Οι ιδέες πεθαίνουν όσο οι άνθρωποι δεν τις ανανεώνουν. Οι επιθυμίες φτωχαίνουν όσο ο κόσμος τις αγνοεί, θεωρώντας ταυτόχρονα και με ενοχικό τρόπο ότι για τις περισσότερες ευθύνεται ο ίδιος που δεν υλοποιούνται. Ασύδοτες βαφτίζονται οι εκάστοτε επιθυμίες και παράλογες οι κάθε λογής απαιτήσεις σε μία εποχή που από μόνη της είναι βυθισμένη στον παραλογισμό τον οποίο αναπαράγουν οι μάζες αλλά που δεν ευθύνονται για την απαρχή του.
Με λίγα λόγια, μιλάμε για έναν δυνητικό ζωτικό στρόβιλο που ανακατεύει και παρασύρει στο διάβα του όλα τα όνειρα, τις επιθυμίες, τους στόχους και τις επιδιώξεις.
Ο σημερινός κόσμος δεν κάνει ανοίγματα προς το αύριο, βολεύεται απλά και μόνο στις διαπιστώσεις ή την αναπόληση του χθες. Μην αναγνωρίζοντας ουσιαστικά ο καθένας στο παραμικρό τον εαυτό του στο πέρασμα των χρόνων, ανακατεύει βιαστικά την τράπουλα της τύχης, ποντάροντας σε αυτήν για το ξεπέρασμα της κρίσης.
Και κρίση είναι το κάθε τι, περισσότερο όμως πρόκειται για την κρίση των αξιών, την κρίση της προσωπικότητας στο σύνολό της. Από αυτήν ξεκινούν και τελειώνουν όλα. Από αυτήν εκπορεύονται οι νέες ιδέες που θα κομίσουν το όραμα ενός νέου κόσμου. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι δεν τον βλέπουν και συνήθως σκύβουν ενοχικά το κεφάλι επειδή κάποτε τον επιθύμησαν. Ατέλειωτο μαρτύριο ενός καταβεβλημένου και ηττημένου σε κρίσιμες μάχες κόσμου.
