Με πόνο ψυχής και μάτια βουρκωμένα αναφέρθηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα στον Πλατανιά για την αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά του 1944 “κουβαλώντας” από την παιδική της ηλικία τον πόνο της ορφάνιας…
Την συναντήσαμε στη γειτονιά της και στον δρόμο που είναι αφιερωμένος στην μνήμη του αγωνιστή πατέρα της Θρασύβουλου Καλαφατάκη, θύμα και αυτός μεταξύ των 200 Ελλήνων αγωνιστών που εκτελέστηκαν από τους ναζί στην Καισαριανή μετά από παράδοση τους σε αυτούς, από άλλους Έλληνες.
Η κυρία Μαρία Καλαφατάκη Μαράκη άρχισε την αφήγηση της με παράπονο λέγοντας μετά τον χαιρετισμό μας ότι « κάθε δρόμος έχει και τη δική του ιστορία και αυτός εδώ όπως και άλλος ένας στα Χανιά, είναι αφιερωμένοι στη μνήμη του αγωνιστή πατέρα μου Θρασύβουλου Καλαφατάκη, αλλά το λάθος αναγραφής του επωνύμου δεν το διόρθωσαν και έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που τον τίμησαν».
Η ίδια συνεχίζοντας, σημείωσε: «Ήμουν δύο χρονών εγώ και τεσσάρων η αδερφή μου όταν εκτέλεσαν και τον πατέρα μας σε ηλικία 40 ετών οι ναζί στην Καισαριανή και ο πόνος παραμένει μέσα στην ψυχή μου. Νοικοκύρης άνθρωπος και μορφωμένος για την εποχή του, αλλά δεν συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο αφού γνώριζε ότι λόγω των κοινωνικών του φρονημάτων δεν θα διοριζόταν σε καμία κρατική υπηρεσία. Παρέμεινε στο χωριό νοικοκύρης με πολλές αγελάδες και στάβλο, ενώ τον Ιανουάριο του 1939 είχε ανοίξει συνεταιρικά στα Χανιά με τον Μανούσο Προβιδάκη πρατήριο γαλακτοκομικών προϊόντων. Δεν πρόλαβε, όμως, να χαρεί την επιχείρηση αυτή, όπως και την οικογένειά του, αφού συνελήφθη για τα πολιτικά του φρονήματα…».
