«Σήµερα δυσκολευόµαστε να ονειρευόµαστε, παραµένουµε ρεαλιστές από πολύ µικρή ηλικία, ενώ σπάνια ακολουθούµε τις επιθυµίες µας. Η επιβίωσή µας έχει γίνει πολύ δύσκολη και γι΄ αυτό πολλές φορές το να ακολουθήσουµε τα όνειρά µας, µοιάζει µε “τρέλα”. Μέσα σε µια κοινωνία που στόχο έχει την παραγωγή, το όνειρο δεν “χωράει” άνετα. Γι’ αυτό µε την παράστασή µας υπενθυµίζουµε πως η περιπέτεια ξεκινά, όταν τολµάµε να ονειρευόµαστε».
Αυτό επισηµαίνει, µεταξύ άλλων, η Κατερίνα Αδαµάρα, η οποία σκηνοθετεί τη θεατρική παράσταση για παιδιά “Χρυσά Κουπιά – Εσύ µέχρι πού µπορείς να φτάσεις;”, που βασίζεται στο οµότιτλο βιβλίο της Μαρίας Παπαγιάννη.
Μια παράσταση που θα µπορούσε να περιγραφεί κι ως µία κατάφαση στα όνειρα, τις επιθυµίες και το “µαζί”. Που µιλάει για τη διαχρονική περιπέτεια της ενηλικίωσης και τη µοναδική γοητεία του ταξιδιού που είναι η ζωή…
– Πώς θα περιγράφατε την παράσταση που θα παρουσιάσετε; Πού µας πάνε τα “Χρυσά Κουπιά”;
Η παράσταση “Χρυσά Κουπιά – Εσύ µέχρι που µπορείς να φτάσεις;” είναι µια παράσταση αφηγηµατικού θεάτρου που βασίζεται στο βιβλίο της Μαρίας Παπαγιάννη “Χρυσά Κουπιά”. Απευθύνεται σε παιδιά, αλλά κυρίως υπενθυµίζει, σε όλους/-ες όσους/-ες το έχουν ξεχάσει, πως ακόµη κι αν έρθουν τα “πάνω – κάτω” η ζωή µας παραµένει µαγική. Είναι µια αλληγορία για το πιο σπουδαίο, το πιο µεγαλειώδες, το πανταχού παρόν, την ίδια τη ζωή. Για τη ζωή που περιέχει τις αστείες και τις σκληρές στιγµές, τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες ιστορίες, τους γνωστούς και τους άγνωστους ανθρώπους, τους περπατηµένους και τους δύσβατους δρόµους, τους ασφαλείς και τους απαγορευµένους τόπους.
– Γιατί αυτό το έργο σήµερα;
Το βιβλίο, εµπεριέχει πάρα πολλές θεµατικές που αγγίζουν διάφορες πτυχές της σύγχρονης ζωής, από τις οποίες θα µπορούσαν να προκύψουν πολλές θεατρικές διασκευές. Επιλέξαµε να δηµιουργήσουµε µια παράσταση αφηγηµατικού θεάτρου µε έντονη σωµατικότητα που µας αφηγείται την πορεία προς την ενηλικίωση. Υπό αυτήν την έννοια, το θέµα µας είναι διαχρονικό. Αυτή η πορεία µοιάζει άλλοτε µε βόλτα κι άλλοτε µε τραµπάλα. Άλλοτε γέρνει προς την οικογένεια, την ασφάλεια, την αγάπη, τον έρωτα, τη φιλία, την οµορφιά, τη γνώση, τη µαγεία κι άλλοτε προς τη µοναξιά, την ασχήµια, τον πόλεµο, την εκδίκηση, την στεναχώρια και την απώλεια. Αυτές οι δύο δυνάµεις υπάρχουν πάντα και διαπερνούν τις δράσεις των δύο νεαρών πρωταγωνιστριών επηρεάζοντας τη δυναµική τους. Και οι δύο ανεβαίνουν στην “τραµπάλα της ζωής” και ξεκινούν το παιχνίδι. Κι όταν η µία φέρει την ελαφρότητα, την παιδικότητα και την όρεξη, η άλλη φέρει το βάρος της ωριµότητας, της ενηλικίωσης, τους προβληµατισµούς και τους φόβους. Βλέπουµε στοιχεία και των δύο πόλων και στις δυο. Σήµερα, µέσα σε έναν κόσµο που τρέχει µε ιλιγγιώδεις ταχύτητες, βρίθει πληροφοριών και µας καλεί να παραµένουµε ολοένα και περισσότερο παθητικοί δέκτες, τα “Χρυσά Κουπιά – Εσύ µέχρι που µπορείς να φτάσεις;” αποτελούν µια πρόταση για ατέλειωτο παιχνίδι, για όνειρο αλλά και για συνειδητοποίηση πως η ζωή έχει απ΄ όλα.
– Το έργο µέσα µιλάει και για µια µαγική βελανιδιά που εκπληρώνει επιθυµίες. “Χωράει” η µαγεία, µε την έννοια του οράµατος, του ονείρου ή της βαθιάς επιθυµίας στη σηµερινή κοινωνία; Πού “χάνεται” αυτό το παιχνίδι;
Ναι, η γριά βελανιδιά µε τις µαγικές ιδιότητες είναι κεντρικό σηµείο του έργου και µας υπενθυµίζει πως η µαγεία υπάρχει στη φύση, αλλά και µέσα µας, καθώς, εάν δεν πιστέψουµε στον ίδιο µας τον εαυτό, δεν είµαστε σε θέση να ρισκάρουµε και να την απολαύσουµε. Σήµερα δυσκολευόµαστε να ονειρευόµαστε, παραµένουµε ρεαλιστές από πολύ µικρή ηλικία, ενώ σπάνια ακολουθούµε τις επιθυµίες µας. Η επιβίωσή µας έχει γίνει πολύ δύσκολη και γι΄ αυτό πολλές φορές το να ακολουθήσουµε τα όνειρά µας, µοιάζει µε “τρέλα”. Μέσα σε µια κοινωνία που στόχο έχει την παραγωγή, το όνειρο δεν “χωράει” άνετα. Γι’ αυτό µε την παράστασή µας υπενθυµίζουµε πως η περιπέτεια ξεκινά, όταν τολµάµε να ονειρευόµαστε.
– Η παράσταση απευθύνεται σε σχολεία αλλά και στο ευρύ κοινό. Η καλλιτεχνική παιδεία έχει τη θέση που της αξίζει µέσα στην εκπαίδευση;
Η καλλιτεχνική παιδεία είναι πολύ υποτιµηµένη. Τα καλλιτεχνικά ερεθίσµατα είναι λίγα στο σχολικό πλαίσιο και οι ώρες των καλλιτεχνικών µαθηµάτων ολοένα και µειώνονται στο ωρολόγιο σχολικό πρόγραµµα. Αυτό δεν είναι κάτι που προκαλεί εντύπωση σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που προωθεί την εξατοµίκευση και τον ανταγωνισµό. Σε αντίστιξη όµως µε αυτά, το να δηµιουργούµε τέχνη που µιλάει στη γλώσσα των παιδιών, να συνδιαλεγόµαστε µε όσα τα προβληµατίζουν µε τρόπους ευφάνταστους και συµβολικούς, είναι απαραίτητο, εάν στοχεύουµε σε έναν κόσµο διαφορετικό, αν επιθυµούµε τα παιδιά µας να είναι ενεργά, σκεπτόµενα όντα που να µπορούν να δοµούν και να αποδοµούν. Γιατί αυτό κάνει το θέατρο, δοµεί έναν κόσµο από το µηδέν και δείχνει πως όλα είναι µια κατασκευή, την οποία µπορείς να επηρεάσεις µε τις δράσεις σου. Σε καλεί, δηλαδή, µε έναν τρόπο να πάρεις θέση για την πραγµατική ζωή.
– «Το “µαζί” είναι όλες οι γλώσσες και όλοι οι καιροί», λέτε κάπου µέσα στο έργο. Αυτό το “µαζί” µοιάζει πιο δύσκολο από ποτέ στις µέρες µας. Πώς το βρίσκει κανείς ξανά;
Το “µαζί” στο έργο µας αναφέρεται στην αδελφική σχέση των δύο πρωταγωνιστριών, οι οποίες είναι εντελώς διαφορετικές και µε τον τρόπο τους µοναδικές. Αυτό λοιπόν, ως παράδειγµα για την αληθινή ζωή µας δείχνει πως όταν µπορέσουµε και αποδεχτούµε τους άλλους όπως ακριβώς είναι, χωρίς να προσπαθούµε να τους φέρουµε στα µέτρα µας, να τους αγαπήσουµε και να επικεντρωθούµε στα θετικά τους σηµεία, τότε θα αντιληφθούµε το πόσο “πλούσια” είναι µια κοινωνία συµπεριληπτική. Μοιάζει περισσότερο µε µια µεγάλη παρέα, όπου δεν υπάρχει ανταγωνισµός και ανάγκη να ξεχωρίσει κανείς. Σχηµατίζοντας οµάδες και πλαίσια, όπου η µοναδικότητα του/της καθενός/-µιας µπορεί να ανθίσει είναι ένας τρόπος να ξαναβρούµε το “µαζί” και να πορευτούµε παρέα.
Η παράσταση
Η παράσταση για παιδιά -και όχι µόνο- “Χρυσά Κουπιά – Εσύ µέχρι πού µπορείς να φτάσεις;”, µια διασκευή του βιβλίου της Μαρίας Παπαγιάννη “Χρυσά κουπιά”, παραγωγή του ∆ηµοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Κρήτης (∆Η.ΠΕ.ΘΕ.Κ.) για τον χειµώνα του 2024, θα κάνει πρεµιέρα στα Χανιά στις 25 Νοεµβρίου.
Ειδικότερα, το έργο θα παρουσιαστεί σε αίθουσες δηµοτικών σχολείων από 25 Νοεµβρίου έως και 20 ∆εκεµβρίου αλλά και σε ανοιχτές παραστάσεις για το κοινό.
ΤΟ ΕΡΓΟ
Η Λήδα και η Ηρώ, δύο αδελφές έπρεπε να περάσουν όλο το καλοκαίρι σ’ ένα χωριό, µέσα στα βουνά, χωρίς θάλασσα και µάλιστα µε τον παππού τους, που δεν τον έχουν γνωρίσει ποτέ. Σιγά – σιγά γνωρίζουν το χωριό και τους ανθρώπους τους µαθαίνοντας τις ιστορίες τους, κάνουν νέες φιλίες κι ανακαλύπτουν ένα παλιό ηµερολόγιο της µαµάς τους. Τι µυστικά τους αποκαλύπτει το ηµερολόγιο;
Στην άκρη του χωριού υπάρχει ένα δάσος, µετά ένα δύσβατο φαράγγι, µετά ένας καταρράκτης και µετά ένας τόπος “απαγορευµένος”. Εκεί, λέει ο θρύλος του χωριού, πως υπάρχει η µεγαλύτερη βελανιδιά του κόσµου. Παλιά, τη λέγανε καράβι. Λέγανε, µάλιστα, ότι τα κλαδιά της έµοιαζαν µε κουπιά. Στην πανσέληνο τα φύλλα της µοιάζουνε χρυσά και τότε µόνο η βελανιδιά αποκτά µαγικές δυνάµεις κι εκπληρώνει τις επιθυµίες των ανθρώπων. Θα φτάσουν άραγε τα δύο κορίτσια ως εκεί; Θα τολµήσουν να ξυπνήσουν το δέντρο βασιλιά και τι θα του ζητήσουν; Ας τις ακολουθήσουµε.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
∆ιασκευή κειµένου: Κατερίνα Αδαµάρα
∆ραµατουργική Επεξεργασία: Κατερίνα Αδαµάρα, Μάγδα ∆ήµου, Αναστασία Γιαµούζη
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Αδαµάρα
Σκηνικά-κοστούµια: Μάγδα ∆ήµου
Μουσική σύνθεση-διδασκαλία: Αναστασία Γιαµούζη
Φωτογραφίες: Γιώργος Αναστασάκης
Video – trailer: Φωτόπολις Χανιά
Design: Κωστής Σωτηράκος
Παίζουν: Αγγελική Κουρνιδάκη, Αθηνά Μαθιουδάκη
Οι συντελεστές ευχαριστούν τις εκδόσεις Πατάκη για την παραχώρηση των δικαιωµάτων του έργου.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΟΙΝΟ
Ηράκλειο, Μικρό Θέατρο Πολιτιστικού και Συνεδριακού Κέντρου
– Σάββατο 30 Νοεµβρίου, 17:00 & 19:00
– Κυριακή 1 ∆εκεµβρίου, 11:00 & 13:00
Γενική είσοδος 7€.
Προπώληση:https://www.more.com/theater/xrysa-koupia-esy-mexri-pou-mporeis-na-ftaseis/ και στο ταµείο του θεάτρου 1,5 ώρα πριν από κάθε παράσταση.
