Καθεστώς διαπλοκής

Σιγά – σιγά πάει να καταλαγιάσει ο θόρυβος γύρω απ’ το δημοσίευμα που αποκαλύφθηκε ότι τέσσερις φορές συναντήθηκε ο κ. Ψυχάρης με τον κ. Τσίπρα απ’ τις αρχές του 2014, όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Αν και δεν κατονομάζονταν τα πρόσωπα, έγινε αναφορά σε διάλογο μεταξύ “εκδότη” και “ηγέτη” για κάποιο λόγο (“τι κάνει νιάου – νιάου στα κεραμίδια”) χωρίς να λείπουν οι συμβουλές και νουθεσίες, του έχοντος, επί μακρόν, θητεία επιχειρηματία στις εκδόσεις, προς έναν “έξυπνο και μετριοπαθή πολιτικό”.
Στο μεταξύ δημιουργήθηκε αντιδικία μεταξύ Μ. Μαξίμου και ΔΟΛ και παγερή ατμόσφαιρα, η οποία δεν ωφέλησε καθόλου την πολιτική, πολλώ δε μάλλον το δημοσιογραφικό κατεστημένο. Δεν μπορεί, παρά νάχει κάποια εξήγηση, το να βγουν τώρα στην επικαιρότητα καταχωνιασμένα περιστατικά. Ισως οι συναντήσεις να έμεναν κρυφές για να χρησιμοποιηθούν την κατάλληλη στιγμή. Σαν αυτή, που εδέησε, να υπάρξει πολιτική βούληση καταπολέμησης της διαφθοράς και επιχειρείται απ’ τις δικαστικές αρχές η εξυγίανση των δανειοδοτήσεων των έντυπων και ιντερνετικών μέσων επικοινωνίας.
Είναι ο τρόπος να έρχονται στη δημοσιότητα στοιχεία, όταν εξυφαίνονται εκβιασμοί. Για τον ανακινήσαντα το θέμα, αυτή την ώρα, που βαθαίνει η υπόθεση εξιχνίασης οικονομικών δραστηριοτήτων μιας ιστορικής εφημερίδας, μάλλον πρόκειται για άστοχη κίνηση, που γύρισε μπούμερανγκ εις βάρος του. Ως τόσο, ενδιαφέρον είναι να ερευνηθεί ποια σκοπιμότητα εξυπηρετούσε η δημοσιοποίηση αυτού του θέματος. Η κοινή λογική διαισθάνεται ότι ούτε το μιντιακό ούτε το πολιτικό σύστημα θα συνέφερε. Δίδεται η ευκαιρία στον καθ’ έναν να τεκμηριώσει τις υποψίες, που πλανώνται στην πολιτική ατμόσφαιρα, ότι το “σάπιο” υπάρχει και όζει αποπνικτικά με τις υποθέσεις διαπλοκής μεταξύ Μέσων Ενημέρωσης και πολιτικής εξουσίας. Τέτοιες καταστάσεις έμεναν αφανείς και οι επιτήδειοι τις επέσειαν εκβιαστικά και έτσι κυβερνούσαν απ’ το παρασκήνιο.
Το αμαρτωλό καθεστώς είχε εισχωρήσει πολύ βαθιά και όταν ο Κ. Καραμανλής κατήγγειλε απ’ τον “Μπαϊρακτάρη” τους “νταβατζήδες” και ότι σκόπευε να το εξυγιάνει, ευάλωτος όπως ήταν, δεν το κατάφερε. Ούτε τον νόμο δεν πρόλαβε να καταθέσει, που ετοίμασε τότε ως αρμόδιος υπουργός ο κ. Πρ. Παυλόπουλος, σημερινός Π.τ.Δημοκρατίας. Τον απειλούσαν, του παρακολουθούσαν τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, επιχείρησαν να τον δολοφονήσουν και αφού συνέβησαν και άλλα σημαντικά γεγονότα, τον ανάγκασαν να παραιτηθεί. Και όλα εξομαλύνθηκαν μόλις ανέλαβε πρόεδρος κι έγινε πρ/ργός ο αντιμητσοτακικός και εκ Μεσσηνίας κ. Σαμαράς.
Επρεπε, λοιπόν, η διαπλοκή να διατηρήσει τις διασυνδέσεις της, να μην χαθεί η συνέχεια και γι’ αυτό και οι διαπλεκόμενοι δεν ορρωδούσαν προ ουδενός να προσεταιρισθούν και το νέο αναδυόμενο σχήμα που θ’ αποκτούσε την εξουσία. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις υπέκυπταν με ελάχιστες εξαιρέσεις στην ίδια πρακτική: “Σε στηρίζω μου δίνεις”. Αλλά τούτη η κυβέρνηση δεν φαίνεται να υπέπεσε στο λάθος να επηρεασθεί απ’ τους καλοθελητάδες, που με δεξιοτεχνία κατάφερναν να εισχωρούν στο σύστημα και να σιτίζονται έναντι μιντιακών εξυπηρετήσεων.
Κατήντησαν, όμως, εξευτελιστικές οι συγκρούσεις μέχρι σημείου να μετεωρίζονται η μεν πολιτική στη σφαίρα των χρησμών της Πυθίας με τη “γάτα των Ιμαλαΐων” τα δε μίντια, τώρα που το “θηρίο” ψυχορραγεί και κάνει σπασμωδικές κινήσεις, να πιστεύουν ότι οι συνθήκες ευνοούν και πάλι στην επικράτησή τους. Αυτό θα τους επέτρεπε να είναι συνέχεια οι “ταγοί” της εξουσίας για να μας “σώζουν”. Εκτός εάν “διαπλοκή” στο λεξικό των Συριζαίων ερμηνεύεται αλλιώς και φτιάξουν δικούς τους διαπλεκόμενους, εξοντώνοντας τους παλαιούς εις δόξαν του κλίματος που επικρατεί ότι τα μίντια κερδοσκοπούν και βάσει αυτού επιζούν και από πάνω μας απεργάζονται ακολουθώντας τη συνήθη πρακτική να κάνουν το άσπρο μαύρο και τούμπαλιν.