οι εγκαταστάσεις είναι μεν βελτιωμένες αλλά υστερούμε πάρα πολύ. Αν κοιτάξουμε π.χ. στο Ηράκλειο θα δούμε τις διαφορές. Δεν θέλω να πω ποιος ευθύνεται τότε με τα ολυμπιακά έργα που έπρεπε να γίνουν στα Χανιά και δεν έγινε απολύτως τίποτα.
Θλίβομαι με την κατάσταση του Σταδίου έτσι που είναι εγκαταλειμμένο αφού έχω πολλές αναμνήσεις από εκεί. Ευτυχώς που έγινε στα Περιβόλια το στάδιο και στεγάζονται οι ομάδες μας αλλιώς θα έπρεπε να πηγαίνουμε στου Γάλλου ή στο Παγκρήτιο για να παίζουμε.
Μήπως όμως η Τοπική Αυτοδιοίκηση και ειδικότερα η Δημοτική Αρχή της περιόδου εκείνης έχει μεγάλες ευθύνες που τα Χανιά δεν εκμεταλλεύτηκαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004;
Βάζω και τον εαυτό μου στις ευθύνες που δεν έγιναν τα αθλητικά έργα που έπρεπε. Για μένα χάσαμε το μεγάλο στοίχημα με τα Ολυμπιακά έργα. Δεν θέλω να ρίξω ευθύνες και να αναφερθώ επίσης στο ποιοι ήταν βουλευτές και κυβέρνηση, τότε όμως τα Χανιά έχασαν μία μεγάλη ευκαιρία.
Θέλετε να προσθέσετε κάτι άλλο;
Θέλω να προσθέσω ότι αισθάνομαι συγκίνηση και πιστεύω ότι ανάλογα αφιερώματα δείχνουν αγάπη γι’ αυτό που κάνετε. Πιστεύω ότι προσφέρετε μία μεγάλη υπηρεσία που θα το αισθανθείτε όταν αύριο – μεθαύριο φύγετε από αυτό τον χώρο. Οπως το αισθάνομαι και εγώ πολλές φορές σήμερα όταν μιλάω με παλιούς ποδοσφαιριστές και θυμόμαστε ιστορίες.
Θα κλείσω με μία ιστορία από τα γήπεδα. Ο συμπολίτης μας ο Νίκος ο Γρυλλάκης ένας καταξιωμένος σήμερα δημοσιογράφος στην Αθήνα, ήταν τότε ο πιο μικρός της παρέας μας. Ηταν τόσο μικρός που σε κάποιο παιχνίδι αξέχαστα Χανιά – Παναιτωλικός, όταν δίπλα στον αγωνιστικό χώρο καλύπταμε το παιχνίδι, ο παρατηρητής αρνιόταν να πιστέψει ότι είναι δημοσιογράφος και παρότι του έδειξε τη σχετική ταυτότητα, του είπε: «σήκω σε παρακαλώ να πας να… μαζεύεις τη μπάλα πίσω από τα γκολπόστ».
Μιχάλης Σχοινάς (“Χανιώτικα Σπορ”): «Κοιτάγαμε την ουσία, όχι τη “βιτρίνα”»
Πώς αποφασίσατε να εκδόσετε τα “Χανιώτικα Σπορ” με τον Γ. Μπουράκη;
Είχα ήδη μία επαφή με τη “Χανιώτικη Ελευθεροτυπία” και έστελνα και ανταποκρίσεις αγώνων στα “Κρητικά Επίκαιρα” στην Αθήνα κ.α.. Διαπιστώσαμε λοιπόν ότι υπήρχε έλλειψη στην κάλυψη των αθλητικών γεγονότων στα Χανιά και όταν κάποια στιγμή ο Γιώργος ο Μπουράκης μου πρότεινε να βγάλουμε μαζί μία εφημερίδα, το είδα με θετικό μάτι και πράγματι τον Σεπτέμβριο του 1983 εκδόθηκαν τα “Χανιώτικα Σπορ”. Δεν καλύψαμε βέβαια όλα τα αθλήματα αφού επιλέξαμε να επικεντρωθούμε κυρίως στο ποδόσφαιρο με το οποίο είχα ασχοληθεί και νομίζω ότι σε αυτό πήγαμε καλά.
Δεν προχώρησε η δουλειά διότι ήθελε πάρα πολύ κόπο, εμείς δεν είμαστε του εκδοτικού χώρου. Δεν καταφέραμε να φέρουμε λεφτά στην εφημερίδα, μετά κλήθηκε να υπηρετήσει και ο Μπουράκης τη στρατιωτική του θητεία, έτσι δεν μπορούσα μόνος μου να τη συνεχίσω για δεύτερη χρονιά την προσπάθεια. Η εφημερίδα αγαπήθηκε από τον κόσμο του ποδοσφαίρου αφού με αυτόν ασχολήθηκε κυρίως, και όταν έκλεισε δέχθηκα πάρα πολλά μηνύματα που μας έλεγαν να συνεχίσουμε και προσφέρθηκαν για συνεργασίες αλλά δεν το ξανατόλμησα τουλάχιστον στην δεκαετία του ’80.
Πάμε λοιπόν στον Σεπτέμβριο του 1991 όταν έχουμε τη δεύτερη περίοδο κυκλοφορίας της εφημερίδας. Τότε που υπήρχαν όμως ήδη τα “Σπορ της Κρήτης”.
Ναι, τότε μιλήσαμε με τον Γιάννη τον Ντουντουνάκη και τον Αντώνη τον Νομικό που ήταν συνεργάτες μου στην εφημερίδα την πρώτη περίοδο και ξανακυκλοφόρησε με καλύτερες προϋποθέσεις. Ηταν και ο Γιώργος ο Σταυριανου- δάκης που “έπιασε” τα άλλα αθλήματα, ήταν μία έκδοση πιο ολοκληρωμένη που και αυτή δεν ευδοκίμησε. Κράτησε βέβαια χρόνια, αλλά για διάφορους λόγους οι πρωτεργάτες της δεύτερης περιόδου έφυγαν και άνοιξαν μία νέα αθλητική εφημερίδα τον “Αθλητή”. Μία ακόμα πολύ καλή προσπάθεια που όμως και αυτή μετά από κάποια χρόνια σταμάτησε. Εγώ πίστευα ότι δεν θα έκλεινε αλλά… Ενδεχομένως να έπαιξε ρόλο ότι οι πολιτικές εφημερίδες των Χανίων άρχισαν να δίνουν μεγάλη σημασία στα αθλητικά αφού και άτομα από τα προαναφερόμενα συνεργάστηκαν μαζί τους. Ακόμα τα έσοδα όχι τόσο από τις πωλήσεις των φύλλων αλλά από τις διαφημίσεις να μην ήταν τα αναμενόμενα και τα παιδιά να αποφάσισαν να μην συνεχίσουν. Διότι μία αθλητική εφημερίδα θέλει πολύ κόπο και κούραση. Tέτοια εγχειρήματα όσο αγνά και ωραία να είναι δεν έχουν τύχη τώρα πια και ειδικά σήμερα στην εποχή του ίντερνετ.
Παραδόξως τις δύο αυτές περίοδους τα “Χανιώτικα Σπορ” κυκλοφόρησαν με το χανιώτικο ποδόσφαιρο να βρίσκεται χαμηλά. Την πρώτη μόλις είχε πέσει ο ΑΟΧ στη Γ’ Εθνική και τη δεύτερη βρισκόταν στο περιφερειακό. Δεν κυκλοφόρησε στις καλές εποχές της Β’ Εθνικής. Πώς και έτσι;
Για μένα πάντα υπήρχε το περιθώριο να κυκλοφορεί μία εφημερίδα για να καταγράφει την αθλητική κίνηση, ανεξάρτητα με την κατηγορία που θα αγωνίζονται οι ομάδες μας, κάτι που βέβαια επηρεάζει την κυκλοφορία της. Εμείς πιαστήκαμε όχι στην βιτρίνα αλλά στο βάθος. Ασχοληθήκαμε και με τις μικρότερες ομάδες, δίναμε σημασία στο χωριό… Καλά θα είναι πάντα να κοιτάμε την ουσία και όχι τη βιτρίνα, ένα λάθος που κάνουν πολλά τοπικά ΜΜΕ.
Να ανοίξω και μία παρένθεση: πλέον στην εποχή του Μνημονίου βλέπουμε άλλωστε ομάδες με πολύ μεγάλη ιστορία στην Α’ Εθνική όπως την ΑΕΚ και τη Λάρισα, να έχουν πέσει χαμηλά λόγω χρεών και άλλες όπως τον Πλατανιά και την Καλλονή να αγωνίζονται στη Σούπερ Λιγκ.
Το επίπεδο του χανιώτικου αθλητισμού γενικότερα και του ποδοσφαίρου ειδικότερα, πόσο έχει αλλάξει από τις εποχές που ασχολιόσουν με αθλητικά έντυπα;
Στον στίβο, στην άρση βαρών είχαμε τότε σημαντικές επιτυχίες που όμως τις επισκίαζε το ποδόσφαιρο χωρίς να είναι ψηλά. Αισθανόμουν άσχημα τότε με αυτό αφού τους προβάλαμε ελάχιστα όπως τον αείμνηστο Παναγιωτάκη στην άρση βαρών.
Σήμερα βέβαια στο χανιώτικο ποδόσφαιρο οι αλλαγές είναι τεράστιες. Μπορεί να τις δει κάποιος στους αθλητικούς χώρους και στα παιδιά που ασχολούνται! Τότε δεν υπήρχαν οι Ακαδημίες, μονάχα οι αλάνες. Το άσχημο από την άλλη είναι ότι σήμερα νομίζουμε ότι εδώ δουλεύουμε σωστά όμως εγώ πιστεύω ότι δεν δουλεύονται αρκετά τα ταλέντα. Με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να απογοητεύονται εύκολα και στην ηλικία που θα πρέπει να παίξουν και να ευχαριστηθούν το παιχνίδι, αυτά τα παρατάνε. Ενώ όσο και να έχουν βελτιωθεί οι χώροι, πάντα είναι λίγοι για το ποδόσφαιρο ενώ και οι ώρες δεν βολεύουν συχνά τα μικρά παιδιά.
Νίκος Χειλαδάκης (“Τα Σπορ της Κρήτης”): «Αξέχαστη “η Γιορτή του Αθλητή”»
Νίκο πως αποφασίσατε να εκδώσετε “Τα Σπορ της Κρήτης”;
“Τα Σπορ της Κρήτης” κυκλοφόρησαν στις 21 Σεπτεμβρίου του 1987 και αυτό που μας ώθησε στο να τολμήσουμε την εποχή εκείνη, ένα τέτοιο εγχείρημα ήταν η θέληση φυσικά του εκδότη Νίκου Αγγελάκη, η δυναμική του πρώτου διευθυντή της Παντελή Χουλάκη, το μεράκι και η αγάπη για τον αθλητισμό των νεαρών τότε συντακτών της εφημερίδας όπως και η “δίψα” για σφαιρική ενημέρωση. Ηταν δύσκολα χρόνια, “πέτρινα” χρόνια τόσο σε ποδοσφαιρικό επίπεδο όσο και σε δημοσιογραφικό. Μη ξεχνάτε ότι τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 δεν είχαμε την τύχη -ευκαιρία αν θέλετε- να αγωνιστεί χανιώτικη ομάδα σε υψηλό επίπεδο, πάνω από Γ’ Εθνική. Αλλά και από δημοσιογραφικής άποψης, ούτε κατά διάνοια δεν διαθέταμε έστω κάποιες από τις σημερινές ευκολίες. Ούτε κινητά τηλέφωνα, ούτε e-mail, ούτε φυσικά ίντερνετ. Αρα η ενημέρωση περνούσε καθαρά από τις δικές μας δυνάμεις, τις δικές μας πηγές πληροφόρησης. Τρέξιμο, αγωνία για την έγκαιρη και έγκυρη απόδοση της είδησης. Σχεδόν πάντα η εφημερίδα ολοκληρωνόταν μετά τις 2 τα ξημερώματα της Δευτέρας, για να κυκλοφορήσει κανονικά το πρωί σε όλα τα σημεία διανομής. Και φυσικά τα κείμενα γραμμένα σε λινοτυπία. Ε! Η μουτζούρα και ο στυλός στο χέρι, μαζί! Παρόλα αυτά, ήταν εμφανής η χαρά όλων μας, δημοσιογράφων και τεχνικών, τη στιγμή που τυπωνόταν το πρώτο κάθε φορά φύλλο εκεί στις 3 ή και τις 4!
Θυμάμαι και την “Γιορτή του Αθλητή” μία πρωτοποριακή εκδήλωση που διοργανώσατε!
Πράγματι “Τα Σπορ της Κρήτης” διοργάνωσαν σημαντικές εκδηλώσεις με εξαιρετική επιτυχία. Οπως την ετήσια “Γιορτή του Αθλητή” που έγινε για πρώτη φορά στα Χανιά την Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 1988 στο τότε κοσμικό κέντρο “Hania by Night”. Ηταν μία αξέχαστη βραδιά όπου παρέστησαν εκπρόσωποι δεκάδων αθλητικών συλλόγων και αθλητές του Νομού, δήμαρχοι, στρατιωτικές αρχές, ο αστυνομικός επιθεωρητής κ.ά.. Ξεχωριστής σημασίας ήταν δε το μήνυμα που απέστειλε στους διοργανωτές ο γ.γ. Αθλητισμού κ. Σαρρής, ο οποίος μεταξύ άλλων αποκάλεσε τη γιορτή «λαμπρό παράδειγμα σε όλο το πανελλήνιο». Εκείνη τη βραδιά έγιναν πάνω από 30 βραβεύσεις.
Αγκάλιασαν οι Χανιώτες την προσπάθεια σας; Γιατί δεν μακροημέρευσε;
Το κοινό των Χανίων από την αρχή της έκδοσης την “αγκάλιασε” με τις όποιες φυσιολογικές πιστεύω ατέλειες. Οπως είπα, ήταν η μοναδική δευτεριάτικη εφημερίδα στα Χανιά και νομίζω ότι κράτησε ψηλά τη σημαία της ενημέρωσης για έξι περίπου χρόνια. Δεν άντεξε όμως άλλο. Θέλεις η έλλειψη από σημαντικά τοπικά γεγονότα ποδοσφαιρικά -γιατί ας μην κρυβόμαστε αυτό πουλάει- θέλεις το ακριβό κόστος της έκδοσης όλα αυτά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αναστολή. Αλλωστε γνωρίζουμε ότι μετά “Τα Σπορ της Κρήτης” υπήρξαν αξιόλογες εβδομαδιαίες αθλητικές εφημερίδες αλλά ούτε αυτές άντεξαν…
Βλέποντας το σήμερα του χανιώτικου αθλητισμού εντοπίζεις διαφορές;
Στο κεφάλαιο παράγοντες δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Οπως και τότε έτσι και τώρα υπάρχουν άτομα που νοιάζονται πραγματικά για την ομάδα. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που “γατζώνονται” σε μία καρέκλα. Είναι γλυκιά η εξουσία. Θυμάμαι για παράδειγμα αρχές του 1990, τις ατελείωτες συσκέψεις παραγόντων, στα υπόγεια γραφεία του Παγχανιακού για συγχώνευση ομάδων, για τη δημιουργία ενός δυνατού συγκροτήματος του νομού μας. Αλλά μάταια… Την “άκρη” δεν την έβρισκαν ποτέ! Από την άλλη το γεγονός ότι σήμερα έχουμε τον Πλατανιά στη Σούπερ Λιγκ και τον ΑΟ Χανιά, μεγάλη ευχάριστη έκπληξη στη Β’ Εθνική, είναι μία πολύ σημαντική και θετική εξέλιξη!
Γιάννης Ντουντουνάκης (“Χανιώτικα Σπορ” & “Αθλητής”): «Κατάθεση ψυχής η έκδοση μίας εφημερίδας»
Γιάννη ήσουν από τους πρωτεργάτες σε δύο από τις σημαντικότερες αθλητικές εφημερίδες της δεκαετίας του ’90. Τι σε οδήγησε να ασχοληθείς τόσο έντονα;
Το καλοκαίρι του 1991 -και ενώ εργαζόμουν ως αθλητικός συντάκτης από το 1986 στην “Χανιώτικη Ελευθεροτυπία” και από το 1989 στον “Κήρυκα” και στον Ρ/Σ “Χανιά 100”- δέχθηκα πρόταση από τον ιδιοκτήτη της εφημερίδας “Χανιώτικα Σπορ” Μιχάλη Σχοινά και τον εκδότη Γιάννη Αναστασάκη, για να συμμετάσχω στο δημοσιογραφικό τιμ για την έκδοση της εν λόγω εβδομαδιαίας αθλητικής εφημερίδας. Ήταν η πρώτη φορά που θα δοκίμαζα τις δυνάμεις μου σε αθλητικό έντυπο και αποδέχθηκα με χαρά την πρόταση. Μαζί με τον καλό φίλο, εξαίρετο άνθρωπο και ευσυνείδητο δημοσιογράφο Γιώργο Σταυριανουδάκη και τον ήδη εκλεκτό συνεργάτη μου στον “Χανιά 100” Αντώνη Νομικό, είχαμε την ευθύνη της έκδοσης σε δημοσιογραφικό επίπεδο και για μία τριετία, μέχρι που αποχωρήσαμε, πιστεύω ότι βάλαμε ένα λιθαράκι προκειμένου η εφημερίδα να δώσει στους αναγνώστες της μία πλήρη, κατά το δυνατόν, κάλυψη, των αθλητικών γεγονότων στο Νομό Χανίων. Εκείνη την περίοδο ο Α.Ο.Χ. αγωνιζόταν στο Περιφερειακό και έδινε μεγάλη μάχη με τον Ηρόδοτο για τον τίτλο, κάτι που δημιούργησε τεράστια ένταση ανάμεσα στους δύο Νομούς. Την επόμενη αγωνιστική περίοδο, ο Α.Ο.Χ. κατέκτησε τον τίτλο και ανήλθε στην Γ’ Εθνική και λίγο αργότερα αποχωρήσαμε, με τον Γιώργο, από την εφημερίδα, αφού παρουσιάστηκαν αξεπέραστες δυσκολίες στην έκδοσή της. Η ανταπόκριση του φίλαθλου κοινού σε αυτό το χρονικό διάστημα ήταν μεγάλη, εκτιμώντας την προσπάθεια που γινόταν υπό άλλες συνθήκες, δεν υπήρχε το διαδίκτυο ενώ τα κινητά ήταν στα σπάργανα.
Ετσι προχωρήσατε στο επόμενο βήμα με τον “Αθλητή”.
Οντως μετά την αποχώρησή μας από τα “Χαν. Σπορ”, σκεφθήκαμε με τον Γιώργο να προχωρήσουμε στην έκδοση δικής μας εφημερίδας και τελικά τον Μάρτιο 1995 εκδώσαμε την εφημερίδα “Ο Αθλητής” στο τυπογραφείο του Γιώργου Γιαννουδάκη. Ήταν μία εντυπωσιακή έκδοση σε ιλουστρασιόν χαρτί σε 16 σελίδες, που την αγκάλιασε αμέσως ο κόσμος, ενώ δύο χρόνια αργότερα η εκτύπωση γινόταν στα τυπογραφεία της “Χαν. Ελευθεροτυπίας” με τον Ανδρέα Σπανουδάκη, σε κανονικό πλέον χαρτί αλλά με περισσότερες σελίδες και συγκεκριμένα 32, αριθμός πρωτόγνωρος και εντυπωσιακός! Αναλογιστείτε ότι η εφημερίδα που εκδιδόταν στην Ξάνθη, με ομάδα στην Α’ Εθνική στο ποδόσφαιρο και στην Α2 στο μπάσκετ είχε 16 σελίδες, ενώ το Ηράκλειο είχε εφημερίδα με 32 σελίδες, με ομάδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ στην Α’ Εθνική αλλά με ένα ολόκληρο δημοσιογραφικό επιτελείο. Την περίοδο της έκδοσης του “Αθλητή” ο ΑΟΧ αγωνίσθηκε μία χρονιά στην Γ’ Εθνική, μετά υποβιβάστηκε στην Δ’ Εθνική και στη συνέχεια στο τοπικό, παράλληλα δημιουργήθηκε η ΑΕΧ που ανέβηκε από το Περιφερειακό στην Γ’ Εθνική ενώ στα καλύτερά της ήταν η ανδρική ομάδα πόλο του ΝΟΧ που πρωταγωνιστούσε στην Α1 με συμμετοχές και σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά και τα υπόλοιπα αθλήματα είχαν διακρίσεις. Πάντως η αλήθεια είναι ότι η κυκλοφορία και τα έσοδα μίας εφημερίδας εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από το ποδόσφαιρο, λογικό άλλωστε από τη στιγμή που είναι το λαοφιλέστερο των αθλημάτων και ασχολείται πολύς κόσμος με αυτό, εμείς πάντως προβάλλαμε όλα τα αθλήματα. Μαζί με τον Γιώργο καταφέραμε μία εφημερίδα που περιείχε σχεδόν τα πάντα, κάλυπτε όλη την αθλητική δραστηριότητα του Νομού Χανίων, είχε σχόλια, ρεπορτάζ, στήλες για τα περισσότερα αθλήματα, φωτογραφίες κ.λπ., όλα τα παραπάνω με την αμέριστη συμπαράσταση παρατηρητών αγώνων και παραγόντων ομάδων τους οποίους ευχαριστώ θερμά και για την οικονομική τους συνδρομή για την έκδοση της εφημερίδας με διαφημίσεις, συνδρομές, ευχές τις εορταστικές περιόδους.
Ομως και αυτή η έκδοση αν και πολύ προσεγμένη κάποια στιγμή σταμάτησε…
Νομίζω, ότι για τα επίπεδα των Χανίων αυτή η έκδοση ήταν μία υπερβολή, σαν να αγοράσεις μία… Mercedes για να την οδηγείς σε χωματόδρομους, κάτι που αποδείχθηκε στην πορεία. Στην ουσία, ικανοποιούσαμε το μεράκι μας και την αγάπη μας για τον αθλητισμό παρά λειτουργούσαμε επιχειρηματικά, κάτι για το οποίο αν με ρωτήσετε αν έχω μετανιώσει θα πω «ναι». Ετσι λοιπόν, κάποια στιγμή και ενώ ξαφνικά με ένα αναχρονιστικό Νόμο κόπηκε η τηλεφωνική ατέλεια, δεν υπήρχε και ατέλεια στο χαρτί, δεν ήταν δυνατόν να αντέξουμε, παρά του ότι τα τελευταία δύο χρόνια (2003-4) ο εκδότης της εφημερίδας “Κήρυξ” Στέλιος Νικηφοράκης ανέλαβε την έκδοση της εφημερίδας στα τυπογραφεία του Κήρυκα, μέχρις ότου ανεστάλη η έκδοσή της. Θα ήθελα να σημειώσω ότι με τους ιδιοκτήτες – εκδότες Μ. Σχοινά, Ι. Αναστασάκη, Γ. Γιαννουδάκη, Α. Σπανουδάκη, Στ. Νικηφοράκη συνεργαστήκαμε άψογα και διατηρώ μέχρι σήμερα την πολύ καλή σχέση που είχαμε, το ίδιο βέβαια ισχύει και για τον Γ. Σταυριανουδάκη και όλους τους συναδέλφους δημοσιογράφους και τυπογράφους που συνεργάστηκα. Γιατί το σίγουρο είναι ότι η έκδοση εφημερίδας είναι μία κατάθεση ψυχής.
Γιώργος Μπουράκης: (Χανιώτικα Σπορ): «Μηδαμινή η οικονομική βοήθεια»
Να όμως και τι έλεγε στις 24 Απριλίου 1989 στα “Σπορ της Κρήτης” ο Γιώργος Μπουράκης (φωτ. αριστερά μαζί με τον μπατζανάκη του μέλος του Γαλ. Φάρου, Γιάννη Τσιτσιρίδη) απαντώντας για τη δική του συμμετοχή στην έκδοση των “Χανιώτικων Σπορ”: «Κάποια μέρα διάβασα μία εφημερίδα όπου μεταξύ άλλων ζητούσε συνεργάτες από τα γήπεδα. Ετσι μου κινήθηκε η επιθυμία να ασχοληθώ με το δημοσιογραφικό επάγγελμα. Το 1982 συνεργάστηκα με τον Μιχάλη Σχοινά στη “Χανιώτικη Ελευθεροτυπία” και το 1983 εκδώσαμε τη δική μας εφημερίδα “Χανιώτικα Σπορ”. Οσο για τους λόγους που σταμάτησε ένα χρόνο μετά και γενικά γιατί δεν είχαν μακροημερεύσει μέχρι τότε οι αθλητικές εφημερίδες, επεσήμαινε: «Καταρχήν στο πρώτο μας φύλλο πουλήσαμε 650 τεύχη. Ισως να έφταιγε το γεγονός ότι δεν είχαμε κάνει καλή διαφήμιση. Η δεύτερη και η τρίτη έκδοση πούλησαν από 1.000 – 1.500 φύλλα. Βασικό ρόλο έπαιζε ο ΑΟΧ και το αν κέρδιζε ή έχανε, το ποδόσφαιρο δηλαδή ήταν η δύναμη της εφημερίδας. Για τις άλλες εφημερίδες δεν γνωρίζω γιατί έκλεισαν. Για τη δική μας σου λέω ότι τα οικονομικά προβλήματα μας ανάγκασαν να σταματήσουμε, υπήρχε ανταπόκριση από τους φιλάθλους αλλά οι διαφημίσεις ήταν λίγες, η οικονομική βοήθεια μηδαμινή. Τα έξοδα από τις 37 αυτές εκδόσεις πλησίαζαν το 1 εκατομμύριο δρχ.. Πώς καλύπτηκαν; Ενας Θεός ξέρει…» ενώ για τον ρόλο του αθλητικού Τύπου δήλωνε ότι είναι «να προβάλει σωστά όλα τα αθλήματα».
